Κοκκινοσκουφίτσα

Ζόρικη περίπτωση III

Αυτή την εποχή, έχω το αντίθετο πρόβλημα από αυτό που αποκαλούν writer's block. Έχω μια συνεχή ροή έμπνευσης. Καταιγισμός ιδεών. Και η κάθε ιδέα σηκώνει μπαιράκι και θέλει να με πάρει μαζί της σε μια διαφορετική τροπή των πραγμάτων. 

Και ακριβώς εκεί έγκειται το μέγα πρόβλημα: δεν μπορώ να διαλέξω προς τα που να πάω γιατί θέλω να πάω παντού. Ή σχεδόν τελοσπάντων. 

Μετά από τόση προσπάθεια σε τόσα επίπεδα φέτος, αποφάσισα ότι αν είναι να βγει κάτι καλό με την Verity θα πρέπει να είναι εξαιρετικά καλό. Και να συμβεί σύντομα. Αλλιώς η όλη ιστορία αρχειοθετείται και πάμε γι άλλα. 

Η διορία που δίνω στο συγκεκριμένο plotline να εξελιχθεί είναι μέχρι την Καθαρά Δευτέρα 2014. Αν μέχρι τότε δεν έχει αρχίσει να ρέει η δράση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που να με ικανοποιεί, bye bye στην Verity και την παρέα της. 

Έχω ανάγκη να γράψω. Αν η συγκεκριμένη ιστορία δεν θέλει να γραφτεί μετά από τόσο καιρό ενασχόλησης μου μαζί της, πάει να πει οτι υπάρχει κάποια άλλη που περιμένει να εκτυλιχθεί. 

Κάποιες φορές το παιδεύεις το πράγμα και κάποιες φορές ακολουθείς το path of least resistance. 

It's a delicate balance. 

Επιμύθιο 2013 III

Έτσι κι αλλιώς κάπου έχω συνηθίσει πια. Τα περισσότερα χρόνια μου τα έζησα δίχως σχέση. Ακριβώς επειδή δεν μπορώ να συμβιβαστώ με ημίμετρα. Ούτε να μπω σε καλούπια. 

Οπότε πιο καλή η μοναξιά. 

Υ. Γ: Όχι, δεν έχω χάσει την πίστη μου. Κάποια μέρα θα συμβεί. Θα μου χτυπήσει την πόρτα η Ευτυχία. Θα της ανοίξω να μπει και θα μείνει. 

Επιμύθιο 2013 ΙΙ

Αν φαίνεται ότι κατηγορώ, λάθος. Απλά παρατηρώ και κρίνω(δηλαδή αξιολογώ). Και κάποιες φορές εκπλήσσομαι.

Γιατί όλοι αποζητούν τον Μεγάλο Έρωτα αλλά όταν τους έρθει, οι περισσότεροι τρέχουν να κρυφτούν.


Ας είναι. Σέβομαι τα όρια του καθενός.

Αν και τα όρια είναι για να τα ξεπερνάμε... 

Και πάλι όμως, ΟΚ. Σεβασμός και κατανοήση.

Επιμύθιο 2013

Παραείμαι ελεύθερο πνεύμα για άντρες που προσπαθούν να ζήσουν μια δήθεν τακτοποιημένη ζωή.

Τάξη στον Έρωτα;

Σοβαρολογούμε;

Αρμονία ναι. Άλλο αυτό όμως. Μην μπλέκουμε τις έννοιες.

Φύλακες άγγελοι

Κάποιες φορές είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν. 

Κάποιες άλλες σίγουρη για το αντίθετο. 

Πως αλλάζει το συναίσθημα την οπτική μας γωνία... 

Συναίσθημα βασιλιάς.

Τα σύκα σύκα...

... και το Κολωνάκι Κολωνάκι. 

Μπορεί να έχει τα σνομπ του, τα δήθεν του και τα πάσης φύσεως τραλαλά αλλά έχει και τα καλά του... τα μοναδικά του. 

Είμαι σε ένα μπαράκι που ανακάλυψα πρόσφατα με καταπληκτική blues μουσική και πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι σήμερα. Τις άλλες δυο για επαγγελματικά ραντεβού, τώρα για βραδυνή έξοδο με τον εαυτό μου. 

Σκέφτηκα να καλέσω κάποια παρέα για ένα ποτό(τσάι για μένα) αλλά μου αρέσει που είμαι μόνη μου εδώ απόψε. 

Κοίτα να δεις τώρα

Κι εκεί που έλεγα να αφήσω το νησί για τώρα, εκεί που έλεγα να επικεντρωθώ στο γράψιμο ακόμα περισσότερο και να αναβιώσω ένα παλιότερο project( Calliope Iris Design Studio) εντός των Αθηναϊκών τειχών, να σου μου τηλεφωνεί η κυρία με το ωραίο σπίτι. 

Όταν οργάνωνα την φυγή μου για το νησί μες τις γιορτές με την προοπτική να μείνω και αργότερα( πιθανώς για ένα διάστημα κάποιων μηνών) είχα ήδη αρχίσει να ψάχνω για σπίτι μέσω Ίντερνετ. Κάποια στιγμή βρήκα ένα πολύ ιδιαίτερο σπίτι, μεγαλύτερο και ακριβότερο από το budget μου αλλά όχι και απλησίαστο. 

Όταν τηλεφώνησα όμως στην ιδιοκτήτρια μου είπε ότι το είχε νοικιάσει πρόσφατα αλλά δεν ήταν κι ευχαριστημένη για διάφορους λόγους. Μου είπε πως αν υπήρχε κάποια απροόπτη εξέλιξη και ξενοικιαζόταν το σπίτι, θα μου τηλεφωνούσε. 

Τελικά συνέβη. Το σπίτι ξενοικιάστηκε προχθές και η ιδιοκτήτρια μου τηλεφώνησε χθες το απόγευμα να μου το πει. 

Αυτός ο συνωστισμός πλανητών στο Ζυγό με έχει κάψει τελικά. 

  

Μια καλή επιχειρηματίας

Τελικά είμαι.

Φέτος το συνειδητοποίησα. Και συγκεκριμένα τις τελευταίες βδομάδες.

Μπορεί η εταιρεία μου να μην είναι κερδοφόρα αυτή τη στιγμή, μπορεί το ατελιέ μου με τα ρούχα  να το έχω κλείσει εδώ και πολύ καιρό  αλλά δεν σταματώ να προσπαθώ. Και αυτή είναι η ουσία και η ετυμολογία του ρήματος επιχειρώ: προσπαθώ.


Ειδικά φέτος, είναι τρελό. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα διαφορετικά πράγματα προσπάθησα.

Τα περισσότερα δεν μου βγήκαν. Αλλά την προσπάθεια την έκανα, σε πολλαπλά επίπεδα, μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο.

Έκανα μια πρόχειρη λίστα στο μυαλό μου και εξεπλάγην.


Πως τα καταφέρνω και βρίσκω το κουράγιο και συνεχίζω μετά από τόσες απογοητεύσεις, ούτε κι εγώ η ίδια το ξέρω.

Ίσως γιατί κατανοώ βαθιά μέσα μου αυτό που λένε όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι: Η ουσία της Ζωής είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.

Ταξίδι, περιπέτεια, ρίσκο κι Άγιος ο Θεός.








Υ. Γ: Για τα Όσκαρ επιχειρηματικότητας, από πού πάνε παρακαλώ;

Χριστούγεννα 2013 VII

Έχω μιάμισι ώρα να αποφασίσω αν θέλω να πάω στο σπίτι του αδερφού μου όπου είμαι  καλεσμένη. Θα είναι και οι γονείς μου και κάποιοι οικογενειακοί μας φίλοι. 

Δεν έχω ιδέα. Αυτή την στιγμή, ούτε  να μείνω μόνη μου θέλω, ούτε να πρέπει να πιεστώ να χαμογελάω και να είμαι μες την καλή χαρά αφού δεν είμαι.

Αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν νιώθω και καμιά οξεία κατάθλιψη ώστε να μην θέλω να δω άνθρωπο. Αυτό το απόλυτο ψυχοπλάκωμα το ένιωσα τις προηγούμενες μέρες αλλά σήμερα είμαι σε μια demi κατάσταση. 

Παρόλο που ξύπνησα πιασμένη και με ένα απροσδιόριστο άγχος το οποίο τις τελευταίες μέρες με πιάνει και με αφήνει, κάπου βαθιά μέσα μου νιώθω μια εγκλωβισμένη χαρά. Μια χαρά που μου ανήκει δικαιωματικά αλλά κάποιος την κλείδωσε σε κλουβί και πέταξε το κλειδί.  

Τώρα θα βγει ο Papa Freud  να πει ότι εγώ την κλείδωσα. Ναι, καλά, Φρουδάκο, μας τα 'παν κι άλλοι...  

Ένα αντικλείδι, γαμώτο μου...

Christmas With The Rat Pack

Verity Leighton - Το Χριστουγεννιάτικο πάρτυ

Concept: Calliope Iris

Εικονογράφηση: Γιώργος Παναγιωταράς

Καλές Γιορτές σε όλους! 

Ζόρικη περίπτωση II

Στην αρχή είχα φανταστεί την πρώτη απεικόνιση, και πιθανώς και τις επόμενες, σε ύφος manga. 

Ο Γιώργος όμως μου πρότεινε να δοκιμάσουμε ένα πιο παραδοσιακό στυλ ζωγραφικής. Εμένα αυτό που με ενδιέφερε ήταν να βγει μια "αφηγηματική εικονογράφηση". Με άλλα λόγια, ήθελα μια εικόνα που θα περίμενε κανείς να δει ως εικονογράφηση σε παραμύθι. Απλά το δικό μου παραμύθι θα ήταν για κάπως μεγαλύτερα παιδιά.

Η όλη διαδικασία απεδείχθη πιο δύσκολη από ότι είχα υπολογίσει. ´Ηταν πολλά τα στοιχεία της σύνθεσης: η Verity, ένας δεύτερος βασικός χαρακτήρας(ο Charlie) κάποιοι σκόρπιοι "κομπάρσοι", μια άλλη εποχή(1935). 

Το γεγονός ότι ο Γιώργος ήταν το περισσότερο διάστημα στη Φλώρινα όπου και σπουδάζει σίγουρα δεν βόηθησε τα πράγματα. Αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε μέσω τηλεφώνου/Skype ενώ κανονικά  για μια τέτοια  δημιουργική διαδικασία ήταν αναγκαίες κάποιες συναντήσεις από κοντά. 

Και πάλι όμως βγήκε ένα καλό αποτέλεσμα, τουλάχιστον έτσι θεωρώ. 

Πολύ θα ήθελα να υπήρχε χρόνος για να βγάλω Χριστουγενιάτικες κάρτες με την συγκεκριμένη σύνθεση. Δυστυχώς δεν πρόλαβα. 

Δεν πειράζει. Ίσως του χρόνου. 

Σκεφτόμουν αρχικά να αναρτήσω την απεικόνιση ανήμερα τα Χριστούγεννα αλλά τελικά αποφάσισα να το κάνω Παραμονή, με το που θα αλλάξει η μέρα. Σε μια ώρα δηλαδή. 

Ζόρικη περίπτωση

Τελικά η Verity πολύ με παίδεψε. Ζόρικη περίπτωση ηρωίδας. 

Από τότε που την πρωτοφαντάστηκα μέχρι σήμερα η ιστορία της αλλά και η φυσιογνωμία της άλλαξε κάμποσες φορές. Συνήθως με τους χαρακτήρες που γεννιούνται στο μυαλό μου ξέρω από την αρχή που πηγαίνω. Με την Verity ακόμα και σήμερα ψηλαφίζω το τοπίο στα τυφλά. 

Τουλάχιστον ολοκληρώθηκε η πρώτη απεικόνιση. Χθες. Τελικά από χρυσομαλλούσα με γαλανά μάτια βγήκε κασταλομάλλα με μελί/καστανοπράσινα μάτια(αν και αυτό το τελευταίο μάλλον δεν διακρίνεται στην εικονογράφηση).

Λίγα λόγια για το background story: Η Verity εδώ και δυο μέρες βρίσκεται αναπάντεχα στην Αθήνα του 1935. Το πως ταξίδεψε πίσω στον χρόνο 78 χρόνια ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψει. Είναι η τρίτη φορά στη ζωή της που της συμβαίνει και έχει τρομοκρατηθεί. Κάθε φορά αρχίζει απροσδόκητα. Και τελειώνει με τον ίδιο τρόπο. Οι εμπειρίες που αποκομίζει σε κάθε τέτοιο "ταξίδι" νιώθει ότι έχουν σημαντική θέση στη ζωή της με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο. Ένα κουβάρι που πρόκειται(;) να ξετυλιχθεί από στιγμή σε στιγμή και να φανερώσει τα μυστικά του. 

Ή πάλι όχι. Ίσως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι του μυαλού της. Ένα mind trick που θα λέγε και η Isobel, η Σκοτσέζα γιαγιά της. 

Αυτή τη φορά είναι και Χριστούγεννα. Πώς είναι δυνατόν να της συμβαίνουν τέτοια αλλόκοτα, τραγελαφικά πράγματα; ΠΩΣ;! 

Και να μην μπορεί να μιλήσει σε κανένα... 

Κι ύστερα... αυτή η απρόσμενη πρόσκληση σε Χριστουγεννιάτικο πάρτυ... 

Χριστούγεννα 2013 VI

Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο, τα δεινά του σώματος ή της ψυχής; 

Καμιά φορά, τέτοιες μέρες, ξεχνούμε όσους υποφέρουν από ψυχική οδύνη. 

Δεν θα έπρεπε.

Χριστούγεννα 2013 V

Έχω αρχίζει και πιστεύω ότι για όλη την Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία μου φταίει εκείνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Από το παραμύθι του Andersen. 

Όταν το πρωτοείδα σε μορφή κινουμένων σχεδίων στην τηλεόραση θα ήμουν γύρω στα 7. Ίσως και 6. 

Δεν το χωρούσε με τίποτα το μυαλό μου. Πώς ήταν δυνατόν τόσοι περαστικοί στο δρόμο να αφήσουν ένα κοριτσάκι να πεθάνει; 

Και από τότε και για κάμποσα χρόνια στηνόμουν κάθε Χριστούγεννα στην τηλεόραση περιμένοντας μια  διαφορετική έκβαση στην ιστορία. 

"Δεν μπορεί" σκεφτόμουν... "Κάποιος καλός άνθρωπος θα την σώσει αυτή τη φορά..." Στο παιδικό μου μυαλό ένιωθα ότι κάθε χρόνο υπήρχε η περίπτωση του θαύματος. 

Τελικά δεν συνέβη ποτέ. Ως τώρα τουλάχιστον. 

Κι έτσι από μικρούλα ένιωθα να με πιάνει η ψυχή μου τις γιορτές. Δεν μπορούσα να ησυχάσω σκεπτόμενη όσους υπέφεραν τέτοιες μέρες. Παιδάκια, μεγάλοι, ηλικιωμένοι, δεν είχε σημασία. Απλά η σκέψη ότι κάποιες ψυχές εκεί έξω δεν μπορούσαν να νιώσουν την χαρά των Χριστουγέννων με μελαγχολούσε. Αργότερα η μελαγχολία γενικεύτηκε και πέρα από τις γιορτινό δεκαπενθήμερο... Τί κόσμος είναι αυτός, απορούσα, που αφήνει ανθρώπους να πεθαίνουν από το κρύο και την ασιτία; 

Ακόμα απορώ. 

Χριστούγεννα 2013 IV

Θεωρητικά, θα μπορούσα να φύγω και αύριο. Ή ακόμα και την Τρίτη. Εισιτήρια υπάρχουν. 

Απλά κάπου νιώθω... Πως το λένε αυτό... 

Κάπως τέλοσπάντων... 

Κάπου νιώθω κάπως...

Χριστούγεννα 2013 III

Το μόνο σίγουρο: δεν είμαι στην πιο σταθερή μου φάση. 

(Ξ)έμεινα Αθήνα. Και πάλι. 

Θυμωμένη; Ολίγον.

Εντάξει, θα πρέπει να το πάρω απόφαση. Είναι το κάρμα μου. Μια ζωή γεμάτη ανατροπές και  αλλαγές της τελευταίας στιγμής...

Αυτή τη φορά συνέβαλαν και τα περιοδικά γυναικολογικά μου... 

Τα πράσινα ανθρωπάκια ΙΙΙ

Η αλήθεια είναι ότι όταν το είπα αυτό το τελευταίο - περί παράδοσης ψυχής και ανάληψης ευθυνών- ο Άδωνις γέλασε.

Ήταν κι αυτό μια ένδειξη ότι πιστεύει βαθιά μέσα του ότι ο ίδιος και η παρέα του όντως σώζουν την χώρα και εμείς οι άλλοι, οι αντιμνημονιακοί, είμαστε οι αφελείς και οι παραπλανημένοι.

Κάτι τέτοιο πρέπει να πίστευαν και οι Ναζί.

Τα πράσινα ανθρωπάκια II

Μόλις απέσυρα την χθεσινοβραδυνή μου ανάρτηση για τον Άδωνι. Σκέφτηκα ότι δεν είναι σωστό να κρίνω τόσο αυστηρά ένα δημόσιο πρόσωπο στο ιστολόγιο μου επώνυμα χωρίς να το ξέρει ο ίδιος.

Κάποιος άλλος μπορεί να πει ότι όταν εκτίθεσαι όπως εκτίθεται ο Άδωνις, αυτόματα δίνεις το δικαίωμα να κριθείς από τον οποιονδήποτε. Πιθανώς. Αλλά ας το δίνει το δικαίωμα ο Άδωνις. Προσωπικά επιλέγω να μην το χρησιμοποιήσω. 

Αν βρισκόμουν σε μια δημόσια αντιπαράθεση μαζί του, θα μπορούσα να του ψάλλω τον εξάψαλμο. Αυτό όμως θα ήταν μια διαφορετική περίπτωση. 

Κρίμα πάντως. Ακούγοντας τον Άδωνι να μιλά για την Αρχαία Ελλάδα κατά καιρούς έχω μάθει πολλά και δεν το ξεχνώ αυτό. 

Συζητώντας χθες μαζί του τον είδα να υποστηρίζει παθιασμένα τις θέσεις του, όπως συνηθίζει να κάνει άλλωστε. Εκτός κι αν είναι τόσο καλός ηθοποιός και μας δουλεύει όλως κανονικότατα, τολμώ να πω ότι μάλλον τα πιστεύει αυτά που λέει τελικά. 

Όπως και να έχει, του είπα χθες κάτι. Ο καθένας από μας στο τέλος θα κληθεί να παραδώσει ψυχή. Και συνεπώς σε πνευματικό επίπεδο, κάθε στιγμή -θέλοντας και μη- αναλαμβανουμε την ευθύνη των πράξεων μας. 

Χριστούγεννα 2013 ΙΙ

Η απόφαση επάρθη.

Θα περάσω τις γιορτές σε νησί του Αιγαίου. Φεύγω την Παρασκευή.  Κι όσο θα είμαι εκεί, αν δω και μου αρέσει η ζωή το χειμώνα σε νησιώτικο περιβάλλον, θα εξετάσω το ενδεχόμενο να νοικιάσω σπίτι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που περνάω γιορτές μακριά από στενούς συγγενείς και φίλους. Για μένα το σημαντικό είναι να είμαι με ανθρώπους που θέλω να είμαι κι όχι με αυτούς που πρέπει να είμαι.

Η αλήθεια είναι ότι εκεί που θα πάω έχω κάποιους γνωστούς και μακρινούς συγγενείς. Αλλά και να μην είχα, δεν θα με φόβιζε. Πρώτον, γιατί γνωρίζω εύκολα κόσμο. Και δεύτερον, γιατί κάποιες φορές απλά επιλέγω να είμαι μόνη.

Κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου.

:(

Πάντως σήμερα πολύ ψυχοπλάκωμα, άσχετο με τις γιορτές. 

Κάτι τέτοιες μέρες αναρωτιέμαι τί κάνω σε τούτο τον πλανήτη. 

Χριστούγεννα 2013

Στην Ελλάδα αυτή την εποχή βιώνει κανείς πολλές παράλληλες πραγματικότητες.

Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν να φάνε, αυτοί που μόλις που γεμίζουν το στομάχι τους, αυτοί που έχουν χάσει την δουλειά τους και πιέζονται, αυτοί που φοβούνται ότι θα χάσουν την δουλειά τους ή την επιχείρηση τους το επόμενο διάστημα, αυτοί που απλά δεν έχουν αρκετό ρευστό για να πάνε για χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Καραιβική ή στο Γκτααντ και φυσικά αυτοί που δεν έχουν καταλάβει τίποτα από κρίση γιατί είναι μέρος του συστήματος και γενικά σε φάση "τρία πουλάκια κάθονται".

Κι ενδιάμεσα υπάρχουν υποκατηγορίες.


Είναι προφανές ότι πολύς κόσμος δεν σκέφτεται τις γιορτές με προσμονή.

Κι εγώ κάπως έτσι. Αλλά ευτυχώς στην περίπτωση μου δεν είναι μόνο η κρίση στη μέση. Είναι κάτι που από παλιά με έπιανε συχνά τέτοιες μέρες:  ένα είδος μελογχολίας μέσα στη χαρά.

Και ευτυχώς δεν είμαι μόνη στον κόσμο ως προς αυτό. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που βιώνουν κάτι αντίστοιχο. Ακόμα κι όταν όλα φαινομενικά τους πάνε καλά.

Συνεπώς έχω κάνει προπόνηση σε όλο αυτό κι έχω μάθει να το διαχειρίζομαι ως ένα βαθμό. Παρόλο που συνεχίζει να μου αρέσει η ιδέα των παραδοσιακών Χριστουγέννων και των Πρωτοχροννιάτικων ρεβεγιόν, είμαι ΟΚ και χωρίς αυτά.

Ειδικά φέτος που είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα για τόσο κόσμο, δεν με απασχολεί τί θα κάνω και πως θα περάσω εκείνες τις γιορτινές μέρες.

Μπορεί και να μην είμαι Αθήνα. Το τελευταίο διάστημα σκέφτομαι και πάλι σοβαρά την μετακόμιση σε νησί. Πρώτον, λόγο του χαμηλότερου κόστους ζωής και δεύτερον, λόγο της ηρεμίας και της συνεχούς επαφής με την θάλασσα ολόγυρα.

Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα αλλά το σκέφτομαι σοβαρά,  έστω και για κάποιους μήνες.


Ίδωμεν

Συμπαντικό Χιούμορ III

Χιούμορ δεν κάνει μόνο το Σύμπαν όμως. Κάνω κι εγώ: αποφάσισα ότι θέλω σπίτι στο Καβούρι. Ή στον Λαιμό. 

 Εντάξει, είναι ολίγον εκτός budget η όλη ιστορία αλλά έχω σκεφτεί το εξής: 

Ακριβώς επειδή είναι αρκετά ακριβή περιοχή, υπάρχουν κάμποσα διαμερίσματα που δεν λένε να νοικιαστούν εδώ και πολλούς μήνες. Οπότε σκεφτόμουν, εφόσον βρω κάτι που μου αρέσει πολύ αλλά είναι πανάκριβο, θα πιάσω τους ιδιοκτήτες και θα τους πω: "Μένει που μένει ανοίκιαστο. Εγώ σας δίνω 500 Ευρώ τον μήνα και θα σας το προσέχω κιόλας, θα το καθαρίζω... το σπίτι δεν θα αραχνιάζει... Τί λέτε, μου το δίνετε;"

You just never know

Συμπαντικό Χιούμορ II

Πλάκα πλάκα, μισή ώρα πιο νωρίς να είχαμε ξεκινήσει με τον αδερφό μου και θα μπορούσαμε να είχαμε πέσει πάνω τους. Ειδικά καθώς  το δεύτερο σκέλος της διαδρομή μας ήταν από Βούλα προς  Καβούρι. Και η συγκεκριμένη περιοχή της Βουλιαγμένης δεν έχει και πολλές εισόδους από παραλιακή.

Συμπαντικό Χιούμορ

Μην πάω εγώ στη Βούλα &  στο Καβούρι να δω σπίτια προς ενοικίαση... Αμέσως να γίνει απόπειρα απαγωγής σε εφοπλιστή... 

...!!!... 

Μια απρόθυμη χρονοταξιδιώτισσα

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με ενθουσίαζαν τα ταξίδια.

Ταξίδια στον κόσμο που ζούμε, ταξίδια στον χωροχρόνο, ταξίδια σε κόσμους φανταστικούς & παραμυθένιους. 

Ειδικά σε ότι αφορά τον χωροχρόνο, πάντα έβρισκα συναρπαστική την ιδέα και κάπου βαθιά μέσα μου πίστευα ότι μια μέρα θα το κατάφερνα. 

Εννοείται ότι πάντα το ονειρευόμουν σαν εμπειρία που θα μπορούσα να ελέγξω με την δύναμη της θέλησης κι όχι να μου συμβαίνει ουρανοκατέβατο. 

Κι όμως,  κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο, γεννήθηκε μες το μυαλό μου η Verity Leighton: μια απρόθυμη χρονοταξιδιώτισσα. 

Απρόθυμη γιατί της συνέβαινε έτσι ολόξαφνα, χωρίς να μπορεί να το ελέγξει.

Κι εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο να μην είσαι σε θέση να καθορίζεις την καθημερινότητα σου ελεύθερα.

Και κάπως έτσι πήρε "σάρκα και οστά" η πιο πρόσφατη ηρωίδα μου.

Στην διαδικασία αυτή γεννήθηκαν πρώτα κάποιες σκηνές μες το μυαλό μου σαν πίνακες ζωγραφικής. 

Στη συνέχεια βίωσα ένα καταιγισμό από πληροφορίες τόσο για την ίδια την Verity όσο και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ιστορίας. Μια ιστορία σε εξέλιξη. 

Έναν από αυτούς τους πίνακες ζωγραφικής προσπαθώ εδώ και κάμποσες βδομάδες να αποτυπώσω σε χαρτί με τη βοήθεια του φίλου σκιτσογράφου και ζωγράφου, Γιώργου Παναγιωταρά με τον οποίο και έχω συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν. 

Ο Γιώργος αποτυπώνει στο χαρτί αυτό που εγώ βλέπω στο μυαλό μου. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική διαδικασία. 

Λόγω φόρτου εργασίας του Γιώργου, μας έχει πάει λίγο πίσω το πρόγραμμα. 

Ευελπιστώ να έχουμε την πρώτη απεικόνιση της Verity πριν τα Χριστούγεννα. 

Προς μια ιδανική κοινωνία II

Κι ύστερα τίθεται το ερώτημα:

Kαι τα τσιράκια τους; Όλοι αυτοί που συνεργάστηκαν μαζί τους τόσα χρόνια για να συντηρείται το Σύστημα;

Δεν ξέρω. Σίγουρα είναι ένα θέμα.

Eδώ μάλλον μας χρειάζεται ένας από μηχανής θεός.

Εκτός κι αν καταφέρουμε συλλογικά να συγχωρήσουμε.

Μπορούμε;

Προς μια ιδανική κοινωνία

Τελικά μετά απο συνάντηση και συζήτηση με τον κ. Θεοδωρίδη και αφού μου έγινε πρόσκληση από μέρους του αποφάσισα να συμμετέχω στο κίνημα τους.

Είναι η τέταρτη φορά που μου γίνεται μια τέτοια πρόταση από κίνημα και η πρώτη φορά που δέχομαι να ενταχθώ κάπου ως μέλος.

Ο λόγος που το έκανα είναι γιατί εκτιμώ πολύ την προσπάθεια τους να βοηθήσουν πρακτικά και όχι απλά με ωραία λόγια και θεωρίες τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα.

Ωστόσο, από την ώρα που υπέγραψα, έχω μπει σε σκέψεις. Αν και ως χαρακτήρας δεν φοβάμαι να συγκρουστώ για τις ιδέες μου και τις αξίες μου, κάπου αναρωτιέμαι αν μπορώ να αντέξω σε καθημερινή βάση τον συγκρουσιακό χαρακτήρα μιας τέτοιας κινηματικής δραστηριότητας.

Είμαι πολύ ιδεαλίστρια και θα προτιμούσα να ζούσα σε μια κοινωνία όπου οι κυβερνώντες αναγνώριζαν από μόνοι τους πότε να αποχωρούν από την πολιτική χωρίς να χρειάζεται να φτάνουν οι πολίτες στην Δικαιοσύνη.

Την ίδια στιγμή, πολλοί θεωρούν ότι θα πρέπει τα μέλη της σημερινής κυβέρνησης και των αμέσως προηγούμενων  να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη για εσχάτη προδοσία, ακόμα κι αν αποχωρούσαν οικειοθελώς. Κι ότι μια ισόβια κάθειρξη είναι η ελάχιστη τιμωρία που τους αρμόζει.

Το κατανοώ ως άποψη  αλλά και πάλι, θα προτιμούσα να μην χρειαζόταν τίποτα από όλα αυτά. Νομίζω ότι αν έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα και την Ελληνική τους υπηκόοτητα, αν τους αφαιρείτο η δυνατότητα να ζουν στην Ελλάδα και αν δημευόταν η προσωπική τους περιουσία, στο βαθμό που αυτή προήλθε από  κατάχρηση της εξουσίας και χρηματισμό, θα ήταν αρκετό. Και το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι κατά βάθος κουβαλούν ήδη το βάρος των πράξεων τους.

Συν το ότι τους απεχθάνονται εκατομμύρια Έλληνες.

Για μένα το σημαντικό ως άνθρωπος είναι η αναζήτηση της Χαράς και της Δημιουργίας. Μακάρι να έρχονταν έτσι τα πράγματα ώστε να μην χρειαζόταν να αναλωθούμε ως λαός σε δικαστικές μάχες.

Αρισταρχία II

Διόρθωση: Κοινο-Βολευτική



Γιατί τα σκυλιά(κύνες) δεν φταίνε σε τίποτα.

Αρισταρχία

Άντε να δούμε πόσο καιρό θα πάρει...


Κοινο-Βολευτική Μιζοκρατία  ------->>> Αρισταρχία*






















*πολίτευμα όπου άρχουν οι πνευματικά άριστοι

Ποιος λογικός άνθρωπος...

...μπορεί να δει την προηγούμενη συνέντευξη του κ. Θεοδωρίδη και να μην του ανέβει το αίμα στο κεφάλι;

Εγώ πάντως δεν τα κατάφερα.

Και δεν ήταν καν η πρώτη φορά που τον άκουγα να τα λέει. Θυμάμαι μια συνάντηση σε μια καφετέρια πίσω από την Μητρόπολη πριν από ενάμισι χρόνο περίπου.

Πραγματικά, θέλω να τον ξαναδώ επειγόντως τον κ. Θεοδωρίδη. Θέλω να του κάνω μερικές διευκρινιστικές ερωτήσεις. Γιατί θυμώνω πολύ με την ιδέα ότι τα 8/10 του εισοδήματος μου αυτή τη στιγμή πάνε κάθε μήνα στο στεγαστικό μου δάνειο. Και επειδή δεν βγαίνω οικονομικά, το πληρώνουν οι γονείς μου. Το οποίο με ενοχλεί διπλά, πρώτον για τον εαυτό μου που δεν είμαι σε θέση να τον συντηρώ από μόνη μου 100% και δεύτερον για τους γονείς μου που πιέζονται κι αυτοί από χίλιες μεριές.

Και ενοχλούμαι άλλο τόσο γιατί εξαιτίας της όλης κατάστασης, αναγκάζομαι να μένω εδώ και μήνες με τους γονείς μου σε αυτή τη φάση αφού δεν έχω την δυνατότητα με το εισόδημα μου να νοικιάσω σπίτι και να πλήρώνω και όλους τους λογαριασμούς.

Και η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολύ καιρό ήθελα να βρω τρόπο να στείλω στον αγύριστο το σύστημα και ειδικότερα αυτούς τους προδότες της κυβέρνησης.

Αν οι υπόλοιποι Έλληνες δεν είναι έτοιμοι να το κάνουν, ΟΚ, δικαίωμα τους. Αλλά γιατί να με καταδικάζουν και μένα στην δική τους μιζέρια;

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ 29/11/13

Οδοιπορικό V

Aθήνα ακόμα. 

Δεν ξέρω γιατί. Σίγουρα οι πληροφορίες για τον καιρό με επηρέασαν. 

Δεν έχει νόημα να πάω σε μια πόλη όπως η Φλώρινα ή η Καστοριά και λόγω παγετού να μην μπορώ να την περπατήσω και να επισκεφθώ αξιοθέατα. 

Αλλά και την Θεσσαλονίκη θα ήθελα να την γνωρίσω καλύτερα. Τόσα και τόσα που δεν έχω δει σε αυτή την πόλη. Ακόμα κι εκεί όμως το κρύο είναι αρκετά τσουχτερό.

Οπότε το ταξίδι προς το παρόν ανεβλήθη. 

Αλλά δεν είναι μόνο ο καιρός. Κάπως είναι και η διάθεση μου. Και το στομάχι μου. Γενικά νιώθω κάπως. 

Δεν ξέρω. Το σκέφτομαι. Μάλλον θα περιμένω λίγες μέρες. Ίσως και περισσότερο. 

Το θέμα είναι να αξιοποιήσω με τον καλύτερο τρόπο τις επισκέψεις μου στις διάφορες πόλεις και χωριά. 

Το καλό με αυτή την αναβολή είναι ότι μπορώ να προετοιμαστώ ακόμα καλύτερα, συλλέγοντας περισσότερες πληροφορίες για τον κάθε προορισμό. 

Λύσεις VIII

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Υ. Γ: Ποιο σημείο δεν κατανοείτε από την παραπάνω φράση, να σας το εξηγήσω;

"Εσάς προσωπικά δεν σας δέχομαι ούτε ως υπουργό, ούτε ως υπουργό μου."

Ν' αγιάσει το στόμα σας, κ. Βουτσινά.

Λύσεις VII

Στο ερώτημα που έθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση μου κάλλιστα μπορεί να απαντήσει κάποιος "Υπάρχει ένας Μίκης". Ναι και μαζί του και κάποιοι άλλοι των οποίων η καλλιτεχνική προσφορά υπήρξε πολύ σημαντική τον 20ο αιώνα.


Το θέμα είναι η γενιά μου. Και  η αμέσως προηγούμενη/επόμενη. Με άλλα λόγια, οι 20-50 χρονών περίπου.


Είναι δυνατόν οι καλλιτέχνες του σήμερα να παραμένουν τόσο εκκωφαντικά βουβοί;







Y. Γ: Πολύ ενδιαφέρουσα η πρόταση του Μίκη  στην χθεσινή του ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών. Αν και θεωρώ ότι για να αποδεχθούμε ως λαός την ουδετερότητα, θα πρέπει πρώτα να συντελεσθεί εκείνη η συνειδησιακή Επανάσταση που λέγαμε. Και να είναι πηγαία ουδετερότητα, κι όχι βάσει συμφερόντων πολιτικών και οικονομικών.


Y. Υ. Γ: Για την πολιτική πορεία του Μίκη κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορα. Κάποιοι του έχουν αποδώσει μέχρι και δόλο και κάποιοι άλλοι πολιτική αφέλεια. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι απλά μια ιδιοφυία, με τα προβλήματα της. Το γεγονός ότι έχει κάνει το πέρασμα του από διάφορα κόμματα κλπ, το αποδίδω περισσότερο στην ανάγκη του ως οραματιστή να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, παρά οτιδήποτε άλλο.

Λύσεις VI

Χαίρομαι που σε συζητήσεις που έχω αυτό τον καιρό όλο και περισσότεροι κατανοούν πια αυτό που λέω τα 2 τελευταία χρόνια, ότι πριν επέλθει μια πραγματική πολιτική Επανάσταση, είναι αναγκαίο να λάβει χώρα μια συνειδησιακή εσωτερική Επανάσταση.

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναρωτιόμουν πόσο καιρό θα έπαιρνε αυτό και πως θα μπορούσαμε να το επισπεύσουμε. Και κατέληγα στην λύση της άνωθεν βοήθειας.


Σκεφτόμουν όμως χθες ότι υπάρχει και κάτι άλλο που μπορεί να γίνει, κάτι άλλο που ανεξάρτητα από οποιονδήποτε από μηχανής θεό, μπορεί να σπρώξει τα πράγματα προς την σωστή κατεύθυνση.

Κι αυτό είναι η Τέχνη.

Η Τέχνη όταν συντάσσεται με μεγαλόπνοες έννοιες και ιδέες, μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα στην εξέλιξη του ανθρωπίνου πνεύματος.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειαζόμαστε Τέχνη με εμβέλεια, προερχόμενη από πολλούς πυρήνες καλλιτεχνών που θα δουλεύουν συντονισμένα ή και μονάχοι αλλά με ψυχή. Αυτό δίνει την εμβέλεια. Γιατί όσο και να σπρώξεις κάτι, όσο και να το προωθήσεις και να το κοινοποιήσεις, αν δεν προέρχεται από την πιο καθάρια γωνιά του Είναι σου, δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. Αν δεν αποσκοπεί στην Αλήθεια, στην Δικαιοσύνη, στην Αξιοκρατία, στο Κοινό Καλό, δεν θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές όσων το έχουν ανάγκη.

Και συνεπώς το ερώτημα είναι: έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες;

Αν όχι, ας τους εφεύρουμε.

Εντάξει, το παραδέχομαι

Καμιά φορά όταν θυμώνω παίρνω και κάποιες όχι και τόσο έξυπνες αποφάσεις. Το παραδέχομαι.

Αυτή τη βδομάδα αρρώστησα με το στομάχι μου πολύ άσχημα. Όλη νύχτα ήμουν με κολικούς. Η μητέρα μου με ξεμάτιαζε με τις ώρες. Και χρειάστηκαν πολλές ώρες για να νιώσω λίγο καλύτερα.

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι συνέβη αλλά πιστεύω στο μάτι. Όχι ακριβώς όπως ο περισσότερος κόσμος. Θέλω να πω ότι πιστεύω μεν ότι  αν κάποιος σε σκέφτεται αρνητικά είτε κοιτώντας σε την ίδια στιγμή είτε και από μακριά(οι σκέψεις ταξιδεύουν στον χωροχρόνο), μπορεί να σε επηρεάσει με άσχημο τρόπο- δηλαδή να σε ματιάσει. Αλλά δεν ρίχνω 100% την ευθύνη σε αυτόν που ματιάζει. Θεωρώ ότι για να συμβεί, δίνει το δικαίωμα και αυτός που ματιάζεται- το επιτρέπει με δυο λόγια.

Αλλά και πάλι, η ευθύνη είναι μεγαλύτερη σε αυτόν που στέλνει την αρνητική ενέργεια.

Την μέρα που αδιαθέτησα με το στομάχι μου το ένιωσα πολύ έντονα ότι κάποια άτομα με μάτιασαν.

Και επειδή έτυχε να νιώθω πολύ ευάλωτη εκείνη τη μέρα, επηρεάστηκα τόσο πολύ.

Κάπως έτσι σκέφτηκα ότι σε τέτοιες περιόδους που βιώνω μια κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία, καλό είναι να προστατεύομαι παραπάνω. Και φυσικά σκέφτηκα και το blog μου.

Τυχαίνει και νιώθω πολλές φορές κάποια έντονα φαινόμενα στην αύρα μου. Δεν έχω πάντα την ίδια ψυχική διαύγεια αλλά κάποιες φορές είναι τόσο έντονο το βίωμα που ξέρω τί σκέφτεται κάποιος για μένα έστω κι αν είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Και επειδή με το να γράφω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου εδώ, δίνω το δικαίωμα σε όσους διαβάζουν να με κρίνουν στο μυαλό τους και αρνητικά κάποιες φορές, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να μην γράφω καθόλου για όσο καιρό νιώθω ευάλωτη.

Πιθανόν θα σκεφτεί κάποιος ότι εφόσον ασχολούμαι με εναλλακτικές θεραπείες θα μπορούσα να τις χρησιμοποιήσω με τέτοιο τρόπο ώστε να ισχυροποιώ την αύρα μου. Εννοείται ότι το κάνω συχνά. Αλλά κάποιες φορές δεν βοηθά όσο θα το ήθελα. Είναι και φυσικό όμως. Όταν νιώθουμε μια υπερευαισθησία, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ψυχοσυναισθηματικό μπλοκάρισμα, καμιά φορά η αιτία παίρνει τo χρόνο της να θεραπευθεί. Ή και εμείς οι ίδιοι δεν νιώθουμε όρεξη για θεραπεία.

Σημασία έχει να είμαστε τουλάχιστον ενσυνείδητοι της όποιας κατάστασης μας απασχολεί. Και να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τα αίτια και όχι απλά το σύμπτωμα. Γι αυτό και δεν παίρνω φάρμακα  γενικά. Ούτε για πόνους σωματικούς, ούτε για ψυχικούς. Προτιμώ να δουλεύω το ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο. Αλλιώς οι καταστάσεις διαιωνίζονται.

Οπότε άλλαξα γνώμη. Το blog αυτό δεν θα μπει αναγκαστικά σε χειμερία νάρκη. Θα γράφω όποτε νιώθω ότι θέλω να γράψω, μπορεί καθημερινά, μπορεί όχι. Σίγουρα μπορώ να βρω το χρόνο όσο κι αν θέλω να επικεντρωθώ σε άλλα πράγματα που έγραφα χθες( διάβασμα, γράψιμο κλπ).

Τώρα αν θέλει κάποιος να διαβάζει όσα λέω εδώ και ύστερα να με σκέφτεται αρνητικά και να μου στέλνει αυτή την ενέργεια(συνειδητά ή ασυνείδητα)... ΟΚ, δικαίωμα του. Και πρόβλημα του. Στο κάτω κάτω, το σημαντικό για μένα είναι να ζω ελεύθερα. Αν επηρεάζομαι από την αρνητική ενέργεια κάποιων, μπορώ να το χρησιμοποιώ αυτό σαν ευκαιρία για να ισχυροποιώ τις άμυνες μου κι έτσι να γίνομαι ως άτομο πιο δυνατή.

Παρεμπιπτόντως

Και μιας και αναφέρθηκα σε διαλείμματα, να πω κι αυτό: αποφάσισα να κάνω κι ένα διάλειμμα από το blogging, μερικών βδομάδων τουλάχιστον. Θέλω να επικεντρωθώ στην καθημερινότητα του οδοιπορικού, το διάβασμα και το γράψιμο.

Εις το επανιδείν!

Οδοιπορικό IV

Είμαι ακόμη Αθήνα. Άλλαξα το εισιτήριο μου για αύριο κι αν δεν προλάβω κάποιες δουλειές που θέλω να κάνω πριν φύγω, θα το ξαναλλάξω για Δευτέρα.

Πάλι καλά που τα εισιτήρια εσωτερικού αλλάζουν σχετικά εύκολα και συνήθως ανώδυνα. 

Κι ευτυχώς που δεν πέταξα απόψε το βράδυ όπως είχα προγραμματίσει γιατί δεν θα 'θελα να πετάω Θεσσαλονίκη με τέτοιο μίζερο καιρό. Θα μου πεις, ποιος μου εγγυάται ότι αύριο το βράδυ θα 'ναι καλύτερα τα πράγματα; Κανείς αλλά μπορώ να το ελπίζω.  

Στο μεταξύ, διαμόρφωσα κάπως διαφορετικά το πρόγραμμα μου. Δεν θα επικεντρωθώ μόνο στην Μακεδονία και τη Θράκη αλλά θα συμπεριλάβω και άλλες περιοχές της Ελλάδας - και όχι μόνο όσες δεν έχω επισκεφτεί ως τώρα. 

Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει να ολοκληρώσω αυτό το οδοιπορικό. Εξαρτάται κι από κάποιους αστάθμητους παράγοντες. 

Πάντως σίγουρα θα περιλαμβάνει πολλά διαλείμματα κατά τα οποία θα γυρνάω Αθήνα. 

Λύσεις V

Για μένα, τα όποια κοιτάσματα πετρελαίου δεν αποτελούν λύση για την Ελλάδα.

Μια χώρα με τόση ηλιοφάνεια και τόσο νερό να την περιτριγυρίζει θα μπορούσε άνετα να επενδύσει σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ωστόσο, πραγματική λύση θεωρώ την έρευνα στον τομέα της ελεύθερης ενέργειας. Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν η ενεργειακή λύση που ταιριάζει στην Ελλάδα.

Η χώρα τούτη υπήρξε κάποτε πρωτοπόρος στις επιστήμες(και όχι μόνο). Θα μπορούσε κάλλιστα να ξαναγίνει μέσω μιας φιλόδοξης ενεργειακής πολιτικής.


Η άλλη λύση φυσικά βρίσκεται στον αντίποδα της Επιστήμης, στην Τέχνη. Η Ελλάδα μπορεί να αντλήσει πολλά από την πολιτιστική της κληρονομιά για να δημιουργήσει και πάλι έναν οικουμενικό πολιτισμό.

Κι όλα αυτά, με τον σωστό σχεδιασμό, μπορούν να συμβούν σε χρονικό ορίζοντα δεκαετίας- το πολύ.


Δεν θα αναλύσω καν τα τουριστικά ωφέλη που θα μπορούσαν να προκύψουν από την σωστή αξιοποίηση των αρχαιολογικών μας μνημείων  αλλά και του συνόλου της πολιτιστικής παρακαταθήκης του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Δεν θα το αναλύσω γιατί πιστεύω ότι είναι πέρα για πέρα προφανές.

Είναι δυνατόν;

Δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που ακούω στην εκπομπή του Τράγκα. Απλά δεν μπορώ. Επίτηδες δεν βλέπω εικόνα γιατί δεν το αντέχω. Μιλούν για τον Λαυρεντιάδη και την πολύ άσχημη κατάσταση της υγιείας του ενώ είναι στις φυλακές. 

Είναι δυνατόν; Πως είναι δυνατόν; Δεν είναι άνθρωποι αυτοί που δίνουν τέτοιες εντολές; Δεν έχουν καρδιά; Τί έχουν; 

Οδοιπορικό III

Δεν πρόκειται να πάρω μαζί μου το κομπιούτερ μου. Όπως και στο Λονδίνο, θα έχω μόνο το iPhone.

Σκεφτόμουν ότι αν θελήσω να μοιραστώ μια φωτογραφία ή κάτι in real time μπορώ μεν να κάνω ανάρτηση εδώ μέσω του κινητού μου αλλά το θέμα μπερδεύεται με τις φωτογραφίες.  Βγαίνουν "ξεχειλωμένες".

Οπότε σκεφτόμουν, ίσως χρησιμοποιήσω ένα public page που έχω στο facebook ονόματι Άξιον Εστί. 


Θα δείξει.

Οδοιπορικό II

Το γοργόν και χάριν έχει. Φεύγω το Σάββατο για Θεσσαλονίκη, μόλις έκλεισα εισιτήριο. Θα μείνω μια βραδιά εκεί κι ύστερα, θα αρχίσω τις εξορμήσεις μου σε πόλεις και χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης.

Θα επιστρέψω όταν βαρεθώ ή όταν μου τελειώσουν τα χρήματα.

Οδοιπορικό

Θα ήθελα  να κάνω ένα οδοιπορικό σε περιοχές της Ελλάδας που δεν έχω πάει ακόμη. 

Στο μυαλό μου έχω αρχίσει και δουλεύω  ένα πιθανό δρομολόγιο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να επισκεφθώ περιοχές που δεν έχω πάει ποτέ και παράλληλα να αποτυπώσω στιγμιότυπα από την καθημερινότητα της επαρχίας εν μέσω κρίσης. 

Σκέφτομαι να ξεκινήσω από τη Β. Ελλάδα. 

Ξέρω ότι κάποιες περιοχές βιώνουν βαθύτατη ύφεση λόγω της όλης κατάστασης. Κάποιες άλλες έχουν επηρεαστεί πολύ λιγότερο. 

Θα με ενδιέφερε να κάνω και ένα ρεπορτάζ με κάμερα και συνεντεύξεις με τους ντόπιους. Δυστυχώς δεν έχω ούτε κάμερα αλλά ούτε τις τεχνικές γνώσεις. Οπότε θα αρκεστώ στο iPhone. Και σε ένα τετραδιάκι που θα πάρω μαζί μου. 

Δεν έχω αρκετά χρήματα να λείψω συνεχόμενα οπότε σκεφτόμουν να το κάνω διακεκομένα, ίσως ανά βδομάδα ή εναλλακτικά ανά δεκαπενθήμερο. 

Ίδωμεν... 

Κάποτε

Α, και που 'στε, πέστε της Google ότι τον πρώην μου τον γνώριζα κάποτε. Τώρα δεν είμαι σίγουρη.

Δεν ξέρω πια ούτε τί κάνει, ούτε τί σκέφτεται, ούτε τί πιστεύει.

Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ξέρω ότι είναι καλά στην υγιεία του. Έχω προσευχηθεί στο Σύμπαν να τον προστατεύει από κάθε κακό και συνήθως τέτοιου είδους ανιδιοτελείς προσευχές εισακούονται.  Οπότε δεν νιώθω την ανάγκη να πάω να τον ψάξω στα κοινωνικά δίκτυα ή στο blog του.

Αλλά και γενικότερα, η διαδικτυακή του δράση  9 στις 10 φορές με πλήγωνε. Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι δεν θα το επέτρεπα άλλο στη ζωή μου.

Πέρα από αυτό, την τελευταία φορά που είμαστε σε επαφή μου ανακοίνωσε κάποιες του αποφάσεις που καθιστούσαν σαφές ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε σε επικοινωνία πια.

Μπλουμ

Μέσα σ' όλα, άρχισε το δούλεμα και η Google. Σήμερα έκανα log in σε ένα λογαριασμό Gmail που σπάνια χρησιομοποιώ.

Πάνω πάνω ένα email από την Google να  με ρωτάει αν γνωρίζω τον πρώην μου κι αν θέλω να τον κάνω Αdd.


Με άλλα λόγια, η εταιρεία που παρακολουθεί τα πάντα που γίνονται στο δίκτυο της κι όχι μόνο(η NSA  έρχεται δεύτερη και καταιδρωμένη...), η εταιρεία που γνωρίζει τόσα για τους χρήστες της όσα πολλές φορές δεν ξέρουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, με ρωτάει αν γνωρίζω τι κάνει νιαου νιαου στα κεραμίδια.

Ας πει κάποιος στην αγαπητή Google να πάει να κάνει μπλουμ. Εκ μέρους μου.


Grazie mille

Επιλογή

Αν τώρα τυχαίνει να είναι κανείς Ελληνογερμανός, προφανώς μπορεί σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία να επιλέξει την Γερμανία για χώρα του. Δικαίωμα του να ζήσει ως Γερμανός.

Όπως φαντάζομαι, στην Κατοχή, κάποιοι Ελληνογερμανοί πολέμησαν στο πλευρό της Γερμανίας. Και κάποιοι στο πλευρό της Ελλάδας.

Με το χέρι στην καρδιά

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ αρκετές εκπομπές πολιτικής επικαιρότητας όπως αυτές του Τράγκα και του Χατζηνικολάου.

Δεν θεωρώ τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους αγγελούδια. Αντιθέτως, με απωθεί το γεγονός ότι έκτισαν τις καριέρες τους παίζοντας το σε πολλαπλά ταμπλώ. Και φυσικά το κύριο ταμπλώ ήταν το συστημικό. Το γεγονός ότι τώρα προβάλλουν και οι δυο ένα έντονα αντιμνημονιακό προφίλ είναι αναμενόμενο δεδομένου ότι και οι δυο βασίζονται στην ακροαματικότητα.

Ωστόσο, για να είμαι δίκαια, στις εκπομπές τους αναδεικνύονται πολλές πτυχές πολλών θεμάτων  που αλλιώς ο κόσμος δεν θα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει, ειδικά όσοι δεν ασχολούνται με το διαδίκτυο.

Στην χθεσινή εκπομπή Απαγορευμένη Ζώνη, στο Epsilon TV, με έπιασε και πάλι η ψυχή μου ακούγοντας τους κτηνοτροφους αλλά και άλλους πολίτες να μιλούν για τα επιμέρους προβλήματα.

Και δυστυχώς θα συμφωνήσω με τον Τράγκα στην αντιγερμανική του προπαγάνδα. Όσο φιλοευρωπαική στάση και να έχει κανείς, όσο ανοιχτό μυαλό, αν πονάει αυτή τη χώρα δεν μπορεί να μην καταλογίσει στην Γερμανία τεράστιες ευθύνες για τα όσα έχουν δρομολογηθεί και συνεχίσουν να δρομολογούνται στην Ελλάδα.

Το να ισχυριστεί κάποιος ότι ο μέσος Γερμανός δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό είναι σαν να λέει ότι οι Γερμανοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους χωρίς να τους απασχολεί η εξωτερική πολιτική των κυβερνόντων στην χώρα τους.

Οπότε και αυτό το επιχείρημα καταρρέει.

Από την άλλη πλευρά, προφανώς υπάρχουν και Γερμανοί που αντιτίθενται στην πολιτική Μέρκελ. Προφανώς και υπάρχουν και Γερμανοί που κατανοούν το παιχνίδι που παίζει η Γερμανία στις πλάτες της Ελλάδας. Και προφανώς είναι μια μικρή μειοψηφία, προς το παρόν τουλάχιστον.

Πολλοί Έλληνες αυτοί τη στιγμή ακούν Γερμανία και τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Από την άλλη, πολλοί άλλοι 'Ελληνες προκειμένου να μην πεινάσουν, προκειμένου να σωθούν οι ίδιοι και η οικογένεια τους(κι ας πάει στο διάολο η χώρα) μεταναστεύουν στην Γερμανία για μια καλύτερη τύχη.

Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι τα προηγούμενα χρόνια, σε στιγμές που έχασα την υπομονή μου με την κατάσταση, έκανα και εγώ κάποιες κινήσεις να φύγω από την χώρα. Και ναι, σε κάποια φάση πήγα και στην Γερμανία, αν και αυτό δεν ήταν δική μου ιδέα ούτε επιλογή.

Η αλήθεια είναι ότι αν και έκανα τέτοιες κινήσεις, ποτέ δεν το είδα σαν μετανάστευση. Το είδα σαν μια προσωρινή λύση. Μέσα μου έλεγα κάθε φορά ότι με την πρώτη ευκαιρία εννοείται ότι θα γυρνούσα Ελλάδα.

Τελικά, δεν μου βγήκαν όλες αυτές οι κινήσεις. Αποφάσισα ότι για κάποιο λόγο το Σύμπαν με ήθελε εδώ. Αλλά για να είμαι εντελώς ειλικρινής, πάνω απ' όλα, εγώ η ίδια θέλω να παραμένω εδώ. Στα δύσκολα κρίνεται ο καθένας μας. Και τώρα για πολλούς  Έλληνες τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα.

Αλλά, γαμώτο μου, με το χέρι στην καρδιά, πέστε μου, είναι δυνατόν σε μια τέτοια εποχή Έλληνες στην ψυχή να φεύγουν για Γερμανία;

Είναι δυνατόν να δέχονται να πληρώνουν φόρους σε ένα κράτος το οποίο είναι πια προφανές ότι έχει βαλθεί να καταντήσει την Ελλάδα αποικία τους;

Με το χέρι στην καρδιά.

Βλέπε κούραση...

Η προηγούμενη ανάρτηση περιείχε αυριανή ημερομηνία στο τίτλο... 

Προφανώς λόγω κούρασης. :) 

Πειραιώς και Θερμοπυλών 26/11/13

Στιγμιότυπα από τη σημερινή δράση της κοινωνικής κουζίνας του Άλλου Άνθρωπου του Κ. Πολυχρονόπουλου.

{Το μενού είχε σήμερα κοκκινιστό κοτόπουλο με πέννες!}

                                       

Άνωθεν

Νιώθω πολύ κουρασμένη αυτή τη στιγμή.

Πριν λίγο γύρισα σπίτι από μια βόλτα με ένα φιλικό μου ζευγάρι, τον Μ. και την Δ.

Τελικά δεν συναντηθήκαμε με τον Κωνσταντίνο γιατί ο καιρός του άλλαξε το πρόγραμμα κατά πολύ με αποτέλεσμα να μην είναι ούτε στο Θησείο ούτε στο Μεταξουργείο που πήγαμε.

Αλλά μιλήσαμε μαζί του και με μια συνεργάτιδα του στο τηλέφωνο.

Μιλήσαμε για τον 16χρονο, μιλήσαμε για το πόσο οι άνθρωποι που επισκέφτονται καθημερινά την κινητή τους κουζίνα έχουν ανάγκη επικοινωνίας περισσότερο από φαγητό πολλές φορές, μιλήσαμε για πολλά. Σίγουρα θα πάω να τους γνωρίσω από κοντά μες την βδομάδα.


Το απογευματάκι πρότεινε η Δ. να πάμε  σε μια καφετέρια στον Πειραιά με ωραία θέα προς τη Μαρίνα Ζέας. Πήγαμε. Και το χάρηκα.


Ο Πειραιάς έχει άλλη χάρη. Είναι η θαλασσινή του αύρα, είναι το λιμάνι του, είναι η ιδιαίτερη νοοτροπία των κατοίκων... Έχει το κάτι άλλο...

Και τυχαίνει να έχω και δεσμούς με την περιοχή. Η μητέρα μου μεγάλωσε στην Αγιά Σοφιά. Ο αδερφός της συνέχισε να ζει για πολλά χρόνια μετά στην ευρύτερη περιοχή μέχρι που μετακόμισε στην Παιανία. Η γιαγιούλα μου ζει ακόμα εκεί.

Ο πατέρας μου έζησε κι αυτός κάποια χρόνια στον Πειραιά ως έφηβος. Ο αδερφός του έζησε και εργάστηκε σχεδόν όλη του τη ζωή  εκεί και η κόρη του και ξαδέρφη μου εργάζεται ακόμα στην περιοχή.

Με τον Μ. και τη Δ. συζητάμε πάντα για θέματα επικαιρότητας. Είναι και οι δυο τους αρκετά ενημερωμένοι παρόλο που δεν ασχολούνται με το Διαδίκτυο, πράγμα που το θεωρώ θαυμαστό στις μέρες μας.

Και τί δεν μου είπαν. Η Δ. εργάζεται και στο Πολεμικό Ναυτικό και μου έλεγε για το πόσο εύκολα το σύστημα παρεισφρύει σε όλα τα κινήματα και τα καπελώνει. Αφού παρακολουθούν τα πάντα από το Δαιδίκτυο(αλλά και γενικότερα), στη συνέχεια στέλνουν δικούς τους οι οποίοι παρουσιάζονται ως και καλά πολύ επαναστάτες/αντιμνημονιακοί/αντεξουσιαστές και σιγά σιγά δημιουργούν τάσεις αμφισβήτησης και διάσπασης μέσα στο εκάστοτε κίνημα/πρωτοβουλία.

Όχι ότι δεν τα ήξερα όλα αυτά... αλλά μου κάνει εντύπωση η συχνότητα του φαινομένου... Νομίζεις ότι συμβαίνει μια και δυο φορές, αραιά και που, αλλά τελικά φαίνεται να είναι ο κανόνας...

Ύστερα άρχισε να μου εξιστορεί ο Μ.  διάφορες ιστορίες από την δεκαετία του 90 κυρίως με πρωταγωνιστές γνωστούς επιχειρηματίες και δημοσιογράφους... Και καλά οι επιχειρηματίες που πληρώνουν για να προασπίσουν τα μεγάλα συμφέροντα (όχι ότι τους δικαιολογώ, απλά είναι και κάπως αναμενόμενο πια) αλλά οι δημοσιογράφοι γαμώτο μου; Πως μπορείς και κοιμάσαι το βράδυ ως δημοσιογράφος έχοντας τσεπώσει εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ για να γράψεις κάτι ενοχοποιητικό για μια παράταξη ή άλλες φορές να αποσιωπήσειςτεράστιες απατεωνιές;

Και τί να πείς ειδικά γι αυτούς τους μεγαλοδημοσιογράφους που τώρα το παίζουν αντημνημονιακοί... αφού πρώτα τσέπωσαν όσα τσέπωσαν την περιόδο που συντελείτο το μεγάλο φαγοπότι...


Και πιθανώς ακόμα να τα τσεπώνουν από αριστερά και δεξιά...


Πως να αντέξει κανείς τόσα λαμόγια μαζεμένα γύρω του...


Αλλά τουλάχιστον εδώ που φτάσαμε στην Ελλάδα, τα περισσότερα έχουν βγει στη φόρα... άλλο θέμα τώρα αν η Δικαιοσύνη "κωλύεται" να αντιδράσει...

Σε χώρες όπως η Μ. Βρετανία απλά ο κόσμος είναι ευνουχισμένος... Περπατούσα στην  Oxford Street την προηγούμενη βδομάδα... Ο κόσμος βρίσκεται σε ένα παροξυσμό καταναλωτισμού και δη εορταστικό. Για τους Βρετανούς τα Χριστούγεννα αρχίζουν από τον Οκτώβριο. Και φυσικά όλα στολισμένα, όλα φανταχτερά... Που χρόνος για τον μέσο Βρετανό να σκεφτεί λίγο παραπέρα...


Πέρασα και από το Apple Store στην Regent Street... Τεράστιο και χαοτικό... Γεμάτο από υπνωτισμένους θαρρείς ανθρώπους που δεν μιλούν μεταξύ τους, απλά έχουν τα μάτια καρφωμένα στα δεκάδες δείγματα από Αpple devices ολόγυρα...

Σε πιάνει το κεφάλι σου...

Σκεφτόμουν πόσο πιο ανθρώπινοι είμαστε εδώ στην Ελλάδα... Με όλα τα λαμόγια, με όλους τους βολεμένους, με όλους τους φοβισμένους, και πάλι υπερτερούμε σε ανθρωπιά... Γι αυτό και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε τελικά...

Αλλά με πιάνει μιζέρια πολλές φορές( εξ ου και η σημερινή κούραση) γιατί βλέπω πόση δουλειά χρειάζεται ό μέσος Έλληνας για να γίνει πολίτης ενεργός και πατριώτης...


Το μόνο που θα μπορούσε να επισπεύσει την κατάσταση θα ήταν μια άνωθεν βοήθεια... Δεν ξέρω αν θα είναι η Αθηνά ή ο Χριστός ή κάποια αγγελάκια ή το Σύμπαν ολόκληρο... αλλά σίγουρα μας χρειάζεται ένα γερό Divine Intervention αν είναι τα πράγματα να αλλάξουν σύντομα...

Ας ελπίσουμε...



Στο μεταξύ, ας κάνει ο καθένας μας καθημερινά το καλύτερο που μπορεί...

Λύσεις IV

Διάβασα την θλιβερή είδηση για τον 16χρόνο... και θυμήθηκα αυτά που έλεγα για την πείνα...

Όχι, δεν άλλαξα άποψη...  Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι ο άνθρωπος  για κάθε κιλό λίπους του μπορεί να επιβιώσει κάμποσες μέρες χωρίς καθόλου τροφή. Συνεπώς, αν προσθέσεις όλα τα κιλά λίπους  κάποιου μπορείς να υπολογίσεις κατά προσέγγιση πόσο διάστημα θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς λήψη τροφής, εφόσον είναι υγιής.

Και στην περίπτωση του 16χρονου δεν γνωρίζω αν συνέβαινε αυτό. Δεν γνωρίζω αν ήταν ο οργανισμός του υγιής, αν ήταν χρόνια υποσιτισμένος, τί κακουχίες είχε βιώσει, σε τι κατάσταση βρισκόταν ο ψυχισμός του.

Αυτό το τελευταίο για μένα είναι και το πιο σημαντικό: ο ψυχισμός ορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την υγεία του φυσικού μας σώματος.

Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ την ιστορία αυτού του αγοριού. Αυτό που μπορώ να πω όμως με σιγουριά είναι ότι περισσότερο κινδυνεύουν οι Έλληνες από κατάθλιψη και  φόβο παρά από πείνα.


Γι αυτό και έχουμε μεγάλη ανάγκη αλληλεγγύης. Από άνθρωπο σε άνθρωπο πρώτιστα. Κι ύστερα από πρωτοβουλίες αλληλοστήριξης όπως αυτές που ξεπηδούν καθημερινά(ευτυχώς) σε διάφορα σημεία της Ελλάδας.

Μια τέτοια προσπάθεια είναι και η κοινωνική κουζίνα "Ο 'Αλλος  Άνθρωπος" του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου. 

Θα έγραφα περισσότερα αλλά βιάζομαι. Έχω κανονίσει με κάποιους φίλους να πάμε σήμερα το μεσημέρι να συναντήσουμε τον Κωνσταντίνο στο Μεταξουργείο και στο Θησείο αργότερα να μαγειρεύει επιτόπου(αν το επιτρέψει η βροχή).

Χίλιους τέτοιους ανθρώπους να είχαμε σε όλη την Ελλάδα και θα είχαμε λύσει το πρόβλημα της ανθρωπιστικής κρίσης.

Λύσεις ΙΙΙ

Άλλη λύση- ιδέα που πρότεινα στον γνωστό μου στο Λονδίνο ήταν οι συντονισμένες(βλ μαζικές) επενδύσεις ομογενών πατριωτών σε ερευνητικές προσπάθειες στην Ελλάδα.

Αυτή την ιδέα την επεξεργάστηκα αρκετά όταν μελετούσα το Dimension Next project μου τον Σεπτέμβρη. Πραγματικά, είναι καθόλα εφικτό σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να ξεφυτρώσουν παντού στην Ελλάδα research labs & research centers με διάφορα αντικείμενα προς έρευνα τα οποία θα μπορούσαν να δώσουν τέτοια ώθηση στην ελληνική οικονομία που ούτε καν το φανταζόμαστε αυτή τη στιγμή. Πρώτα απ' όλα, τα ερευνητικά κέντρα αυτά καθεαυτά θα δημιουργούσαν χιλιάδες θέσεις εργασίας από μόνα τους αλλά το σημαντικότερο, οι πατέντες και οι καινοτομίες που θα ξεπηδούσαν μέσα από αυτά θα μπορούσαν να επιφέρουν μια τεχνολογική επανάσταση.

Μόνο το δικό μου Dimension Next project, αν το αγκάλιαζαν κάποιοι επενδυτές με όραμα θα μπορούσε σε λίγα χρόνια να αλλάξει  1)την εικόνα και λειτουργία των αστικών κέντρων,  2) τις αερομεταφορές 3) τον τρόπο που προσεγγίζουμε τα διαστημικά ταξίδια.

Κάποιοι θα πουν ότι ποτέ δεν μπορείς να πεις εκ των προτέρων πόσα χρόνια θα πάρει για μια νέα ανακάλυψη/εφεύρεση να γίνει αξιοποιήσιμη σε εμπορικό επίπεδο.

Ναι, ΟΚ, θεωρητικά αυτό ισχύει, αλλά εγώ σε τέτοιο χρονικό ορίζοντα το τοποθετώ, από τα όσα έχω ήδη μελετήσει σε ότι αφορά τους επιστημονικούς τομείς που εμπλέκονται στο συγκεκριμένο umbrella project.

Αλλά το ενδιαφέρον με τα ερευνητικά projects είναι ότι ακόμα κι αν δεν καταφέρεις να βρεις/δημιουργήσεις αυτό για το οποίο ξεκίνησες όλο και κάτι καινούργιο θα παράγεις μόνο και μόνο από την συνεχή σου τριβή με την έρευνα.

Οπότε, έτσι κι αλλιώς, και πάλι βγαίνεις κερδισμένος.

Σε ότι αφορά τις άδειες και γενικότερα την όλη γραφειοκρατεία που θα χρειαζόταν για να δημιουργηθούν αυτά τα ερευνητικά κέντρα, κάποιοι είναι μονίμως απαισιόδοξοι. Πριν ξεκινήσεις μια διαδικασία, μην προδικάζεις. Ακόμα και με αυτή την κυβέρνηση ή κάποια παρόμοια, αν το θέμα προσεγγιστεί σωστά(και μια ομάδα ομογενών με κοινωνική και οικονομική επιφάνεια θα μπορούσε να το κάνει αυτό) πολλά μπορούν να γίνουν. Οι άνθρωποι δημιουργούν ακόμα και σε περιόδους κρίσης, ακόμα και εν καιρώ πολέμου. Δεν τα παρατούν, δεν λιποτακτούν και δεν αλλάζουν στρατόπεδο.

Η Ελλάδα βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση κι άλλες φορές. Και τα κατάφερε.

Απλά χρειαζόμαστε Έλληνες και Ελληνίδες με ψυχή. Και τσαγανό. Κι όχι καλοζωισμένους βουτυρομπεμπέδες και βουτυρομπεμπέκες που τρέμουν στην ιδέα της πείνας.

Πόσοι και πόσοι δεν πείνασαν σε προηγούμενες εποχές για να συνεχίσει να υπάρχει η Ελλάδα;

Και επιτέλους, δύσκολα πεθαίνει ο άνθρωπος από την πείνα. Ένα απλό παράδειγμα: Δέστε αυτούς που κάνουν απεργίας πείνας, δεστε πόσες μέρες αντέχουν.

Και επειδή μερικοί νομίζουν ότι όλα αυτά τα λέω εκ του ασφαλούς και θεωρητικολογώ, να τους ενημερώσω ότι έχω βιώσει την πείνα στο μεδούλι μου κάμποσες φορές.  Το πως και το πότε έγινε ακριβώς αυτό δεν είναι της στιγμής.

Λύσεις II

Μια από τις ιδέες μου που ανέπτυξα στον οικογενειακό μας γνωστό και ομογενή στο Λονδίνο την προηγούμενη Παρασκευή ήταν και η εξής:

'Αμεση σύσταση πρωτοβουλίας από Έλληνες ομογενείς σε παγκόσμια κλίμακα για την αγορά ελληνικής γης και ακινήτων. 

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι με το που υπεγράφησαν τα μνημόνια η κτηματαγορά κατέρρευσε. Κάποιοι θα πουν ότι είχε προηγηθεί η φούσκα του 2005 που είχε ανεβάσει τις τιμές στα ύψη. 

Όποια κι αν είναι η άποψη του καθενός μας για το παρελθόν, το παρόν είναι ζοφερό. Πολλοί μεσίτες κουνούν θλιμμένα το κεφάλι όταν τους λες ότι θες να πουλήσεις το σπίτι σου λέγοντας "Δεν κουνιέται φύλλο..."

Και η κατάσταση φαίνεται να χειροτερεύει. Για να μην αναφερθώ στα όσα μας περιμένουν το 2014 με τον Ενιαίο Φόρο και την απελευθέρωση των πλειστηριασμών. 

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κατά καιρούς διαβάσει άρθρα που αιτιολογούν την όλη κατάσταση ως μέρος του σχεδίου ξεπουλήματος της Ελλάδας και φτωχοποίησης του ελληνικού λαού. 

Προσωπικά πιστεύω ότι όλα όσα έγιναν ήταν βάσει καλά μελετημένου σχεδίου. Αλλά και να μην το πιστεύει κάποιος αυτό, και πάλι έχει να αντιμετωπίσει την δύσκολη πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται γύρω μας. Είτε νοικιάζει το σπίτι του, είτε είναι ο ίδιος ενοικιαστής, είτε ακόμη θέλει να πουλήσει βρίσκεται συχνά σε αδιέξοδο. Κι αν έχει και στεγαστικό στην πλάτη του, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. 

Συνεπώς η λύση επιβάλλεται να είναι άμεση, να προλάβουμε τα χειρότερα.

Η ιδέα μου είναι εξαιρετικά απλή: Δημιουργείται μια πρωτοβουλία από Έλληνες ομογενείς σκοπός της οποίας είναι να προβεί σε μαζική αγορά ελληνικών ακινήτων και ελληνικής γης άμεσα. Και την ίδια στιγμή η επιτροπή που θα δημιουργείτο, θα απηύθυνε κάλεσμα προς όλο και περισσότερους Έλληνες της ομογένειας να πράξουν το ίδιο. Μέρος του σχεδίου αυτού θα ήταν η προσφορά  μιας καλής τιμής στους Έλληνες που βρίσκονται αυτη τη στιγμή σε δυσκολία και αναγκάζονται να πουλήσουν τα σπίτια τους. Και όχι να παζαρέψουν όσο πιο χαμηλή τιμή. 

Είναι νομίζω προφανές ότι μια τέτοια συντονισμένη δράση θα είχε άμεσα αποτελέσματα ως προς την αναζωογόνηση της αγοράς. Οι τιμές θα άρχιζαν αν ανεβαίνουν και πάλι. Όσοι για μήνες ή και χρόνια προσπαθούσαν να πωλήσουν την ακίνητη περιουσία τους θα κατάφερναν επιτέλους να το κάνουν με σχετική ευκολία και σε πολύ καλύτερη τιμή.

Και όσο για τους ομογενείς, θα είχαν πια στην κατοχή τους ένα ή και περισσότερα ακίνητα τα οποία είναι πάντα μια καλή επένδυση και τα οποία κάποια στιγμή θα ξανααποκτούσαν την αξία που είχαν χάσει τα χρόνια της κρίσης. Και η αρχή θα γινόταν μέσω αυτής της μαζικής προσέλευσης αγοραστών.

Και την ίδια στιγμή, οι ομογενείς που θα έπαιρναν μέρος σε αυτήν την προσπάθεια θα ένιωθαν την ηθική ανταμοιβή που θα τους προσέφερε μια τέτοια πράξη. 

Και φυσικά το μεγάλο κέρδος για την Ελλάδα και τους Έλληνες θα ήταν ότι σε αυτή τη πολύ δύσκολη ιστορική στιγμή, θα έμενε η γη τους και τα ακίνητα τους σε ελληνικά χέρια. 

Υ. Γ: Ναι, πιστεύω κι εγώ σε μια ιδανική κοινωνία, σε ένα παγκόσμιο χωριό χωρίς σύνορα, χωρίς ληστρικές τράπεζες, με μια πιο εξευγενισμένη μορφή ιδιωτικής περιουσίας κλπ κλπ, αλλά πριν φτάσουμε εκεί θεωρώ επιτακτική ανάγκη να αντιταχθούμε στο νεοταξίτικο σχέδιο 

της παγκοσμιοποίησης που είναι πασιφανές ότι μας οδηγεί σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση-δικτατορία και σε λαούς υπόδουλους, υπνωτισμένους, χωρίς πολιτισμική ταυτότητα και κληρονομιά. 

Λύσεις

Όπως είπε και ο ΓΑΠ, λεφτά υπάρχουν(για φουλάρια και γραβάτες μαθαίνω).


Αλλά και λύσεις. Πολλές λύσεις υπάρχουν. Και μερικές εφόσον εφαρμόζονταν, θα είχαν άμεσα αποτελέσματα.

Το γεγονός ότι έχουν πείσει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού για το αντίθετο είναι και αυτό έγκλημα. Γιατί με το να κάνεις καθημερινή προπαγάνδα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από τα μνημόνια(που όλοι μας βλεπουμε που μας έχουν οδηγήσει και συνεχίζουν), κάποιο άνθρωποι τρελαίνονται. Θολώνει το μυαλό τους και πηδούν απ' τα παράθυρα.

Είναι επιτακτική  ανάγκη για όσους από εμάς συνειδητοποιούμε την φαυλότητα των όσων συμβαίνουν γύρω μας σε πολιτικό επίπεδο, να αναλάβουμε δράση με ότι δυνάμεις διαθέτει ο καθένας. Φτάνει τόσος πόνος.

Πολλοί περιμένουν να αλλάξει το πολιτικό τοπίο μέσω εκλογών. Δεν καταλαβαίνουν ότι σε μεγάλο βαθμό όσοι βρίσκονται στην κοινοβουλευτική(και όχι μόνο) Αντιπολίτευση είναι και αυτοί συστημικοί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

Γιατί όποιος δεν είναι συστημικός, και αγαπά την Ελλάδα και τους Έλληνες, παραιτείται κύριοι βουλευτές. Το Σύνταγμα παραβιάζεται καθημερινά, ο κόσμος εξαθλιώνεται και εσείς παραμένετε βουλευτές; Με τί καρδιά;

Και για τους υπόλοιπους που δεν είναι στη Βουλή αλλά ήταν μέχρι πρότινος και τώρα έχουν συστήσει καινούργια κόμματα τάχα μου αντιμνημονιακά, ας κρατάμε μικρό καλάθι. Πολύ μικρό.

Το πιο πιθανό είναι ότι έκαναν ότι έκαναν γιατί το ίδιο το σύστημα τους έκλεισε το μάτι. "Φύγε εσύ τώρα από το μαντρί, συσπείρωσε γύρω σου τους απογοητευμένους ψηφοφόρους  μας και μετά τις εκλογές συμπράττουμε με το αζημιώτο βεβαίως βεβαίως..."

Αλλά και τέτοιες μυστικές συμφωνίες να μην έχουν συμβεί, πόσο πιθανόν είναι για πρώην μέλη των μνημονιακών κυβερνήσεων/κομμάτων να ξύπνησαν "άξαφνα" και να εμφανιστούν εκ νέου στο Κοινοβούλιο ως Σωτήρες του Έθνους; Τόσες ικανότητες και να τις έκρυβαν τόσα χρόνια...;

Για να επανέλθω όμως στις λύσεις, θα πω καταρχήν κάτι πολύ απλό και συνάμα τόσο σημαντικό:

Χρειάζεται να σταματήσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε. Είτε κάποιος ζει Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό, από τη στιγμή που αυτοχαρακτηρίζεται ως Έλληνας, είναι αναγκαίο να σταματήσει να βρίζει τους υπόλοιπους Έλληνες που υποφέρουν. Εξάλλου, ποιος έγινε καλύτερος όταν τον έβριζαν και τον χλεύαζαν;

Όποιος λοιπόν θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο ως άνθρωπο και ως Έλληνα/Ελληνίδα, ας σκύψει με κατανόηση σε εκείνους που δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά. Ας δώσουμε ελπίδα και βοήθεια στους υπολοίπους. Γιατί πολλοί Έλληνες αυτή τη στιγμή είναι σε κατάσταση έκτατης ανάγκης, είτε σε φυσικό επίπεδο είτε σε πνευματικό(και δυστυχώς πολλοί δεν λένε να το καταλάβουν). Προκείμενω να τους βοηθήσουμε και να αλληλοβοηθούμε, ας δείξουμε μεγαλοψυχία και υπομονή. Ας πούμε μια καλή κουβέντα. Ας θυμήσουμε ο ένας στον άλλον τα όμορφα της Ελλάδας κι ας πάψουμε να μεμψιμοιρούμε.

Κι όταν νιώσουμε κομμάτι πιο δυνατοί και αισιόδοξοι, τότε θα έχουμε και μεγαλύτερη διαύγεια για να συζητήσουμε ουσιαστικά για την επίλυση των προβλημάτων.

Είναι πάντως περίεργο...

Πραγματικά, όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο μου κάνει εντύπωση και αναρωτιέμαι...

Πως είναι δυνατόν να είναι κάποιος σημαντικό μέλος της ομογένειας, με θεσμικό ρόλο μάλιστα, να του αρέσουν οι ιδέες μου, τόσο οι επιχειρηματικές όσο και εκείνες που αφορούν την Ελλάδα, και να μην καίγεται να κάνει κάτι;

Αλλά ακόμα κι αν δεν του άρεσαν οι ιδέες μου και το είπε έτσι από ευγένεια, και πάλι αναρωτιέμαι γιατί το συγκεκριμένο άτομο δεν έχει αναλάβει μεγαλύτερη δράση στην προσπάθεια συσπείρωσης των Ελλήνων, τόσο στην ομογένεια όσο και στην Μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο.

Στη συζήτηση που είχα μαζί του το μόνο που διέκρινα και πιθανώς να είχε κάποια σχέση με την στάση του ήταν μια τάση απόδοσης ευθυνών. Με άλλα λόγια, μου είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι φταίνε οι Έλληνες για όσα τους συμβαίνουν γιατί αυτοί αποδέχθηκαν να ζουν με δανεικά.

Αν και έχει μια δόση αλήθειας αυτή η κριτική, γιατί δεν αποδίδει ευθύνες και στις τράπεζες που έκαναν ότι μπορούσαν για να προσελκύουν επί σειρά ετών άτομα για δανειοδότηση τα οποία γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν  θα μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια που τους παραχωρούνταν;

Φαντάζομαι για τις τράπεζες είναι απλό το ζήτημα: Θεωρούσαν προφανώς ότι είτε έτσι είτε αλλιώς, θα έβγαιναν κερδισμένες, με κάποιο τρόπο θα τα έπαιρναν πίσω. Και ποσώς τους ενδιέφερε αν ο τρόπος που θα τα έπαιρναν άφηνε στον δρόμο μια ολόκληρη οικογένεια.

Και γιατί ο συγκεκριμένος ομογενής, ένας άνθρωπος καθόλα πνευματικός, δεν απέδιδε ευθύνες και στις εκάστοτε κυβερνήσεις; Ποιος έδινε το πράσινο φως στις τράπεζες να φέρονται με τέτοια ασυδοσία;

Να πάμε και πιο πέρα; Να θέσουμε επί τάπητος και τις ευθύνες της Ευρωπαικής Ένωσης και των πρωτεργατών του Ευρώ που προφανώς και γνώριζαν ότι τόσο η Ελλάδα αλλά και άλλες μικρές οικονομίες δεν θα άντεχαν την νομισματική ένωση για προφανής λόγους;

Κι ύστερα, χώρες όπως η Γερμανία που ακόμα δεν έχουν τιμήσει τις υποχρεώσεις τους προς την Ελλάδα σε ότι αφορά τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, και που παρόλα αυτά πιέζουν για όλο και περισσότερα μέτρα και όλο και μεγαλύτερη "προσαρμογή" γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και το πρόγραμμα δεν βγαίνει, δεν έχουν κι αυτές τις ευθύνες τους για το που έχει φτάσει η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα;

Και μια και αναφέρομαι στην Γερμανία, πως ακριβώς κατάφερε η συγκεκριμένη χώρα να ορθοποδήσει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Μηπως διαγράφηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους της;

Και επίσης, μήπως δεν ήταν πάλι η γερμανική κυβέρνηση που λίγο πριν υπογραφεί η δανειακή σύμβαση που επέβαλλε το μνημόνιο στην Ελλάδα, μαζί με κάποιες άλλες ευρωπαικές χώρες- δορυφόρους της καθυστερούσαν τεχνιέντως κάποια μορφή συμφωνίας έτσι ώστε στο τέλος να αναγκαστεί η Ελλάδα να δεχθεί και την παρέμβαση του ΔΝΤ προκειμένου να μπορέσει να συγκεντρωθεί το ποσό που αντισοιχούσε στις ανάγκες της χώρας;

Και τελικά θα μας πει κάποιος με αποδείξεις και ντοκουμέντα, σε ποιο βαθμό δανειστήκαμε ζεστό χρήμα και σε ποιο "εγγυήσεις" και εικονικές προσθαφαιρέσεις;

Κι αν κάποιος έχει το κουράγιο να πάει ακόμα πιο πέρα και να μελετήσει τα όσα έγιναν στην Ελλάδα ερήμην των Ελλήνων από την σύσταση του νέου ελληνικού κράτους και μετά- τα διάφορα δάνεια με ληστρικά επιτόκια του 19ου αιώνα και την συνεχή κηδεμονία των τότε Μεγάλων Δυνάμεων μέχρι και σήμερα(με μικρά διαλείμματα)- πως είναι δυνατόν να θεωρεί  είτε είναι Έλληνας είτε ξένος ότι για όλα τα δεινά που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αυτή την στιγμή, φταίνε αποκλειστικά οι ίδιοι;

Και επιτέλους ας μην γελιόμαστε, είναι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έτσι φτιαγμένο ώστε να οδηγεί τους λαούς σε χρεωκρατία. Ακόμα και χώρες που θεωρούνται υπερδυνάμεις είναι καταχρεωμένες.

Ωστόσο, αποδέχομαι ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έχει αυτή τη στιγμή ευθύνες για την κατάσταση την οποία βιώνει η χώρα. Γιατί τώρα πια είναι μορφωμένος υποτίθεται, υπάρχει συνεχής ροή πληροφορίας από χίλια μέρη, και θα μπορούσε να είχε αντισταθεί στην πλήρη αλλοτρίωση και υποδούλωση του.

Αλλά δεν το έκανε. Λούφαξε. Επέλεξε να μην χάσει και τα λίγα. Και οι νεότεροι, από ένα σημείο και έπειτα, στην πλειοψηφία τους προτίμησαν την διαδικτυακή επανάσταση μέσω των Like και των Retweet και κατά τ' άλλα, έχει ο Θεός.

Αυτές οι ευθύνες υπάρχουν και δεν θα τις αμφισβητήσω.


Αλλά κι εσείς κύριοι ομογενείς μην αμφισβητείτε τις ευθύνες όλων των άλλων(μαζί και των δικών σας) για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Αθήνα

Τέλειωσα τις επαφές μου στο Λονδίνο το Σάββατο και χθες το βράδυ γύρισα.

Αν και είχα προγραμματίσει να μείνω μέχρι την Τετάρτη αρχικά, κατάλαβα ότι αν βγει κάτι από αυτό το ταξίδι, δεν θα είναι τόσο άμεσο και οπότε δεν έχω λόγο να μένω Λονδίνο άλλο. Πρόλαβα να δω και κάποιους γνωστούς μου από τα παλιά και αυτό ήταν. Δεν είχα όρεξη να να μείνω άλλο. Σίγουρα είχε να κάνει και με το γεγονός ότι το Λονδίνο έχει ακριβήνει περισσότερο απ' οτι φανταζόμουν και δεν ήθελα να ξοδέψω όλες μου τις οικονομίες σε αυτό το ταξίδι.

Αλλά και εντελώς άνετη να ήμουν με τα χρήματα, και πάλι το πιο πιθανό είναι ότι θα έφευγα πιο νωρίς. Αρρώστησα κιόλας. Σκεφτόμουν, "για φαντάσου, έμεινα σε αυτή την πόλη 8 χρόνια και τώρα δεν μου κάνει αίσθηση να μείνω ούτε 8 μέρες."

Η αλήθεια είναι ότι το βόρειο και υγρό κλίμα δεν πάει στον οργανισμό μου. Γύρισα με συμπτώματα γρίπης και το στομάχι μου ανάκατο. Το τελευταίο έχει να κάνει και με τον μεταβολισμό μου που θέλει ιδιαίτερη φροντίδα. Ωστόσο, θυμήθηκα τα λόγια ενός βελονιστή στο Λονδίνο που μου είχε πει πολλά χρόνια πριν ότι δεν πάνε όλα τα κλίματα σε όλους τους ανθρώπους. Αν δεν σηκώνει ένας οργανισμός τον καιρό στο μέρος που ζει, μπορεί να αρρωστήσει τόσο σε σωματικό επίπεδο όσο και σε ψυχικό. Και ειδικά για μένα μου είχε πει ότι το κλίμα του Λονδίνου δεν ήταν ότι καλύτερο. Απορώ πως μου πήρε 8 χρόνια να το εμπεδώσω...


Για το θέμα της ακρίβειας πάντως, μίλησα με αρκετά άτομα που ζουν εκεί μόνιμα και όλοι συμφωνούσαν ότι η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη για πολύ κόσμο πια. Ρώτησα γιατί δεν κάνουν κάτι, γιατί δεν γίνονται απεργίες, γιατί δεν ξεσηκώνονται και η απάντηση ήταν γιατί απλά ο κόσμος δεν έχει το κουράγιο να τα βάλει με το σύστημα, αλλά και ότι η προπαγάνδα της κυβέρνησης καλά κρατεί. Με άλλα λόγια, πρόβατα δεν βγάζει μόνο η Ελλάδα. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο.


Σε ότι αφορά τους λόγους του ταξιδιού μου, έχω ήδη αποδεχθεί ότι μπορεί να μην επιτευγχθούν οι στόχοι μου, τουλάχιστον μέσω των επαφών που έκανα. Όλοι μου είπαν "Έχεις πολύ καλές ιδέες". Αλλά δεν είδα καμιά ιδιαίτερη προθυμία να σηκώσει κανείς επιτόπου το τηλέφωνο και να μιλήσει σε κάποιον που πιθανώς θα μπορούσε να βοηθήσει. Και μιλάω κυρίως για την Ελλάδα τώρα και λιγότερο για τις επειχηρηματικές μου προοπτικές.

Το άλλο που άκουσα ουκ ολίγες φορές ήταν "Γιατί δεν κάθεσαι εδώ να βρεις καμιά δουλειά; Με την δική σου δημιουργικότητα, έχεις πολλές πιθανότητες να καταφέρεις να έχεις σε λίγα χρόνια την δική σου επιχείρηση." (Και ίσως κάποιοι ήταν διατεθειμένοι να με βοηθήσουν ως προς αυτό.)

Τους απάντησα ότι αν και μου πέρασε παλιότερα από το μυαλό, τώρα πια δεν με ενδιαφέρει να φύγω από την Ελλάδα. Ίσως να μπορούσα για ένα καλό project να μείνω στο εξωτερικό για κάποιους μήνες. Αλλά μέχρι εκεί. Να ζήσω μόνιμα εκτός Ελλάδας δεν το θέλω. Και στην τελική, αν φύγουμε όλοι, ποιοι θα μείνουν σε αυτήν τη χώρα; Οι λαθρομετανάστες και τα λαμόγια; Ε, όχι, δεν θα τους κάνω την χάρη.

Londinium II

Λοιπόν θα το γράψω εδώ κι ας φανεί "κάπως".

Αν ποτέ κάνω πολλά χρήματα στη ζωή μου, μιλάμε για πολλά πολλά, θα ταξιδεύω με τον προσωπικό μου σεφ. 

Δεν γίνεται αλλιώς. Πάλι με πείραξε το φαγητό.

Πήγα σε ένα εστιατόριο και παρήγγειλα ένα ψητό φιλέτο κοτόπουλο. Σε γενικές γραμμές, όταν ταξιδεύω συχνά θα επιλέξω να φάω κρέας γιατί ο μεταβολισμός μου το δέχεται σχετικά εύκολα. 

Ενώ σε πολλά από τα vegan/vegetarian dishes προσθέτουν διάφορα συστατικά που με πειράζουν, κυρίως σάλτσες με ζάχαρη.

Απόψε, με το που έφαγα μια μπουκιά από το κοτόπουλο αμέσως ένιωσα ότι ήταν μαριναρισμένο σε κάτι που περιείχε ζάχαρη. Ωστόσο το έφαγα όλο τελικά γιατί πεινούσα. Είμαι πολύ πολύ ευαίσθητη ως προς την γεύση μου αλλά κυρίως ως προς τις αντιδράσεις μου σε διάφορα φαγητά.

Οπότε ρωτάω τον σερβιτόρο: "Μήπως έχετε μαρινάρει το φιλέτο σε κάποια σάλτσα που περιέχει ζάχαρη ή σε κρασί;"(είχε και μια γεύση από λευκό κρασί συν τοις άλλοις)

"Όχι, δεν βάζουμε κρασί, ούτε ζάχαρη."

Κι όμως κάτι βάζουν. Τα συμπτώματα μου(πρήξιμο στην κοιλιά και στα κάτω άκρα) είναι πολύ συγκεκριμένα. Μόνο η ζάχαρη κι το αλκοόλ μου τα δημιουργούν με αυτή την ένταση.

Πρήξιμο(από κατακράτηση υγρών), πόνοι στα συγκεκριμένα σημεία και μια αίσθηση ότι στοιβάδες από κύτταρα κολλούν μεταξύ τους και "τραβούν" το ένα το άλλο.

Είναι πολύ ενοχλητικό και δεν με αφήνει να κοιμηθώ τώρα. 

Σε άλλες περιπτώσεις, αν είχα να δουλέψω, δεν θα μπορούσα να συγκεντρωθώ. Και λόγω εκνευρισμού αλλά και λόγω της ίδιας της αίσθησης.

Ο εκνευρισμός δεν οφείλεται μόνο στα συμπτώματα που είναι επώδυνα. Έχει να κάνει και με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν κάποιες ουσίες με τον οργανισμό μου. ´Ενας Θεός ξέρει τί χημικές αντιδράσεις συντελούνται ακριβώς την ώρα της πέψης και νιώθω όπως νιώθω. 

Το μόνο που βοηθάει στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η υπομονή. Και κάποιες ασκήσεις γιόγκα. Ακόμα και βαθιές αναπνοές.

Από εκεί και πέρα θα βοηθούσε αν οι σερβιτόροι στα εστιατόρια ήταν πιο υπεύθυνοι. Και όταν τους ρωτούσες αν ένα πιάτο περιέχει κάτι συγκεκριμένο, ρωτούσαν τον σεφ και δεν σου έλεγαν άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. 

Υποτίθεται ότι τώρα πια υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στα εστιατόρια στο θέμα των αλλεργιών και δυσανεξιών. 

Αλλά προφανώς, there is still much room for improvement. 

Γι αυτό λέω, η λύση είναι μια: ένας σεφ στη βαλίτσα μου.

Υ.Γ: Κατά την διάρκεια της πτήσης μου, γνώρισα μια γυναίκα ηλικιωμένη η οποία είχε παραγγείλει ένα special meal γιατί είχε και αυτή food intolerances. Αναφέρω το "ηλικιωμένη" γιατί δεν έχει ξανατύχει να γνωρίσω άτομο της γενιάς της από Ελλάδα που να είναι τόσο ενημερωμένο και εξοικειωμένο με τέτοια θέματα. Και παρόλο που είχε ζητήσει γεύμα με συγκεκριμένες προδιαγραφές, και σε αυτήν είχαν βάλει κάτι που την πείραξε και το ένιωσε αμέσως στην γεύση της. 

Ένιωσα ένα είδος αλληλεγγύης με την συγκεκριμένη γυναίκα και σκεφτόμουν: είμαστε τόσοι πολλοί πια εμείς με τις διατροφικές δυσανεξίες που αν κάνουμε κόμμα και αλληλοψηφιστούμε, μπαίνουμε άνετα στην Βουλή. 

Ανετότατα ~!

Londinium

Τελικά τα κατάφερα. Είμαι Λονδίνο. 

Είχα χρόνια να έρθω. Παραμένει awfully familiar. 

Δεν θα πρέπει να μου προξενεί έκπληξη, πέρασα 8 χρόνια εδώ. Κάποτε το θεωρούσα home from home. Και πίστευα ότι θα ζούσα μόνιμα εδώ. 

Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη και μια μέρα των ημερών, αφού έβρεχε του σκοτωμού και ο ήλιος είχε να φανεί 15 μέρες, μου την έδωσε. Πήρα τηλέφωνο την Ολυμπιακή, έκλεισα εισιτήριο και το ίδιο βράδυ ήμουν Αθήνα. 

Αρχικά προγραμμάτιζα ότι θα έμενα  για 2-3 βδομάδες, για ξεκούραση και περισυλλογή. 

Και για κοίτα πως ήρθαν τα πράγματα,  οι 3 βδομάδες έγιναν 13 χρόνια. 

Δεν το μετανιώνω καθόλου. Λατρεύω την Ελλάδα και όλα αυτά τα χρόνια που έζησα και πάλι στην χώρα μου βίωσα σημαντικές εμπειρίες που δεν θα ζούσα στο Λονδίνο. 

Θα μου πεις, θα ζούσα άλλα πράγματα εδώ αν είχα μείνει. Ναι, σίγουρα. 

Αλλά σαν την Ελλάδα δεν έχει. Για μένα τουλάχιστον. 

Τώρα είμαι εδώ για λίγες μέρες για επαγγελματικούς λόγους αλλά και για εθνικούς. Θα έχω κάποιες επαφές μήπως και βρω επενδυτή για την εταιρεία μου. Όσο κι αν λέω ότι δεν είμαι για επιχειρήσεις εγώ, υπάρχει κάτι μέσα μου που δεν με αφήνει σε ησυχία. Οπότε αποφάσισα να το προσπαθήσω ξανά. 

Το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού έχει να κάνει με την ομογένεια. Έχω κάποιες ιδέες που θέλω να παρουσιάσω σε κάποια άτομα εδώ που θα μπορούσαν να έχουν πολύ γρήγορο και θετικό αντίκτυπο στα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. 

Πόσες πιθανότητες έχω να καταφέρω κάτι; Δεν ξέρω, θα δείξει. Πάντως ήθελα καιρό να το κάνω αυτό. Να επικοινωνήσω τις ιδέες μου. 

Έτσι μου 'ρχεται...

Δεν ξέρω γιατί αλλά από προχθές νιώθω αρκετά περίεργα. Κι ότι τεχνική κι αν δοκίμασα( γιόγκα, διαλογισμό, δημιουργικό οραματισμό κλπ), αυτή η αίσθηση δεν λέει να με αφήσει. 

Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι και ίωση αλλά και πάλι δεν μου αρκεί. Πάντα ψάχνω την πραγματική αιτία των πραγμάτων,  σε επίπεδο συναισθηματικό αλλά και βαθύτερα ψυχικό.

Σίγουρα με απασχολούν διάφορα θέματα αλλά ποια είναι η βασική αιτία αυτής της έντονης αδιαθεσίας;

Έχω και ένα εισιτήριο αύριο το μεσημέρι για Λονδίνο. 

Έτσι μου 'ρχεται να το ακυρώσω. 

Ψυχή βαθιά

Ελπίζω

Το τελευταίο διάστημα είχα επιλέξει να απέχω από τα πολιτικά, τα παραπολιτικά και πάσης φύσεως αναλύσεις επί της κρίσεως.

Αλλά αυτό που έγινε έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής την προηγούμενη βδομάδα έφερε και πάλι στην επιφάνεια σκέψεις και συναισθήματα.

Και η κατάσταση έγινε πιο έντονη διαβάζοντας και ακούγοντας σχόλια στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ.


Θα το πω και ας παρεξηγηθώ. Στεναχωρήθηκα περισσότερο για τα τρία μέλη της Χρυσής Αυγής από ότι για τον Παύλο Φύσσα.

Ξέρω ότι θα χαρακτηρισθώ πολλά και διάφορα ομολογώντας κάτι τέτοιο αλλά δεν με νοιάζει.

Φυσικά και ένιωσα πολύ άσχημα μαθαίνοντας για τον βίαιο θάνατο του Παύλου στο Κερατσίνι.

Αλλά με άγγιξαν περισσότερο οι δολοφονίες του Γιώργου Φουντούλη και του Μάνου Καπελώνη καθώς και ο βαρύς τραυματισμός του Αλέξανδρου Γέροντα.

Σε ένα βαθμό δεν εξηγείται. Απλά κάποιους ανθρώπους τους νιώθεις κομμάτι πιο πολύ από άλλους. Θέμα χημείας, ψυχολογίας, πάντως δεν εξηγείται μέσω οποιασδήποτε λογικής.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως, είναι θέμα απλής παρατήρησης. Δυστυχώς ο μέσος ακροαριστερός σήμερα στην Ελλάδα είναι πολύ πιο "φασίστας", πολύ πιο φανατισμένος από τους περισσότερους ακροδεξιούς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πολύ πιο χυδαίος.

Με τους ακροδεξιούς εθνικιστές μπορεί να διαφωνήσεις έντονα, να μαλώσεις, να απογοητευτείς. Με τους ακροαριστερούς απλά δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Καμιά επικοινωνία.

Όπως επίσης θα πρέπει κανείς να ζει σε γυάλα για να μην βλέπει την ύπουλη στοχοποίηση που έχουν δεχθεί το τελευταίο καιρό μέλη της Χρυσής Αυγής που απλά αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν υπέρμαχους ενός εθνικισμού που είναι σε ένα βαθμό εύλογος δεδομένων των συγκυριών στην Ελλάδα. Προφανώς υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί. Και οι Νεοναζί. Αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτούς.

Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα το επόμενο διάστημα. Πολλά σενάρια παίζουν. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι αν δεν αρχίσει ουσιαστικός διάλογος μεταξύ των λεγόμενων δυο άκρων(γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, υπάρχουν), η πόλωση που ζούμε σήμερα δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα έρθουν. Όχι μόνο λόγω εμφυλιακής διαμάχης. Κυρίως λόγω όλων αυτών που θα συμβούν στη χώρα επειδή ακριβώς ο μέσος Έλληνας θα παίζει ή θα παρακολουθεί ping pong μεταξύ Χρυσής Αυγής και Ανταρσύα.

Ωστόσο,  είμαι φύση αισιόδοξη. Δεν προδικάζω καταστάσεις. Ελπίζω στο θαύμα.

Α ρε Μίκη...

...το μεγαλείο σου...




 

Σχεδόν έτοιμη

Έχω ξεκινήσει να πακετάρω εδώ και 3 μέρες κι ακόμα δεν έχω τελειώσει.

Όχι, δεν θα πάρω μαζί μου όλο το σπίτι, μόνο το μισό. :p


Χθες πήγα και αγόρασα κι άλλη λιλά βαλίτσα. Ε, ναι, δεν γινόταν αλλιώς. Αλλά φταίει κι ο καιρός. Από τις πληροφορίες που έχω για τον προορισμό μου, το πρωί φοράς φθινοπωρινά, το μεσημέρι καλοκαιρινά και το βράδυ χειμωνιάτικα.  Και στην Αθήνα το ίδιο. Φαίνεται είναι γενικευμένο το φαινόμενο. Αν και σήμερα, γλύκανε αρκετά η θερμοκρασία εδώ. Ελπίζω να συνεχίσει κι όλο το Σαββατοκύριακο έτσι(η πτήση μου είναι για Κυριακή).

Ίσως να φαίνομαι λίγο κρυψίνους σε σχέση με τον προορισμό μου αλλά το ΄χω αυτό. Γενικά δεν μου αρέσει να τα λέω όλα σε όλους. Μου αρέσει να κρατάω και κάποια ιδιωτικότητα. Αυτό στις μέρες μας, λόγω κοινωνικών δικτύων, δεν το καταλαβαίνουν πολλοί. Για μένα όμως είναι βασικό.

Και δεν είναι μόνο τα πόσα λες αλλά και το τί λες. Δυστυχώς στα κοινωνικά δίκτυα και γενικότερα στο 'Ιντερνετ πολλές φορές ο κόσμος δημιουργεί μια πλασματική εικόνα του ποιος είναι και του τί νιώθει.

Όχι ότι δεν το έχω κάνει ποτέ. Υπήρξαν  στιγμές που ένιωσα τόσο ευάλωτη που είπα κι εγώ κάποια πράγματα που δεν ίσχυαν. Ύστερα όμως θύμωνα με τον εαυτό μου και τα έσβηνα.

Καθώς ετοιμάζομαι για το ταξίδι μου, κάνω κι ένα απολογισμό για το 2013.

Τελικά είμαι  σχετικά ευχαριστημένη. Εξωτερικά, δεν φαίνεται να πέτυχα και πολλά. Σε ψυχικό επίπεδο όμως αισθάνομαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη και πολύ πιο έμπειρη από καταστάσεις.

Γνώρισα κάμποσους ανθρώπους, έκανα πολλές συζητήσεις, πολιτικής φύσεως αλλά και πνευματικής. Πολύ γιόγκα επίσης, που είχα καιρό να κάνω. Αρκετό διαλογισμό.

Τώρα σχετικά με το τελευταίο, συνεχίζω να είμαι σε δίλημμα. Το πρόβλημα είναι ότι με τέτοιες πνευματικές πρακτικές εισχωρείς σε βαθύτερα στρώματα του ψυχισμού σου. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα:

Πρώτον, φέρνεις στην επιφάνεια παλιές θαμμένες καταστάσεις που δεν δουλεύτηκαν αρκετά στο παρελθόν για να θεραπευθούν. Και συνεπώς καλείσαι να τις ξαναδουλέψεις, πράγμα που συχνά σε κάνει να νιώθεις ότι η Ζωή σου επαναλαμβάνεται.

Δεύτερον, ελκύεις συχνά και από το περιβάλλον σου πιο μεγάλες προκλήσεις. Κάτι σαν ψυχικά τεστ για να δεις αν έχεις κάνει αληθινή πνευματική πρόοδο.

Μπορώ να πώ ότι τέτοιες καταστάσεις φέτος, τις έφαγα με το κουτάλι. Πόσο καλά τα κατάφερα... Όπως είπα και πιο πάνω, είμαι σχεδόν ευχαριστημένη. Θα μπορούσα να τα είχα πάει καλύτερα. Ωστόσο, δεδομένων των καταστάσεων, νιώθω αρκετά πιο δυνατή από πέρυσι τέτοιο καιρό.

Μέσα σ' όλα, έφυγα και από το Twitter για τα καλά. Αυτό που το βάζεις!

Όχι, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να εκτιμήσει πόσο σημαντικό είναι για μένα να μην  τουιτάρω αλλά και να μην διαβάζω το Twitter κανενός άλλου. Αλλά ούτε και blogs που με είχαν κάνει να κλάψω τόσες και τόσες φορές.



Κατά τ' άλλα, σε δημιουργικό και επαγγελματικό επίπεδο, αφού πέρασα 3 μήνες να μελετώ την προοπτική ίδρυσης μιας καινούργιας εταιρείας, αποφάσισα να το αφήσω στην άκρη. Κι όταν με το καλό πουλήσω το σπίτι μου, ή μου χαρίσει κανένα εκατομμύριο Ευρώ το Σύμπαν, το ξανασκέφτομαι. (Α, ποτέ δεν ξέρεις, έρχονται και Χριστούγεννα! )

Προς το παρόν επικεντρώνομαι σε πιο προσιτά δημιουργικά projects όπως η Verity Leighton. Περισσότερα γι αυτό μέσα στον Νοέμβρη.


Άντε τώρα, πίσω στο πακετάρισμα.

Σ' αγαπώ σημαίνει... IV

Όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι το ίδιο προσωπικές όσο και απρόσωπες. Αφορούν τον καθένα από μας.

Σε βάζουν απλά να αναλογιστείς αν τιμάς την λέξη αυτή όταν την λες. Σε βάζουν σε διαδικασία ενδοσκόπησης για τα δικά σου σ΄αγαπώ, αλλά και για των άλλων... Τι εννοείς εσύ όταν το λες, τί εννοούν οι άλλοι όταν το ακούν... τί εννοείς εσύ όταν το ακούς, τί εννοούν οι άλλοι όταν το λένε...

Σ' αγαπώ σημαίνει... ΙΙΙ

Και μέσα στην τόση σου Αγάπη, με σέβεσαι; Με νιώθεις; Με πονάς;

Με συγχωρείς όταν κάνω λάθη; 

Κι αν ποτέ χρειαζόταν... μέχρι που θα έφτανε αυτή σου η Αγάπη;  

Σ' αγαπώ σημαίνει... ΙΙ

Κι ύστερα...

Αφού μ΄αγαπάς, αυτό σημαίνει ότι θες να με δεις ευτυχισμένη; Κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να είμαι ευτυχισμένη; Η ευτυχία μου, ευτυχία σου;


Με αγαπάς σημαίνει επικοινωνείς χωρίς εγωισμό, χωρίς ιδιοτέλεια; Σημαίνει ότι βλέπεις την ψυχή μου κι όχι την όποια επιφάνεια;

Σημαίνει ότι μπορώ παντού και πάντα να υπολογίζω στην αμέριστη βοήθεια σου και στήριξη;

Σ' αγαπώ σημαίνει...

Αλήθεια τί σημαίνει;

Πχ, εφόσον μ' αγαπάς, σημαίνει ότι αγαπάς και οτιδήποτε δικό μου; Σημαίνει ότι αγαπάς τις απόψεις μου, το σπίτι μου, τα ρούχα μου; 

Σημαίνει ότι αγαπάς ότι και όποιον αγαπώ κι εγώ; Αγαπάς την jazz; Tις ελληνικές ταινίες; Την Κέρκυρα; Aγαπάς την Αναγεννησιακή Τέχνη; Την Αρχαία Ελλάδα; 

Αγαπάς τους φίλους μου; Και όλους μου τους συγγενείς; Και ειδικά την γιαγιά μου;

Αλήθεια, αγαπάς την γιαγιά μου την Αγάπη;

Αναζητώντας την Χαρά

Πρόσφατα μιλούσα με μια γνωστή μου και σε κάποια στιγμή με ρώτησε "Καλά, δεν σε απασχολεί καθόλου ότι τελειώνει ο χρόνος;"

"Ποιος χρόνος;" την κοίταξα με απορία

"Ο χρόνος που έχεις διαθέσιμο για να φτιάξεις οικογένεια!"

Τα πετάει κάτι τέτοια άσχετα η γνωστή μου. Εννοώ άσχετα με το θέμα προς συζήτηση στην δεδομένη στιγμή.

"Όχι, δεν με απασχολεί. Δεν θέλω να κάνω παιδιά. Και γενικά δεν με απασχολεί ο χρόνος όπως πιθανώς τον αντιλαμβάνεσαι εσύ."

Μιλιά η γνωστή μου. Περίμενε φαίνεται να με πιάσει τρέμουλο μόνο και μόνο στο άκουσμα της λέξης "οικογένεια".

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, ο αριθμός των γυναικών που επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά έχει αυξηθεί. Μιλάμε για συνειδητή επιλογή κι όχι βεβιασμένη απόφαση λόγω οικονομικής κρίσης ή οποιουδήποτε άλλου εμποδίου.

Για πολλούς αυτό είναι ένδειξη της κοινωνίας μας που παρηκμάζει σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρη.

Εξαρτάται πως το βλέπεις.

Υπάρχουν πολλοί που λένε "Μα φυσικά και δεν θέλω να φέρω παιδιά σε ένα τέτοιο κόσμο!"

Και φυσικά θα συμφωνήσω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Υπάρχουν άλλοι που θα σου πουν "Απλά δεν νιώθω την ανάγκη να φροντίζω ένα μωρό. Μου αρέσει να φροντίζω ανθρώπους αλλά όχι αναγκαστικά μωρά. Δεν αντέχω την ιδέα ότι θα πρέπει να το φροντίζω και όλες εκείνες τις στιγμές που ίσως να μην θέλω γιατί θα επιθυμώ να κάνω άλλα πράγματα. Και δεν αντέχω μετά από χρόνια να καταλήξω ένα πλάσμα γεμάτο απωθημένα."

Κι εδώ θα συμφωνήσω.

Ύστερα υπάρχουν κάποιοι που είναι τόσο αφιερωμένοι στην τέχνη τους ή στην επιστήμη/έρευνα που νιώθουν πλήρης δημιουργικά και δεν τους βγαίνει το μητρικό με τον τρόπο που βγαίνει σε άλλους ανθρώπους. Και ποιος θα διαφωνήσει με αυτό; Ποιος έχει το δικαίωμα να τους κρίνει ως "εγωιστές" ή οτιδήποτε όταν επιλέγουν αυτό που τους φέρνει την περισσότερη χαρά;

Και φυσικά ποιος μπορεί να τους κρίνει όταν πολύ συχνά τέτοιοι άνθρωποι προσφέρουν τα μέγιστα με την δραστηριότητα τους στο κοινωνικό σύνολο;

Αλλά έτερον εκάτερον. Το βασικό είναι πως ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ευτυχία. Εϊναι ίσως το πιο ευγενικό καθήκον που μπορεί ο καθένας από μας να αναλάβει. Γιατί εστιαζόμενοι σε αυτό που μας προσφέρει χαρά γινόμαστε μια χαρούμενη κοινωνία. Και μια χαρούμενη κοινωνία είναι μια υγιής κοινωνία.

Κι ύστερα υπάρχουν και τα μεταφυσικά πιστεύω του καθενός. Πολλοί άνθρωποι δεν έκαναν οικογένεια γιατί προτίμησαν να αφιερωθούν στον διαλογισμό, την προσευχή και την αναζήτηση της Αλήθειας. Θέλησαν να φτάσουν την Φώτιση. Και κάποιοι σαν να φαίνεται ότι τα κατάφεραν. Πώς είναι δυνατόν να θελήσει κάποιος να κατακρίνει μια τέτοια στάση ζωής;

Προσωπικά, αν και πάντα υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, θεωρώ τη Ζωή στον πλανήτη Γη έναν συνεχή συμβιβασμό στην καλύτερη περίπτωση. Στην χειρότερη, μια φυλακή.

Φυσικά και υπάρχουν στιγμές ηδονής αλλά έρχονται και φεύγουν. Για να φτάσεις σε αυτό που η δική μου ψυχή λαχταρά, μια αέναη κατάσταση Αρμονίας και Ευτυχίας, ο μονος τρόπος είναι να ακολουθήσεις το μονοπάτι που οδηγεί στην Φώτιση. Και πάλι μπορεί να σου πάρει πολλές ζωές.

Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι οι ψυχές προυπάρχουν της σύλληψης και γέννησης σε ανθρώπινο σώμα. Οπότε καμιά ψυχή δεν χάνεται αν δεν γεννηθεί μέσα από το δικό μου σώμα.

Άσε που βρίσκω εντελώς αφύσικη την όλη διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Και ναι, αντιαισθητική.

Γενικά, βρίσκω αφύσικα πολλά πράγματα σε σχέση με τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την Ζωή στον πλανήτη Γη.

Δεν νιώθω ότι τα παιδιά είναι πιο αθώα από τους μεγάλους, ούτε πιο τρυφερά αναγκαστικά.  Θεωρώ ότι οι ψυχικές αυτές ποιότητες(αθωότητα, τρυφερότητα, αυθεντικότητα, ομορφιά κλπ) ενυπάρχουν στο ακέραιο βαθιά μέσα στις ψυχές όλων των έμβιων όντων. Απλά πολλοί ενήλικες τις έχουν αποκυρήξει, απωθήσει, απορρίψει. Όχι όμως όλοι μας. Και συνεπώς, ίσως αυτοί που νιώθουν μεγαλύτερη ανάγκη να κάνουν παιδιά είναι εκείνοι που προσπαθούν να επανακτήσουν και να βιώσουν ξανά αυτά τα χαρακτηριστικά που έχουν θάψει βαθιά στην ψυχή τους.

Επίσης, δεν κατανοώ την αναγκαιότητα για αρρώστειες, πόνο, γηρατειά, θάνατο.

Καταλαβαίνω ότι η ψυχή τα χρησιμοποιεί όλα αυτά για την συνεχή της ανέλιξη. Αλλά δεν βλέπω το λόγο που θα έπρεπε να είναι αναγκαία "εργαλεία".

Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί ένα πλάσμα μέσα από την Χαρά και τη Δημιουργία;

{Από μικρή θυμάμαι να διαβάζω Ελληνική Μυθολογία και να νιώθω αποστασιοποιημένη από την όποια μου σύνδεση με τα ανθρώπινα και ψυχικά πολύ πιο κοντά στους Ολύμπιους στην πιο αγνή τους έκδοση-κι όχι σε αυτή που παρουσιάζονται σε διάφορους μύθους αμφιβόλου προελεύσεως.

Τώρα αυτό μπορεί να ακούγεται αστείο σε πολλούς. Αν ήταν στην θέση μου, θα κατανοούσαν πόσο αστεία μου ακούγονται πολλά άλλα...!}

Και τελοσπάντων, ακόμα κι αυτή η θεωρία της εξέλιξης της ψυχής είναι σχετικότατη. Παραδείγματος χάριν, πολλοί άνθρωποι θρήσκοι αντιλαμβάνονται την φύση τους ως ατελή και συνεπώς μέσω της πνευματικής εξέλιξης θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν ή έστω να αγγίξουν το Θείο.

Όμως σε τέτοιες στιγμές ξεχνούν αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν, ότι δηλαδή ο Δημιουργός τους, αυτό το Τέλειο Ανώτερο Ον, τους έφτιαξε κατ' εικόνα και καθ΄ομοίωσιν.

Είναι κι αυτό μια άποψη

Καθώς γυρνούσα σπίτι από τον μεσίτη σκεπτική όπως ήμουν με όσα είχα συζητήσει μαζί του, περνούσα έξω από μια πολυκατοικία με κάμποσες ταμπέλες επαγγελματιών. Ανάμεσα τους και μια που άνηκε σε ένα γραφείο συνοικεσίων. Κοντοστάθηκα. Στην αρχή μου φάνηκε αρκετά αστείο. Αλλά καθώς ήμουν έτοιμη να φύγω ξαφνικά ξεπήδησε μέσα στο κεφαλάκι μου μια πρωτόγνωρη σκέψη "Και γιατί όχι;"

Για ένα τόσο ρομαντικό πλάσμα όσο εγώ κανονικά τέτοιες σκέψεις είναι απαγορευτικές. Αλλά δεν με επαινούν για την αναλυτική μου σκέψη χωρίς λόγο. Εκεί στη μέση του δρόμου, άρχισα ένα εσωτερικό διάλογο που εξελίχθηκε κάπως έτσι:

"Για δυο λεπτά, πόσα χρόνια βρίσκεσαι σε αυτόν τον πλανήτη;"

"39"

"Wow... Μπράβο σου που υπομένεις ακόμα... Και τί θεωρείς το πιο θεσπέσιο συναίσθημα στο Σύμπαν;"

"Τον Έρωτα. Τον μεγαλειώδη εκείνο Έρωτα που ανατρέπει τα πάντα, που φέρνει τα πάνω κάτω."


"Και τον βρήκες;"

"Νόμιζα αλλά άστα να πάνε..."

"Γιατί, τί έγινε;"

"'Αστα σου λέω..."

"Τι, δεν έκανε αυτός ο άντρας τίποτα τόσο μεγαλειώδες για σένα; Δεν ένιωσες τόσο μοναδική όσο θα ήθελες;"

"Επόμενη ερώτηση"


"Μήπως τελικά η λύση είναι κάτι λιγότερο μεγαλειώδες αλλά πολύ πιο σταθερό;"


"Σταμάτα!!! Δεν τα μπορώ εγώ αυτά τα χλιαρά..."

"ΟΚ. Να στο θέσω αλλιώς. Μήπως ψάχνεις σε λάθος μέρη;"


"Λες...; Δεν ξέρω. Κανονικά δεν πρέπει να ψάχνεις καθόλου αλλά να έρχεται να σε βρίσκει από μόνος του ο Έρωτας..."


"Ε, εντάξει, τώρα, αφού είναι κάτι που επιθυμείς διακαώς, μόνο και μόνο αυτή η επιθυμία σε βάζει σε search mode!"


"ΟΚ, ΟΚ, που το πας;"


"Δεδομένου ότι δεν είχες και τα φοβερά αποτελέσματα με τις δικές σου μεθόδους..."


"Μα σου είπα, δεν πήγα βάσει σχεδίου, ούτε μεθόδου!!!"


"Ε, αυτό λέω... Μήπως θα 'πρεπε;..."


"Δεν εννοείς αυτό που νομίζω ότι εννοείς..."


"Τί νομίζεις ότι εννοώ;"


" Ξέρεις εσύ!"


"ΟΚ, λοιπόν, αυτό ακριβώς. Πες μου, και τί έχεις να χάσεις;"


Με τα πολλά επείσθην να ανέβω στο γραφείο. Αλλά μονο για να ρίξω μια ματιά.

Με υποδέχθηκε αμέσως η υπεύθυνη αν και δεν είχα ραντεβού. Προφανώς και η κρίση τους έχει ρίξει κι αυτούς σε αναδουλειές...


Η συζήτηση ήταν πολύ πιο στοχευμένη απ' ότι περίμενα. Με ρώτησε αμέσως πόσο χρονών είμαι, της είπα και μου απάντησε αυστηρά "Αν και δεν σου φαίνεται, συνειδητοποιείς ότι έχεις αργήσει υπερβολικά;"


"E... ναι... πως... το συνειδητοποιώ..." αποκρίθηκα σκεπτόμενη ότι καλύτερα να πάω με τα νερά της εφόσον έτσι κι αλλιώς η επίσκεψη μου ήταν καθαρά ακαδημαική.


"Έχεις καθόλου σχέση αυτή τη στιγμή;"

"Όχι"


"Επαφές με πρώην;"


"Όχι"


"Πολύ ωραία! Είσαι βλέπω αποφασισμένη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζεις ότι εδώ έρχονται μόνο συνειδητοποιημένα άτομα. Ξέρουν τί θέλουν. Δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση για παιχνίδια."


Τώρα μεταξύ μας αυτό μου άρεσε. Ειναι ωραίο να γνωρίζεις τέτοιους άντρες ακόμα κι αν δεν βγει κάτι από αυτό.

Της έκανα νεύμα ότι συμφωνούσα.

"Τί ηλικίες σε ενδιαφέρουν;"


"... Δεν θα ήθελα μεγάλη διαφορά ηλικίας... Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσει η ιδέα να είμαι με κάποιον συνομήλικο μου"

"Εντάξει, αλλά δώσε μου κάποιο περιθώριο"


"Μέχρι 45 θα ήταν ΟΚ... Όχι δηλαδή ότι θα ήταν τρομερό αν ήταν 46 εφόσον ταιριάζαμε..."

"'Ετσι μπράβο! Και να ξέρεις έχω πολλούς σε αυτή την ηλικία! 4.000 ενεργά μέλη!"


"Α, μάλιστα... ΟΚ, και πόσο θα μου κοστίσει να γίνω κι εγώ μέλος;"


"Μόνο 700 Ευρώ. Εφάπαξ!"


"Α, ωραία..." αποκρίθηκα χαμογελαστή


Σκέφτηκα προς στιγμήν να της πω ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν αλλά από το ύφος της κατάλαβα ότι δεν θα είχε νόημα. Προφανώς τα 700 Ευρώ είναι πολλά, ειδικά στην Ελλάδα του '13. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είχε πειστεί ότι είχε βρει στο πρόσωπο μου υποψήφια πελάτισσα και δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να της φύγει.

Μου άσκησε ιδιαίτερη πίεση να κάνω άμεσα εγγραφή. Και φυσικά να πάρει άμεσα τα χρήματα(μετρητά βεβαίως βεβαίως!)

Στο τέλος, προκειμένου να ελιχθώ, της είπα ΟΚ, θα μπορούσα να περάσω την Παρασκευή να κάνω την εγγραφή και να πληρώσω.


Και κάπως έτσι, όπου φύγει, φύγειν.


(Θα πρέπει αύριο να πάρω τηλ να ακυρώσω το ραντεβού που μου έκλεισε)


Τώρα που το ξανασκέφτομαι όλο το σκηνικό, κατανοώ πλήρως γιατί υπάρχουν τα γραφεία συνοικεσίων και γιατί τόσος κόσμος καταφεύγει σε αυτά. Αλλά και τον τρόπο της υπευθύνου. Στο κάτω κάτω, έκανε απλά την δουλειά της. Και τελικά, ίσως τα 700 Ευρώ δεν είναι τόσα πολλά. Ποτέ δεν ξέρεις ποιον/α μπορεί να γνωρίσεις μέσω μιας τέτοιας υπηρεσίας. Υπάρχουν και τα τυχερά στη Ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν δεν το σκέφτομαι. Άλλωστε ετοιμάζομαι και για το ταξίδι μου μέσα στο Σαββατοκύριακο.  {'Ασχετο, αλλά πως τα καταφέρνει ο κόσμος με μια και δυο βαλίτσες; :( Ποτέ μου δεν θα το καταλάβω...!}

Οπότε ας γυρίσω με το καλό και... ΟΚ, είναι κι αυτό μια άποψη. Θα την επεξεργαστώ με την ησυχία μου και ποιος ξέρει, ίσως τελικά το δοκιμάσω.

Ίδωμεν~!