Τελικά μετά απο συνάντηση και συζήτηση με τον κ. Θεοδωρίδη και αφού μου έγινε πρόσκληση από μέρους του αποφάσισα να συμμετέχω στο κίνημα τους.
Είναι η τέταρτη φορά που μου γίνεται μια τέτοια πρόταση από κίνημα και η πρώτη φορά που δέχομαι να ενταχθώ κάπου ως μέλος.
Ο λόγος που το έκανα είναι γιατί εκτιμώ πολύ την προσπάθεια τους να βοηθήσουν πρακτικά και όχι απλά με ωραία λόγια και θεωρίες τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα.
Ωστόσο, από την ώρα που υπέγραψα, έχω μπει σε σκέψεις. Αν και ως χαρακτήρας δεν φοβάμαι να συγκρουστώ για τις ιδέες μου και τις αξίες μου, κάπου αναρωτιέμαι αν μπορώ να αντέξω σε καθημερινή βάση τον συγκρουσιακό χαρακτήρα μιας τέτοιας κινηματικής δραστηριότητας.
Είμαι πολύ ιδεαλίστρια και θα προτιμούσα να ζούσα σε μια κοινωνία όπου οι κυβερνώντες αναγνώριζαν από μόνοι τους πότε να αποχωρούν από την πολιτική χωρίς να χρειάζεται να φτάνουν οι πολίτες στην Δικαιοσύνη.
Την ίδια στιγμή, πολλοί θεωρούν ότι θα πρέπει τα μέλη της σημερινής κυβέρνησης και των αμέσως προηγούμενων να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη για εσχάτη προδοσία, ακόμα κι αν αποχωρούσαν οικειοθελώς. Κι ότι μια ισόβια κάθειρξη είναι η ελάχιστη τιμωρία που τους αρμόζει.
Το κατανοώ ως άποψη αλλά και πάλι, θα προτιμούσα να μην χρειαζόταν τίποτα από όλα αυτά. Νομίζω ότι αν έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα και την Ελληνική τους υπηκόοτητα, αν τους αφαιρείτο η δυνατότητα να ζουν στην Ελλάδα και αν δημευόταν η προσωπική τους περιουσία, στο βαθμό που αυτή προήλθε από κατάχρηση της εξουσίας και χρηματισμό, θα ήταν αρκετό. Και το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι κατά βάθος κουβαλούν ήδη το βάρος των πράξεων τους.
Συν το ότι τους απεχθάνονται εκατομμύρια Έλληνες.
Για μένα το σημαντικό ως άνθρωπος είναι η αναζήτηση της Χαράς και της Δημιουργίας. Μακάρι να έρχονταν έτσι τα πράγματα ώστε να μην χρειαζόταν να αναλωθούμε ως λαός σε δικαστικές μάχες.
