Έχω ξεκινήσει να πακετάρω εδώ και 3 μέρες κι ακόμα δεν έχω τελειώσει.
Όχι, δεν θα πάρω μαζί μου όλο το σπίτι, μόνο το μισό. :p
Χθες πήγα και αγόρασα κι άλλη λιλά βαλίτσα. Ε, ναι, δεν γινόταν αλλιώς. Αλλά φταίει κι ο καιρός. Από τις πληροφορίες που έχω για τον προορισμό μου, το πρωί φοράς φθινοπωρινά, το μεσημέρι καλοκαιρινά και το βράδυ χειμωνιάτικα. Και στην Αθήνα το ίδιο. Φαίνεται είναι γενικευμένο το φαινόμενο. Αν και σήμερα, γλύκανε αρκετά η θερμοκρασία εδώ. Ελπίζω να συνεχίσει κι όλο το Σαββατοκύριακο έτσι(η πτήση μου είναι για Κυριακή).
Ίσως να φαίνομαι λίγο κρυψίνους σε σχέση με τον προορισμό μου αλλά το ΄χω αυτό. Γενικά δεν μου αρέσει να τα λέω όλα σε όλους. Μου αρέσει να κρατάω και κάποια ιδιωτικότητα. Αυτό στις μέρες μας, λόγω κοινωνικών δικτύων, δεν το καταλαβαίνουν πολλοί. Για μένα όμως είναι βασικό.
Και δεν είναι μόνο τα πόσα λες αλλά και το τί λες. Δυστυχώς στα κοινωνικά δίκτυα και γενικότερα στο 'Ιντερνετ πολλές φορές ο κόσμος δημιουργεί μια πλασματική εικόνα του ποιος είναι και του τί νιώθει.
Όχι ότι δεν το έχω κάνει ποτέ. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα τόσο ευάλωτη που είπα κι εγώ κάποια πράγματα που δεν ίσχυαν. Ύστερα όμως θύμωνα με τον εαυτό μου και τα έσβηνα.
Καθώς ετοιμάζομαι για το ταξίδι μου, κάνω κι ένα απολογισμό για το 2013.
Τελικά είμαι σχετικά ευχαριστημένη. Εξωτερικά, δεν φαίνεται να πέτυχα και πολλά. Σε ψυχικό επίπεδο όμως αισθάνομαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη και πολύ πιο έμπειρη από καταστάσεις.
Γνώρισα κάμποσους ανθρώπους, έκανα πολλές συζητήσεις, πολιτικής φύσεως αλλά και πνευματικής. Πολύ γιόγκα επίσης, που είχα καιρό να κάνω. Αρκετό διαλογισμό.
Τώρα σχετικά με το τελευταίο, συνεχίζω να είμαι σε δίλημμα. Το πρόβλημα είναι ότι με τέτοιες πνευματικές πρακτικές εισχωρείς σε βαθύτερα στρώματα του ψυχισμού σου. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα:
Πρώτον, φέρνεις στην επιφάνεια παλιές θαμμένες καταστάσεις που δεν δουλεύτηκαν αρκετά στο παρελθόν για να θεραπευθούν. Και συνεπώς καλείσαι να τις ξαναδουλέψεις, πράγμα που συχνά σε κάνει να νιώθεις ότι η Ζωή σου επαναλαμβάνεται.
Δεύτερον, ελκύεις συχνά και από το περιβάλλον σου πιο μεγάλες προκλήσεις. Κάτι σαν ψυχικά τεστ για να δεις αν έχεις κάνει αληθινή πνευματική πρόοδο.
Μπορώ να πώ ότι τέτοιες καταστάσεις φέτος, τις έφαγα με το κουτάλι. Πόσο καλά τα κατάφερα... Όπως είπα και πιο πάνω, είμαι σχεδόν ευχαριστημένη. Θα μπορούσα να τα είχα πάει καλύτερα. Ωστόσο, δεδομένων των καταστάσεων, νιώθω αρκετά πιο δυνατή από πέρυσι τέτοιο καιρό.
Μέσα σ' όλα, έφυγα και από το Twitter για τα καλά. Αυτό που το βάζεις!
Όχι, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να εκτιμήσει πόσο σημαντικό είναι για μένα να μην τουιτάρω αλλά και να μην διαβάζω το Twitter κανενός άλλου. Αλλά ούτε και blogs που με είχαν κάνει να κλάψω τόσες και τόσες φορές.
Κατά τ' άλλα, σε δημιουργικό και επαγγελματικό επίπεδο, αφού πέρασα 3 μήνες να μελετώ την προοπτική ίδρυσης μιας καινούργιας εταιρείας, αποφάσισα να το αφήσω στην άκρη. Κι όταν με το καλό πουλήσω το σπίτι μου, ή μου χαρίσει κανένα εκατομμύριο Ευρώ το Σύμπαν, το ξανασκέφτομαι. (Α, ποτέ δεν ξέρεις, έρχονται και Χριστούγεννα! )
Προς το παρόν επικεντρώνομαι σε πιο προσιτά δημιουργικά projects όπως η Verity Leighton. Περισσότερα γι αυτό μέσα στον Νοέμβρη.
Άντε τώρα, πίσω στο πακετάρισμα.
Friday, October 18, 2013
Σ' αγαπώ σημαίνει... IV
Όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι το ίδιο προσωπικές όσο και απρόσωπες. Αφορούν τον καθένα από μας.
Σε βάζουν απλά να αναλογιστείς αν τιμάς την λέξη αυτή όταν την λες. Σε βάζουν σε διαδικασία ενδοσκόπησης για τα δικά σου σ΄αγαπώ, αλλά και για των άλλων... Τι εννοείς εσύ όταν το λες, τί εννοούν οι άλλοι όταν το ακούν... τί εννοείς εσύ όταν το ακούς, τί εννοούν οι άλλοι όταν το λένε...
Σε βάζουν απλά να αναλογιστείς αν τιμάς την λέξη αυτή όταν την λες. Σε βάζουν σε διαδικασία ενδοσκόπησης για τα δικά σου σ΄αγαπώ, αλλά και για των άλλων... Τι εννοείς εσύ όταν το λες, τί εννοούν οι άλλοι όταν το ακούν... τί εννοείς εσύ όταν το ακούς, τί εννοούν οι άλλοι όταν το λένε...
Σ' αγαπώ σημαίνει... ΙΙΙ
Και μέσα στην τόση σου Αγάπη, με σέβεσαι; Με νιώθεις; Με πονάς;
Με συγχωρείς όταν κάνω λάθη;
Κι αν ποτέ χρειαζόταν... μέχρι που θα έφτανε αυτή σου η Αγάπη;
Σ' αγαπώ σημαίνει... ΙΙ
Κι ύστερα...
Αφού μ΄αγαπάς, αυτό σημαίνει ότι θες να με δεις ευτυχισμένη; Κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να είμαι ευτυχισμένη; Η ευτυχία μου, ευτυχία σου;
Με αγαπάς σημαίνει επικοινωνείς χωρίς εγωισμό, χωρίς ιδιοτέλεια; Σημαίνει ότι βλέπεις την ψυχή μου κι όχι την όποια επιφάνεια;
Σημαίνει ότι μπορώ παντού και πάντα να υπολογίζω στην αμέριστη βοήθεια σου και στήριξη;
Αφού μ΄αγαπάς, αυτό σημαίνει ότι θες να με δεις ευτυχισμένη; Κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να είμαι ευτυχισμένη; Η ευτυχία μου, ευτυχία σου;
Με αγαπάς σημαίνει επικοινωνείς χωρίς εγωισμό, χωρίς ιδιοτέλεια; Σημαίνει ότι βλέπεις την ψυχή μου κι όχι την όποια επιφάνεια;
Σημαίνει ότι μπορώ παντού και πάντα να υπολογίζω στην αμέριστη βοήθεια σου και στήριξη;
Σ' αγαπώ σημαίνει...
Αλήθεια τί σημαίνει;
Πχ, εφόσον μ' αγαπάς, σημαίνει ότι αγαπάς και οτιδήποτε δικό μου; Σημαίνει ότι αγαπάς τις απόψεις μου, το σπίτι μου, τα ρούχα μου;
Σημαίνει ότι αγαπάς ότι και όποιον αγαπώ κι εγώ; Αγαπάς την jazz; Tις ελληνικές ταινίες; Την Κέρκυρα; Aγαπάς την Αναγεννησιακή Τέχνη; Την Αρχαία Ελλάδα;
Αγαπάς τους φίλους μου; Και όλους μου τους συγγενείς; Και ειδικά την γιαγιά μου;
Αλήθεια, αγαπάς την γιαγιά μου την Αγάπη;
Αναζητώντας την Χαρά
Πρόσφατα μιλούσα με μια γνωστή μου και σε κάποια στιγμή με ρώτησε "Καλά, δεν σε απασχολεί καθόλου ότι τελειώνει ο χρόνος;"
"Ποιος χρόνος;" την κοίταξα με απορία
"Ο χρόνος που έχεις διαθέσιμο για να φτιάξεις οικογένεια!"
Τα πετάει κάτι τέτοια άσχετα η γνωστή μου. Εννοώ άσχετα με το θέμα προς συζήτηση στην δεδομένη στιγμή.
"Όχι, δεν με απασχολεί. Δεν θέλω να κάνω παιδιά. Και γενικά δεν με απασχολεί ο χρόνος όπως πιθανώς τον αντιλαμβάνεσαι εσύ."
Μιλιά η γνωστή μου. Περίμενε φαίνεται να με πιάσει τρέμουλο μόνο και μόνο στο άκουσμα της λέξης "οικογένεια".
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, ο αριθμός των γυναικών που επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά έχει αυξηθεί. Μιλάμε για συνειδητή επιλογή κι όχι βεβιασμένη απόφαση λόγω οικονομικής κρίσης ή οποιουδήποτε άλλου εμποδίου.
Για πολλούς αυτό είναι ένδειξη της κοινωνίας μας που παρηκμάζει σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρη.
Εξαρτάται πως το βλέπεις.
Υπάρχουν πολλοί που λένε "Μα φυσικά και δεν θέλω να φέρω παιδιά σε ένα τέτοιο κόσμο!"
Και φυσικά θα συμφωνήσω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Υπάρχουν άλλοι που θα σου πουν "Απλά δεν νιώθω την ανάγκη να φροντίζω ένα μωρό. Μου αρέσει να φροντίζω ανθρώπους αλλά όχι αναγκαστικά μωρά. Δεν αντέχω την ιδέα ότι θα πρέπει να το φροντίζω και όλες εκείνες τις στιγμές που ίσως να μην θέλω γιατί θα επιθυμώ να κάνω άλλα πράγματα. Και δεν αντέχω μετά από χρόνια να καταλήξω ένα πλάσμα γεμάτο απωθημένα."
Κι εδώ θα συμφωνήσω.
Ύστερα υπάρχουν κάποιοι που είναι τόσο αφιερωμένοι στην τέχνη τους ή στην επιστήμη/έρευνα που νιώθουν πλήρης δημιουργικά και δεν τους βγαίνει το μητρικό με τον τρόπο που βγαίνει σε άλλους ανθρώπους. Και ποιος θα διαφωνήσει με αυτό; Ποιος έχει το δικαίωμα να τους κρίνει ως "εγωιστές" ή οτιδήποτε όταν επιλέγουν αυτό που τους φέρνει την περισσότερη χαρά;
Και φυσικά ποιος μπορεί να τους κρίνει όταν πολύ συχνά τέτοιοι άνθρωποι προσφέρουν τα μέγιστα με την δραστηριότητα τους στο κοινωνικό σύνολο;
Αλλά έτερον εκάτερον. Το βασικό είναι πως ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ευτυχία. Εϊναι ίσως το πιο ευγενικό καθήκον που μπορεί ο καθένας από μας να αναλάβει. Γιατί εστιαζόμενοι σε αυτό που μας προσφέρει χαρά γινόμαστε μια χαρούμενη κοινωνία. Και μια χαρούμενη κοινωνία είναι μια υγιής κοινωνία.
Κι ύστερα υπάρχουν και τα μεταφυσικά πιστεύω του καθενός. Πολλοί άνθρωποι δεν έκαναν οικογένεια γιατί προτίμησαν να αφιερωθούν στον διαλογισμό, την προσευχή και την αναζήτηση της Αλήθειας. Θέλησαν να φτάσουν την Φώτιση. Και κάποιοι σαν να φαίνεται ότι τα κατάφεραν. Πώς είναι δυνατόν να θελήσει κάποιος να κατακρίνει μια τέτοια στάση ζωής;
Προσωπικά, αν και πάντα υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, θεωρώ τη Ζωή στον πλανήτη Γη έναν συνεχή συμβιβασμό στην καλύτερη περίπτωση. Στην χειρότερη, μια φυλακή.
Φυσικά και υπάρχουν στιγμές ηδονής αλλά έρχονται και φεύγουν. Για να φτάσεις σε αυτό που η δική μου ψυχή λαχταρά, μια αέναη κατάσταση Αρμονίας και Ευτυχίας, ο μονος τρόπος είναι να ακολουθήσεις το μονοπάτι που οδηγεί στην Φώτιση. Και πάλι μπορεί να σου πάρει πολλές ζωές.
Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι οι ψυχές προυπάρχουν της σύλληψης και γέννησης σε ανθρώπινο σώμα. Οπότε καμιά ψυχή δεν χάνεται αν δεν γεννηθεί μέσα από το δικό μου σώμα.
Άσε που βρίσκω εντελώς αφύσικη την όλη διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Και ναι, αντιαισθητική.
Γενικά, βρίσκω αφύσικα πολλά πράγματα σε σχέση με τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την Ζωή στον πλανήτη Γη.
Δεν νιώθω ότι τα παιδιά είναι πιο αθώα από τους μεγάλους, ούτε πιο τρυφερά αναγκαστικά. Θεωρώ ότι οι ψυχικές αυτές ποιότητες(αθωότητα, τρυφερότητα, αυθεντικότητα, ομορφιά κλπ) ενυπάρχουν στο ακέραιο βαθιά μέσα στις ψυχές όλων των έμβιων όντων. Απλά πολλοί ενήλικες τις έχουν αποκυρήξει, απωθήσει, απορρίψει. Όχι όμως όλοι μας. Και συνεπώς, ίσως αυτοί που νιώθουν μεγαλύτερη ανάγκη να κάνουν παιδιά είναι εκείνοι που προσπαθούν να επανακτήσουν και να βιώσουν ξανά αυτά τα χαρακτηριστικά που έχουν θάψει βαθιά στην ψυχή τους.
Επίσης, δεν κατανοώ την αναγκαιότητα για αρρώστειες, πόνο, γηρατειά, θάνατο.
Καταλαβαίνω ότι η ψυχή τα χρησιμοποιεί όλα αυτά για την συνεχή της ανέλιξη. Αλλά δεν βλέπω το λόγο που θα έπρεπε να είναι αναγκαία "εργαλεία".
Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί ένα πλάσμα μέσα από την Χαρά και τη Δημιουργία;
{Από μικρή θυμάμαι να διαβάζω Ελληνική Μυθολογία και να νιώθω αποστασιοποιημένη από την όποια μου σύνδεση με τα ανθρώπινα και ψυχικά πολύ πιο κοντά στους Ολύμπιους στην πιο αγνή τους έκδοση-κι όχι σε αυτή που παρουσιάζονται σε διάφορους μύθους αμφιβόλου προελεύσεως.
Τώρα αυτό μπορεί να ακούγεται αστείο σε πολλούς. Αν ήταν στην θέση μου, θα κατανοούσαν πόσο αστεία μου ακούγονται πολλά άλλα...!}
Και τελοσπάντων, ακόμα κι αυτή η θεωρία της εξέλιξης της ψυχής είναι σχετικότατη. Παραδείγματος χάριν, πολλοί άνθρωποι θρήσκοι αντιλαμβάνονται την φύση τους ως ατελή και συνεπώς μέσω της πνευματικής εξέλιξης θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν ή έστω να αγγίξουν το Θείο.
Όμως σε τέτοιες στιγμές ξεχνούν αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν, ότι δηλαδή ο Δημιουργός τους, αυτό το Τέλειο Ανώτερο Ον, τους έφτιαξε κατ' εικόνα και καθ΄ομοίωσιν.
"Ποιος χρόνος;" την κοίταξα με απορία
"Ο χρόνος που έχεις διαθέσιμο για να φτιάξεις οικογένεια!"
Τα πετάει κάτι τέτοια άσχετα η γνωστή μου. Εννοώ άσχετα με το θέμα προς συζήτηση στην δεδομένη στιγμή.
"Όχι, δεν με απασχολεί. Δεν θέλω να κάνω παιδιά. Και γενικά δεν με απασχολεί ο χρόνος όπως πιθανώς τον αντιλαμβάνεσαι εσύ."
Μιλιά η γνωστή μου. Περίμενε φαίνεται να με πιάσει τρέμουλο μόνο και μόνο στο άκουσμα της λέξης "οικογένεια".
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, ο αριθμός των γυναικών που επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά έχει αυξηθεί. Μιλάμε για συνειδητή επιλογή κι όχι βεβιασμένη απόφαση λόγω οικονομικής κρίσης ή οποιουδήποτε άλλου εμποδίου.
Για πολλούς αυτό είναι ένδειξη της κοινωνίας μας που παρηκμάζει σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρη.
Εξαρτάται πως το βλέπεις.
Υπάρχουν πολλοί που λένε "Μα φυσικά και δεν θέλω να φέρω παιδιά σε ένα τέτοιο κόσμο!"
Και φυσικά θα συμφωνήσω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Υπάρχουν άλλοι που θα σου πουν "Απλά δεν νιώθω την ανάγκη να φροντίζω ένα μωρό. Μου αρέσει να φροντίζω ανθρώπους αλλά όχι αναγκαστικά μωρά. Δεν αντέχω την ιδέα ότι θα πρέπει να το φροντίζω και όλες εκείνες τις στιγμές που ίσως να μην θέλω γιατί θα επιθυμώ να κάνω άλλα πράγματα. Και δεν αντέχω μετά από χρόνια να καταλήξω ένα πλάσμα γεμάτο απωθημένα."
Κι εδώ θα συμφωνήσω.
Ύστερα υπάρχουν κάποιοι που είναι τόσο αφιερωμένοι στην τέχνη τους ή στην επιστήμη/έρευνα που νιώθουν πλήρης δημιουργικά και δεν τους βγαίνει το μητρικό με τον τρόπο που βγαίνει σε άλλους ανθρώπους. Και ποιος θα διαφωνήσει με αυτό; Ποιος έχει το δικαίωμα να τους κρίνει ως "εγωιστές" ή οτιδήποτε όταν επιλέγουν αυτό που τους φέρνει την περισσότερη χαρά;
Και φυσικά ποιος μπορεί να τους κρίνει όταν πολύ συχνά τέτοιοι άνθρωποι προσφέρουν τα μέγιστα με την δραστηριότητα τους στο κοινωνικό σύνολο;
Αλλά έτερον εκάτερον. Το βασικό είναι πως ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ευτυχία. Εϊναι ίσως το πιο ευγενικό καθήκον που μπορεί ο καθένας από μας να αναλάβει. Γιατί εστιαζόμενοι σε αυτό που μας προσφέρει χαρά γινόμαστε μια χαρούμενη κοινωνία. Και μια χαρούμενη κοινωνία είναι μια υγιής κοινωνία.
Κι ύστερα υπάρχουν και τα μεταφυσικά πιστεύω του καθενός. Πολλοί άνθρωποι δεν έκαναν οικογένεια γιατί προτίμησαν να αφιερωθούν στον διαλογισμό, την προσευχή και την αναζήτηση της Αλήθειας. Θέλησαν να φτάσουν την Φώτιση. Και κάποιοι σαν να φαίνεται ότι τα κατάφεραν. Πώς είναι δυνατόν να θελήσει κάποιος να κατακρίνει μια τέτοια στάση ζωής;
Προσωπικά, αν και πάντα υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, θεωρώ τη Ζωή στον πλανήτη Γη έναν συνεχή συμβιβασμό στην καλύτερη περίπτωση. Στην χειρότερη, μια φυλακή.
Φυσικά και υπάρχουν στιγμές ηδονής αλλά έρχονται και φεύγουν. Για να φτάσεις σε αυτό που η δική μου ψυχή λαχταρά, μια αέναη κατάσταση Αρμονίας και Ευτυχίας, ο μονος τρόπος είναι να ακολουθήσεις το μονοπάτι που οδηγεί στην Φώτιση. Και πάλι μπορεί να σου πάρει πολλές ζωές.
Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι οι ψυχές προυπάρχουν της σύλληψης και γέννησης σε ανθρώπινο σώμα. Οπότε καμιά ψυχή δεν χάνεται αν δεν γεννηθεί μέσα από το δικό μου σώμα.
Άσε που βρίσκω εντελώς αφύσικη την όλη διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Και ναι, αντιαισθητική.
Γενικά, βρίσκω αφύσικα πολλά πράγματα σε σχέση με τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την Ζωή στον πλανήτη Γη.
Δεν νιώθω ότι τα παιδιά είναι πιο αθώα από τους μεγάλους, ούτε πιο τρυφερά αναγκαστικά. Θεωρώ ότι οι ψυχικές αυτές ποιότητες(αθωότητα, τρυφερότητα, αυθεντικότητα, ομορφιά κλπ) ενυπάρχουν στο ακέραιο βαθιά μέσα στις ψυχές όλων των έμβιων όντων. Απλά πολλοί ενήλικες τις έχουν αποκυρήξει, απωθήσει, απορρίψει. Όχι όμως όλοι μας. Και συνεπώς, ίσως αυτοί που νιώθουν μεγαλύτερη ανάγκη να κάνουν παιδιά είναι εκείνοι που προσπαθούν να επανακτήσουν και να βιώσουν ξανά αυτά τα χαρακτηριστικά που έχουν θάψει βαθιά στην ψυχή τους.
Επίσης, δεν κατανοώ την αναγκαιότητα για αρρώστειες, πόνο, γηρατειά, θάνατο.
Καταλαβαίνω ότι η ψυχή τα χρησιμοποιεί όλα αυτά για την συνεχή της ανέλιξη. Αλλά δεν βλέπω το λόγο που θα έπρεπε να είναι αναγκαία "εργαλεία".
Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί ένα πλάσμα μέσα από την Χαρά και τη Δημιουργία;
{Από μικρή θυμάμαι να διαβάζω Ελληνική Μυθολογία και να νιώθω αποστασιοποιημένη από την όποια μου σύνδεση με τα ανθρώπινα και ψυχικά πολύ πιο κοντά στους Ολύμπιους στην πιο αγνή τους έκδοση-κι όχι σε αυτή που παρουσιάζονται σε διάφορους μύθους αμφιβόλου προελεύσεως.
Τώρα αυτό μπορεί να ακούγεται αστείο σε πολλούς. Αν ήταν στην θέση μου, θα κατανοούσαν πόσο αστεία μου ακούγονται πολλά άλλα...!}
Και τελοσπάντων, ακόμα κι αυτή η θεωρία της εξέλιξης της ψυχής είναι σχετικότατη. Παραδείγματος χάριν, πολλοί άνθρωποι θρήσκοι αντιλαμβάνονται την φύση τους ως ατελή και συνεπώς μέσω της πνευματικής εξέλιξης θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν ή έστω να αγγίξουν το Θείο.
Όμως σε τέτοιες στιγμές ξεχνούν αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν, ότι δηλαδή ο Δημιουργός τους, αυτό το Τέλειο Ανώτερο Ον, τους έφτιαξε κατ' εικόνα και καθ΄ομοίωσιν.
Wednesday, October 16, 2013
Είναι κι αυτό μια άποψη
Καθώς γυρνούσα σπίτι από τον μεσίτη σκεπτική όπως ήμουν με όσα είχα συζητήσει μαζί του, περνούσα έξω από μια πολυκατοικία με κάμποσες ταμπέλες επαγγελματιών. Ανάμεσα τους και μια που άνηκε σε ένα γραφείο συνοικεσίων. Κοντοστάθηκα. Στην αρχή μου φάνηκε αρκετά αστείο. Αλλά καθώς ήμουν έτοιμη να φύγω ξαφνικά ξεπήδησε μέσα στο κεφαλάκι μου μια πρωτόγνωρη σκέψη "Και γιατί όχι;"
Για ένα τόσο ρομαντικό πλάσμα όσο εγώ κανονικά τέτοιες σκέψεις είναι απαγορευτικές. Αλλά δεν με επαινούν για την αναλυτική μου σκέψη χωρίς λόγο. Εκεί στη μέση του δρόμου, άρχισα ένα εσωτερικό διάλογο που εξελίχθηκε κάπως έτσι:
"Για δυο λεπτά, πόσα χρόνια βρίσκεσαι σε αυτόν τον πλανήτη;"
"39"
"Wow... Μπράβο σου που υπομένεις ακόμα... Και τί θεωρείς το πιο θεσπέσιο συναίσθημα στο Σύμπαν;"
"Τον Έρωτα. Τον μεγαλειώδη εκείνο Έρωτα που ανατρέπει τα πάντα, που φέρνει τα πάνω κάτω."
"Και τον βρήκες;"
"Νόμιζα αλλά άστα να πάνε..."
"Γιατί, τί έγινε;"
"'Αστα σου λέω..."
"Τι, δεν έκανε αυτός ο άντρας τίποτα τόσο μεγαλειώδες για σένα; Δεν ένιωσες τόσο μοναδική όσο θα ήθελες;"
"Επόμενη ερώτηση"
"Μήπως τελικά η λύση είναι κάτι λιγότερο μεγαλειώδες αλλά πολύ πιο σταθερό;"
"Σταμάτα!!! Δεν τα μπορώ εγώ αυτά τα χλιαρά..."
"ΟΚ. Να στο θέσω αλλιώς. Μήπως ψάχνεις σε λάθος μέρη;"
"Λες...; Δεν ξέρω. Κανονικά δεν πρέπει να ψάχνεις καθόλου αλλά να έρχεται να σε βρίσκει από μόνος του ο Έρωτας..."
"Ε, εντάξει, τώρα, αφού είναι κάτι που επιθυμείς διακαώς, μόνο και μόνο αυτή η επιθυμία σε βάζει σε search mode!"
"ΟΚ, ΟΚ, που το πας;"
"Δεδομένου ότι δεν είχες και τα φοβερά αποτελέσματα με τις δικές σου μεθόδους..."
"Μα σου είπα, δεν πήγα βάσει σχεδίου, ούτε μεθόδου!!!"
"Ε, αυτό λέω... Μήπως θα 'πρεπε;..."
"Δεν εννοείς αυτό που νομίζω ότι εννοείς..."
"Τί νομίζεις ότι εννοώ;"
" Ξέρεις εσύ!"
"ΟΚ, λοιπόν, αυτό ακριβώς. Πες μου, και τί έχεις να χάσεις;"
Με τα πολλά επείσθην να ανέβω στο γραφείο. Αλλά μονο για να ρίξω μια ματιά.
Με υποδέχθηκε αμέσως η υπεύθυνη αν και δεν είχα ραντεβού. Προφανώς και η κρίση τους έχει ρίξει κι αυτούς σε αναδουλειές...
Η συζήτηση ήταν πολύ πιο στοχευμένη απ' ότι περίμενα. Με ρώτησε αμέσως πόσο χρονών είμαι, της είπα και μου απάντησε αυστηρά "Αν και δεν σου φαίνεται, συνειδητοποιείς ότι έχεις αργήσει υπερβολικά;"
"E... ναι... πως... το συνειδητοποιώ..." αποκρίθηκα σκεπτόμενη ότι καλύτερα να πάω με τα νερά της εφόσον έτσι κι αλλιώς η επίσκεψη μου ήταν καθαρά ακαδημαική.
"Έχεις καθόλου σχέση αυτή τη στιγμή;"
"Όχι"
"Επαφές με πρώην;"
"Όχι"
"Πολύ ωραία! Είσαι βλέπω αποφασισμένη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζεις ότι εδώ έρχονται μόνο συνειδητοποιημένα άτομα. Ξέρουν τί θέλουν. Δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση για παιχνίδια."
Τώρα μεταξύ μας αυτό μου άρεσε. Ειναι ωραίο να γνωρίζεις τέτοιους άντρες ακόμα κι αν δεν βγει κάτι από αυτό.
Της έκανα νεύμα ότι συμφωνούσα.
"Τί ηλικίες σε ενδιαφέρουν;"
"... Δεν θα ήθελα μεγάλη διαφορά ηλικίας... Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσει η ιδέα να είμαι με κάποιον συνομήλικο μου"
"Εντάξει, αλλά δώσε μου κάποιο περιθώριο"
"Μέχρι 45 θα ήταν ΟΚ... Όχι δηλαδή ότι θα ήταν τρομερό αν ήταν 46 εφόσον ταιριάζαμε..."
"'Ετσι μπράβο! Και να ξέρεις έχω πολλούς σε αυτή την ηλικία! 4.000 ενεργά μέλη!"
"Α, μάλιστα... ΟΚ, και πόσο θα μου κοστίσει να γίνω κι εγώ μέλος;"
"Μόνο 700 Ευρώ. Εφάπαξ!"
"Α, ωραία..." αποκρίθηκα χαμογελαστή
Σκέφτηκα προς στιγμήν να της πω ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν αλλά από το ύφος της κατάλαβα ότι δεν θα είχε νόημα. Προφανώς τα 700 Ευρώ είναι πολλά, ειδικά στην Ελλάδα του '13. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είχε πειστεί ότι είχε βρει στο πρόσωπο μου υποψήφια πελάτισσα και δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να της φύγει.
Μου άσκησε ιδιαίτερη πίεση να κάνω άμεσα εγγραφή. Και φυσικά να πάρει άμεσα τα χρήματα(μετρητά βεβαίως βεβαίως!)
Στο τέλος, προκειμένου να ελιχθώ, της είπα ΟΚ, θα μπορούσα να περάσω την Παρασκευή να κάνω την εγγραφή και να πληρώσω.
Και κάπως έτσι, όπου φύγει, φύγειν.
(Θα πρέπει αύριο να πάρω τηλ να ακυρώσω το ραντεβού που μου έκλεισε)
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όλο το σκηνικό, κατανοώ πλήρως γιατί υπάρχουν τα γραφεία συνοικεσίων και γιατί τόσος κόσμος καταφεύγει σε αυτά. Αλλά και τον τρόπο της υπευθύνου. Στο κάτω κάτω, έκανε απλά την δουλειά της. Και τελικά, ίσως τα 700 Ευρώ δεν είναι τόσα πολλά. Ποτέ δεν ξέρεις ποιον/α μπορεί να γνωρίσεις μέσω μιας τέτοιας υπηρεσίας. Υπάρχουν και τα τυχερά στη Ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν δεν το σκέφτομαι. Άλλωστε ετοιμάζομαι και για το ταξίδι μου μέσα στο Σαββατοκύριακο. {'Ασχετο, αλλά πως τα καταφέρνει ο κόσμος με μια και δυο βαλίτσες; :( Ποτέ μου δεν θα το καταλάβω...!}
Οπότε ας γυρίσω με το καλό και... ΟΚ, είναι κι αυτό μια άποψη. Θα την επεξεργαστώ με την ησυχία μου και ποιος ξέρει, ίσως τελικά το δοκιμάσω.
Ίδωμεν~!
Για ένα τόσο ρομαντικό πλάσμα όσο εγώ κανονικά τέτοιες σκέψεις είναι απαγορευτικές. Αλλά δεν με επαινούν για την αναλυτική μου σκέψη χωρίς λόγο. Εκεί στη μέση του δρόμου, άρχισα ένα εσωτερικό διάλογο που εξελίχθηκε κάπως έτσι:
"Για δυο λεπτά, πόσα χρόνια βρίσκεσαι σε αυτόν τον πλανήτη;"
"39"
"Wow... Μπράβο σου που υπομένεις ακόμα... Και τί θεωρείς το πιο θεσπέσιο συναίσθημα στο Σύμπαν;"
"Τον Έρωτα. Τον μεγαλειώδη εκείνο Έρωτα που ανατρέπει τα πάντα, που φέρνει τα πάνω κάτω."
"Και τον βρήκες;"
"Νόμιζα αλλά άστα να πάνε..."
"Γιατί, τί έγινε;"
"'Αστα σου λέω..."
"Τι, δεν έκανε αυτός ο άντρας τίποτα τόσο μεγαλειώδες για σένα; Δεν ένιωσες τόσο μοναδική όσο θα ήθελες;"
"Επόμενη ερώτηση"
"Μήπως τελικά η λύση είναι κάτι λιγότερο μεγαλειώδες αλλά πολύ πιο σταθερό;"
"Σταμάτα!!! Δεν τα μπορώ εγώ αυτά τα χλιαρά..."
"ΟΚ. Να στο θέσω αλλιώς. Μήπως ψάχνεις σε λάθος μέρη;"
"Λες...; Δεν ξέρω. Κανονικά δεν πρέπει να ψάχνεις καθόλου αλλά να έρχεται να σε βρίσκει από μόνος του ο Έρωτας..."
"Ε, εντάξει, τώρα, αφού είναι κάτι που επιθυμείς διακαώς, μόνο και μόνο αυτή η επιθυμία σε βάζει σε search mode!"
"ΟΚ, ΟΚ, που το πας;"
"Δεδομένου ότι δεν είχες και τα φοβερά αποτελέσματα με τις δικές σου μεθόδους..."
"Μα σου είπα, δεν πήγα βάσει σχεδίου, ούτε μεθόδου!!!"
"Ε, αυτό λέω... Μήπως θα 'πρεπε;..."
"Δεν εννοείς αυτό που νομίζω ότι εννοείς..."
"Τί νομίζεις ότι εννοώ;"
" Ξέρεις εσύ!"
"ΟΚ, λοιπόν, αυτό ακριβώς. Πες μου, και τί έχεις να χάσεις;"
Με τα πολλά επείσθην να ανέβω στο γραφείο. Αλλά μονο για να ρίξω μια ματιά.
Με υποδέχθηκε αμέσως η υπεύθυνη αν και δεν είχα ραντεβού. Προφανώς και η κρίση τους έχει ρίξει κι αυτούς σε αναδουλειές...
Η συζήτηση ήταν πολύ πιο στοχευμένη απ' ότι περίμενα. Με ρώτησε αμέσως πόσο χρονών είμαι, της είπα και μου απάντησε αυστηρά "Αν και δεν σου φαίνεται, συνειδητοποιείς ότι έχεις αργήσει υπερβολικά;"
"E... ναι... πως... το συνειδητοποιώ..." αποκρίθηκα σκεπτόμενη ότι καλύτερα να πάω με τα νερά της εφόσον έτσι κι αλλιώς η επίσκεψη μου ήταν καθαρά ακαδημαική.
"Έχεις καθόλου σχέση αυτή τη στιγμή;"
"Όχι"
"Επαφές με πρώην;"
"Όχι"
"Πολύ ωραία! Είσαι βλέπω αποφασισμένη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζεις ότι εδώ έρχονται μόνο συνειδητοποιημένα άτομα. Ξέρουν τί θέλουν. Δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση για παιχνίδια."
Τώρα μεταξύ μας αυτό μου άρεσε. Ειναι ωραίο να γνωρίζεις τέτοιους άντρες ακόμα κι αν δεν βγει κάτι από αυτό.
Της έκανα νεύμα ότι συμφωνούσα.
"Τί ηλικίες σε ενδιαφέρουν;"
"... Δεν θα ήθελα μεγάλη διαφορά ηλικίας... Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσει η ιδέα να είμαι με κάποιον συνομήλικο μου"
"Εντάξει, αλλά δώσε μου κάποιο περιθώριο"
"Μέχρι 45 θα ήταν ΟΚ... Όχι δηλαδή ότι θα ήταν τρομερό αν ήταν 46 εφόσον ταιριάζαμε..."
"'Ετσι μπράβο! Και να ξέρεις έχω πολλούς σε αυτή την ηλικία! 4.000 ενεργά μέλη!"
"Α, μάλιστα... ΟΚ, και πόσο θα μου κοστίσει να γίνω κι εγώ μέλος;"
"Μόνο 700 Ευρώ. Εφάπαξ!"
"Α, ωραία..." αποκρίθηκα χαμογελαστή
Σκέφτηκα προς στιγμήν να της πω ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν αλλά από το ύφος της κατάλαβα ότι δεν θα είχε νόημα. Προφανώς τα 700 Ευρώ είναι πολλά, ειδικά στην Ελλάδα του '13. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είχε πειστεί ότι είχε βρει στο πρόσωπο μου υποψήφια πελάτισσα και δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να της φύγει.
Μου άσκησε ιδιαίτερη πίεση να κάνω άμεσα εγγραφή. Και φυσικά να πάρει άμεσα τα χρήματα(μετρητά βεβαίως βεβαίως!)
Στο τέλος, προκειμένου να ελιχθώ, της είπα ΟΚ, θα μπορούσα να περάσω την Παρασκευή να κάνω την εγγραφή και να πληρώσω.
Και κάπως έτσι, όπου φύγει, φύγειν.
(Θα πρέπει αύριο να πάρω τηλ να ακυρώσω το ραντεβού που μου έκλεισε)
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όλο το σκηνικό, κατανοώ πλήρως γιατί υπάρχουν τα γραφεία συνοικεσίων και γιατί τόσος κόσμος καταφεύγει σε αυτά. Αλλά και τον τρόπο της υπευθύνου. Στο κάτω κάτω, έκανε απλά την δουλειά της. Και τελικά, ίσως τα 700 Ευρώ δεν είναι τόσα πολλά. Ποτέ δεν ξέρεις ποιον/α μπορεί να γνωρίσεις μέσω μιας τέτοιας υπηρεσίας. Υπάρχουν και τα τυχερά στη Ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν δεν το σκέφτομαι. Άλλωστε ετοιμάζομαι και για το ταξίδι μου μέσα στο Σαββατοκύριακο. {'Ασχετο, αλλά πως τα καταφέρνει ο κόσμος με μια και δυο βαλίτσες; :( Ποτέ μου δεν θα το καταλάβω...!}
Οπότε ας γυρίσω με το καλό και... ΟΚ, είναι κι αυτό μια άποψη. Θα την επεξεργαστώ με την ησυχία μου και ποιος ξέρει, ίσως τελικά το δοκιμάσω.
Ίδωμεν~!
"'Ενα σωρό δουλειές"
Πήγα και είδα ένα μεσίτη σήμερα που έχει διασυνδέσεις με την ομογένεια. Σκεφτόμουν εδώ και βδομάδες ότι εφόσον πουλάω το σπίτι μου κυρίως λόγω της κρίσης- προκειμένου να αυτοχρηματοδοτηθώ επιχειρηματικά- θα μου άρεσε η ιδέα να το πουλήσω σε Έλληνες. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα νιώθω ότι υποκύπτω στα σχέδια των δανειστών για εξαγορά της ιδωτικής περιουσίας των Ελλήνων από ξένους κοψοχρόνια.
Τώρα μπορεί να πει κάποιος ότι ακόμα και ομογενής αν το πάρει, πάλι θα μου κάνει παζάρι και ποιος μου λέει ότι εκείνος θα το δει πατριωτικά. Εξάλλου μπορεί να μην έχει καν ελληνικό διαβατήριο. Σωστό κι αυτό. Ωστόσο, ειναι μια ελπιδοφόρα σκέψη η ιδέα ότι μπορεί και να περάσει στα χέρια κάποιου με ελληνικές ρίζες που αγαπά την Ελλάδα πραγματικά.
Καθώς συζητούσαμε και αφού του είχα αναφέρει τα σχέδια μου για μια καινούργια επιχειρηματική αρχή με κοιτάει και μου λέει: "Μην ανησυχείς για το επαγγελματικό σου. Με τον δικό σου αέρα και την δική σου παρουσία μπορείς να κάνεις ένα σωρό δουλειές."
Το έχω ξανακούσει αυτό και ίσως όσοι το λένε το εννοούν κολακευτικά. Προσωπικά με θλίβει. Είναι σαν να μην ακούν καθόλου αυτό που τους λέω για τα δημιουργικά μου όνειρα. Είναι σαν να μου λένε ότι λόγω εξωτερικής εμφάνισης και τρόπου ομιλίας, άνετα μπορώ να γίνω μια αξιοπρεπέστατη ιδιαιτέρα γραμματέας.
Δεν θέλω να μειώσω καθόλου μια τέτοιου είδους εργασία. Αλλά πότε θα καταλάβει ο κόσμος γύρω μου το όραμα μου... Πότε γαμώτο...
Τώρα μπορεί να πει κάποιος ότι ακόμα και ομογενής αν το πάρει, πάλι θα μου κάνει παζάρι και ποιος μου λέει ότι εκείνος θα το δει πατριωτικά. Εξάλλου μπορεί να μην έχει καν ελληνικό διαβατήριο. Σωστό κι αυτό. Ωστόσο, ειναι μια ελπιδοφόρα σκέψη η ιδέα ότι μπορεί και να περάσει στα χέρια κάποιου με ελληνικές ρίζες που αγαπά την Ελλάδα πραγματικά.
Καθώς συζητούσαμε και αφού του είχα αναφέρει τα σχέδια μου για μια καινούργια επιχειρηματική αρχή με κοιτάει και μου λέει: "Μην ανησυχείς για το επαγγελματικό σου. Με τον δικό σου αέρα και την δική σου παρουσία μπορείς να κάνεις ένα σωρό δουλειές."
Το έχω ξανακούσει αυτό και ίσως όσοι το λένε το εννοούν κολακευτικά. Προσωπικά με θλίβει. Είναι σαν να μην ακούν καθόλου αυτό που τους λέω για τα δημιουργικά μου όνειρα. Είναι σαν να μου λένε ότι λόγω εξωτερικής εμφάνισης και τρόπου ομιλίας, άνετα μπορώ να γίνω μια αξιοπρεπέστατη ιδιαιτέρα γραμματέας.
Δεν θέλω να μειώσω καθόλου μια τέτοιου είδους εργασία. Αλλά πότε θα καταλάβει ο κόσμος γύρω μου το όραμα μου... Πότε γαμώτο...
Monday, October 14, 2013
Subscribe to:
Posts (Atom)