Στην Ελλάδα αυτή την εποχή βιώνει κανείς πολλές παράλληλες πραγματικότητες.
Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν να φάνε, αυτοί που μόλις που γεμίζουν το στομάχι τους, αυτοί που έχουν χάσει την δουλειά τους και πιέζονται, αυτοί που φοβούνται ότι θα χάσουν την δουλειά τους ή την επιχείρηση τους το επόμενο διάστημα, αυτοί που απλά δεν έχουν αρκετό ρευστό για να πάνε για χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Καραιβική ή στο Γκτααντ και φυσικά αυτοί που δεν έχουν καταλάβει τίποτα από κρίση γιατί είναι μέρος του συστήματος και γενικά σε φάση "τρία πουλάκια κάθονται".
Κι ενδιάμεσα υπάρχουν υποκατηγορίες.
Είναι προφανές ότι πολύς κόσμος δεν σκέφτεται τις γιορτές με προσμονή.
Κι εγώ κάπως έτσι. Αλλά ευτυχώς στην περίπτωση μου δεν είναι μόνο η κρίση στη μέση. Είναι κάτι που από παλιά με έπιανε συχνά τέτοιες μέρες: ένα είδος μελογχολίας μέσα στη χαρά.
Και ευτυχώς δεν είμαι μόνη στον κόσμο ως προς αυτό. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που βιώνουν κάτι αντίστοιχο. Ακόμα κι όταν όλα φαινομενικά τους πάνε καλά.
Συνεπώς έχω κάνει προπόνηση σε όλο αυτό κι έχω μάθει να το διαχειρίζομαι ως ένα βαθμό. Παρόλο που συνεχίζει να μου αρέσει η ιδέα των παραδοσιακών Χριστουγέννων και των Πρωτοχροννιάτικων ρεβεγιόν, είμαι ΟΚ και χωρίς αυτά.
Ειδικά φέτος που είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα για τόσο κόσμο, δεν με απασχολεί τί θα κάνω και πως θα περάσω εκείνες τις γιορτινές μέρες.
Μπορεί και να μην είμαι Αθήνα. Το τελευταίο διάστημα σκέφτομαι και πάλι σοβαρά την μετακόμιση σε νησί. Πρώτον, λόγο του χαμηλότερου κόστους ζωής και δεύτερον, λόγο της ηρεμίας και της συνεχούς επαφής με την θάλασσα ολόγυρα.
Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα αλλά το σκέφτομαι σοβαρά, έστω και για κάποιους μήνες.
Ίδωμεν
