Όταν το πρωτοείδα σε μορφή κινουμένων σχεδίων στην τηλεόραση θα ήμουν γύρω στα 7. Ίσως και 6.
Δεν το χωρούσε με τίποτα το μυαλό μου. Πώς ήταν δυνατόν τόσοι περαστικοί στο δρόμο να αφήσουν ένα κοριτσάκι να πεθάνει;
Και από τότε και για κάμποσα χρόνια στηνόμουν κάθε Χριστούγεννα στην τηλεόραση περιμένοντας μια διαφορετική έκβαση στην ιστορία.
"Δεν μπορεί" σκεφτόμουν... "Κάποιος καλός άνθρωπος θα την σώσει αυτή τη φορά..." Στο παιδικό μου μυαλό ένιωθα ότι κάθε χρόνο υπήρχε η περίπτωση του θαύματος.
Τελικά δεν συνέβη ποτέ. Ως τώρα τουλάχιστον.
Κι έτσι από μικρούλα ένιωθα να με πιάνει η ψυχή μου τις γιορτές. Δεν μπορούσα να ησυχάσω σκεπτόμενη όσους υπέφεραν τέτοιες μέρες. Παιδάκια, μεγάλοι, ηλικιωμένοι, δεν είχε σημασία. Απλά η σκέψη ότι κάποιες ψυχές εκεί έξω δεν μπορούσαν να νιώσουν την χαρά των Χριστουγέννων με μελαγχολούσε. Αργότερα η μελαγχολία γενικεύτηκε και πέρα από τις γιορτινό δεκαπενθήμερο... Τί κόσμος είναι αυτός, απορούσα, που αφήνει ανθρώπους να πεθαίνουν από το κρύο και την ασιτία;
Ακόμα απορώ.
