Οδοιπορικό IV

Είμαι ακόμη Αθήνα. Άλλαξα το εισιτήριο μου για αύριο κι αν δεν προλάβω κάποιες δουλειές που θέλω να κάνω πριν φύγω, θα το ξαναλλάξω για Δευτέρα.

Πάλι καλά που τα εισιτήρια εσωτερικού αλλάζουν σχετικά εύκολα και συνήθως ανώδυνα. 

Κι ευτυχώς που δεν πέταξα απόψε το βράδυ όπως είχα προγραμματίσει γιατί δεν θα 'θελα να πετάω Θεσσαλονίκη με τέτοιο μίζερο καιρό. Θα μου πεις, ποιος μου εγγυάται ότι αύριο το βράδυ θα 'ναι καλύτερα τα πράγματα; Κανείς αλλά μπορώ να το ελπίζω.  

Στο μεταξύ, διαμόρφωσα κάπως διαφορετικά το πρόγραμμα μου. Δεν θα επικεντρωθώ μόνο στην Μακεδονία και τη Θράκη αλλά θα συμπεριλάβω και άλλες περιοχές της Ελλάδας - και όχι μόνο όσες δεν έχω επισκεφτεί ως τώρα. 

Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει να ολοκληρώσω αυτό το οδοιπορικό. Εξαρτάται κι από κάποιους αστάθμητους παράγοντες. 

Πάντως σίγουρα θα περιλαμβάνει πολλά διαλείμματα κατά τα οποία θα γυρνάω Αθήνα. 

Λύσεις V

Για μένα, τα όποια κοιτάσματα πετρελαίου δεν αποτελούν λύση για την Ελλάδα.

Μια χώρα με τόση ηλιοφάνεια και τόσο νερό να την περιτριγυρίζει θα μπορούσε άνετα να επενδύσει σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ωστόσο, πραγματική λύση θεωρώ την έρευνα στον τομέα της ελεύθερης ενέργειας. Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν η ενεργειακή λύση που ταιριάζει στην Ελλάδα.

Η χώρα τούτη υπήρξε κάποτε πρωτοπόρος στις επιστήμες(και όχι μόνο). Θα μπορούσε κάλλιστα να ξαναγίνει μέσω μιας φιλόδοξης ενεργειακής πολιτικής.


Η άλλη λύση φυσικά βρίσκεται στον αντίποδα της Επιστήμης, στην Τέχνη. Η Ελλάδα μπορεί να αντλήσει πολλά από την πολιτιστική της κληρονομιά για να δημιουργήσει και πάλι έναν οικουμενικό πολιτισμό.

Κι όλα αυτά, με τον σωστό σχεδιασμό, μπορούν να συμβούν σε χρονικό ορίζοντα δεκαετίας- το πολύ.


Δεν θα αναλύσω καν τα τουριστικά ωφέλη που θα μπορούσαν να προκύψουν από την σωστή αξιοποίηση των αρχαιολογικών μας μνημείων  αλλά και του συνόλου της πολιτιστικής παρακαταθήκης του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Δεν θα το αναλύσω γιατί πιστεύω ότι είναι πέρα για πέρα προφανές.

Είναι δυνατόν;

Δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που ακούω στην εκπομπή του Τράγκα. Απλά δεν μπορώ. Επίτηδες δεν βλέπω εικόνα γιατί δεν το αντέχω. Μιλούν για τον Λαυρεντιάδη και την πολύ άσχημη κατάσταση της υγιείας του ενώ είναι στις φυλακές. 

Είναι δυνατόν; Πως είναι δυνατόν; Δεν είναι άνθρωποι αυτοί που δίνουν τέτοιες εντολές; Δεν έχουν καρδιά; Τί έχουν; 

Οδοιπορικό III

Δεν πρόκειται να πάρω μαζί μου το κομπιούτερ μου. Όπως και στο Λονδίνο, θα έχω μόνο το iPhone.

Σκεφτόμουν ότι αν θελήσω να μοιραστώ μια φωτογραφία ή κάτι in real time μπορώ μεν να κάνω ανάρτηση εδώ μέσω του κινητού μου αλλά το θέμα μπερδεύεται με τις φωτογραφίες.  Βγαίνουν "ξεχειλωμένες".

Οπότε σκεφτόμουν, ίσως χρησιμοποιήσω ένα public page που έχω στο facebook ονόματι Άξιον Εστί. 


Θα δείξει.

Οδοιπορικό II

Το γοργόν και χάριν έχει. Φεύγω το Σάββατο για Θεσσαλονίκη, μόλις έκλεισα εισιτήριο. Θα μείνω μια βραδιά εκεί κι ύστερα, θα αρχίσω τις εξορμήσεις μου σε πόλεις και χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης.

Θα επιστρέψω όταν βαρεθώ ή όταν μου τελειώσουν τα χρήματα.

Οδοιπορικό

Θα ήθελα  να κάνω ένα οδοιπορικό σε περιοχές της Ελλάδας που δεν έχω πάει ακόμη. 

Στο μυαλό μου έχω αρχίσει και δουλεύω  ένα πιθανό δρομολόγιο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να επισκεφθώ περιοχές που δεν έχω πάει ποτέ και παράλληλα να αποτυπώσω στιγμιότυπα από την καθημερινότητα της επαρχίας εν μέσω κρίσης. 

Σκέφτομαι να ξεκινήσω από τη Β. Ελλάδα. 

Ξέρω ότι κάποιες περιοχές βιώνουν βαθύτατη ύφεση λόγω της όλης κατάστασης. Κάποιες άλλες έχουν επηρεαστεί πολύ λιγότερο. 

Θα με ενδιέφερε να κάνω και ένα ρεπορτάζ με κάμερα και συνεντεύξεις με τους ντόπιους. Δυστυχώς δεν έχω ούτε κάμερα αλλά ούτε τις τεχνικές γνώσεις. Οπότε θα αρκεστώ στο iPhone. Και σε ένα τετραδιάκι που θα πάρω μαζί μου. 

Δεν έχω αρκετά χρήματα να λείψω συνεχόμενα οπότε σκεφτόμουν να το κάνω διακεκομένα, ίσως ανά βδομάδα ή εναλλακτικά ανά δεκαπενθήμερο. 

Ίδωμεν... 

Κάποτε

Α, και που 'στε, πέστε της Google ότι τον πρώην μου τον γνώριζα κάποτε. Τώρα δεν είμαι σίγουρη.

Δεν ξέρω πια ούτε τί κάνει, ούτε τί σκέφτεται, ούτε τί πιστεύει.

Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ξέρω ότι είναι καλά στην υγιεία του. Έχω προσευχηθεί στο Σύμπαν να τον προστατεύει από κάθε κακό και συνήθως τέτοιου είδους ανιδιοτελείς προσευχές εισακούονται.  Οπότε δεν νιώθω την ανάγκη να πάω να τον ψάξω στα κοινωνικά δίκτυα ή στο blog του.

Αλλά και γενικότερα, η διαδικτυακή του δράση  9 στις 10 φορές με πλήγωνε. Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι δεν θα το επέτρεπα άλλο στη ζωή μου.

Πέρα από αυτό, την τελευταία φορά που είμαστε σε επαφή μου ανακοίνωσε κάποιες του αποφάσεις που καθιστούσαν σαφές ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε σε επικοινωνία πια.

Μπλουμ

Μέσα σ' όλα, άρχισε το δούλεμα και η Google. Σήμερα έκανα log in σε ένα λογαριασμό Gmail που σπάνια χρησιομοποιώ.

Πάνω πάνω ένα email από την Google να  με ρωτάει αν γνωρίζω τον πρώην μου κι αν θέλω να τον κάνω Αdd.


Με άλλα λόγια, η εταιρεία που παρακολουθεί τα πάντα που γίνονται στο δίκτυο της κι όχι μόνο(η NSA  έρχεται δεύτερη και καταιδρωμένη...), η εταιρεία που γνωρίζει τόσα για τους χρήστες της όσα πολλές φορές δεν ξέρουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, με ρωτάει αν γνωρίζω τι κάνει νιαου νιαου στα κεραμίδια.

Ας πει κάποιος στην αγαπητή Google να πάει να κάνει μπλουμ. Εκ μέρους μου.


Grazie mille

Επιλογή

Αν τώρα τυχαίνει να είναι κανείς Ελληνογερμανός, προφανώς μπορεί σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία να επιλέξει την Γερμανία για χώρα του. Δικαίωμα του να ζήσει ως Γερμανός.

Όπως φαντάζομαι, στην Κατοχή, κάποιοι Ελληνογερμανοί πολέμησαν στο πλευρό της Γερμανίας. Και κάποιοι στο πλευρό της Ελλάδας.

Με το χέρι στην καρδιά

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ αρκετές εκπομπές πολιτικής επικαιρότητας όπως αυτές του Τράγκα και του Χατζηνικολάου.

Δεν θεωρώ τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους αγγελούδια. Αντιθέτως, με απωθεί το γεγονός ότι έκτισαν τις καριέρες τους παίζοντας το σε πολλαπλά ταμπλώ. Και φυσικά το κύριο ταμπλώ ήταν το συστημικό. Το γεγονός ότι τώρα προβάλλουν και οι δυο ένα έντονα αντιμνημονιακό προφίλ είναι αναμενόμενο δεδομένου ότι και οι δυο βασίζονται στην ακροαματικότητα.

Ωστόσο, για να είμαι δίκαια, στις εκπομπές τους αναδεικνύονται πολλές πτυχές πολλών θεμάτων  που αλλιώς ο κόσμος δεν θα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει, ειδικά όσοι δεν ασχολούνται με το διαδίκτυο.

Στην χθεσινή εκπομπή Απαγορευμένη Ζώνη, στο Epsilon TV, με έπιασε και πάλι η ψυχή μου ακούγοντας τους κτηνοτροφους αλλά και άλλους πολίτες να μιλούν για τα επιμέρους προβλήματα.

Και δυστυχώς θα συμφωνήσω με τον Τράγκα στην αντιγερμανική του προπαγάνδα. Όσο φιλοευρωπαική στάση και να έχει κανείς, όσο ανοιχτό μυαλό, αν πονάει αυτή τη χώρα δεν μπορεί να μην καταλογίσει στην Γερμανία τεράστιες ευθύνες για τα όσα έχουν δρομολογηθεί και συνεχίσουν να δρομολογούνται στην Ελλάδα.

Το να ισχυριστεί κάποιος ότι ο μέσος Γερμανός δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό είναι σαν να λέει ότι οι Γερμανοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους χωρίς να τους απασχολεί η εξωτερική πολιτική των κυβερνόντων στην χώρα τους.

Οπότε και αυτό το επιχείρημα καταρρέει.

Από την άλλη πλευρά, προφανώς υπάρχουν και Γερμανοί που αντιτίθενται στην πολιτική Μέρκελ. Προφανώς και υπάρχουν και Γερμανοί που κατανοούν το παιχνίδι που παίζει η Γερμανία στις πλάτες της Ελλάδας. Και προφανώς είναι μια μικρή μειοψηφία, προς το παρόν τουλάχιστον.

Πολλοί Έλληνες αυτοί τη στιγμή ακούν Γερμανία και τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Από την άλλη, πολλοί άλλοι 'Ελληνες προκειμένου να μην πεινάσουν, προκειμένου να σωθούν οι ίδιοι και η οικογένεια τους(κι ας πάει στο διάολο η χώρα) μεταναστεύουν στην Γερμανία για μια καλύτερη τύχη.

Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι τα προηγούμενα χρόνια, σε στιγμές που έχασα την υπομονή μου με την κατάσταση, έκανα και εγώ κάποιες κινήσεις να φύγω από την χώρα. Και ναι, σε κάποια φάση πήγα και στην Γερμανία, αν και αυτό δεν ήταν δική μου ιδέα ούτε επιλογή.

Η αλήθεια είναι ότι αν και έκανα τέτοιες κινήσεις, ποτέ δεν το είδα σαν μετανάστευση. Το είδα σαν μια προσωρινή λύση. Μέσα μου έλεγα κάθε φορά ότι με την πρώτη ευκαιρία εννοείται ότι θα γυρνούσα Ελλάδα.

Τελικά, δεν μου βγήκαν όλες αυτές οι κινήσεις. Αποφάσισα ότι για κάποιο λόγο το Σύμπαν με ήθελε εδώ. Αλλά για να είμαι εντελώς ειλικρινής, πάνω απ' όλα, εγώ η ίδια θέλω να παραμένω εδώ. Στα δύσκολα κρίνεται ο καθένας μας. Και τώρα για πολλούς  Έλληνες τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα.

Αλλά, γαμώτο μου, με το χέρι στην καρδιά, πέστε μου, είναι δυνατόν σε μια τέτοια εποχή Έλληνες στην ψυχή να φεύγουν για Γερμανία;

Είναι δυνατόν να δέχονται να πληρώνουν φόρους σε ένα κράτος το οποίο είναι πια προφανές ότι έχει βαλθεί να καταντήσει την Ελλάδα αποικία τους;

Με το χέρι στην καρδιά.

Βλέπε κούραση...

Η προηγούμενη ανάρτηση περιείχε αυριανή ημερομηνία στο τίτλο... 

Προφανώς λόγω κούρασης. :) 

Πειραιώς και Θερμοπυλών 26/11/13

Στιγμιότυπα από τη σημερινή δράση της κοινωνικής κουζίνας του Άλλου Άνθρωπου του Κ. Πολυχρονόπουλου.

{Το μενού είχε σήμερα κοκκινιστό κοτόπουλο με πέννες!}

                                       

Άνωθεν

Νιώθω πολύ κουρασμένη αυτή τη στιγμή.

Πριν λίγο γύρισα σπίτι από μια βόλτα με ένα φιλικό μου ζευγάρι, τον Μ. και την Δ.

Τελικά δεν συναντηθήκαμε με τον Κωνσταντίνο γιατί ο καιρός του άλλαξε το πρόγραμμα κατά πολύ με αποτέλεσμα να μην είναι ούτε στο Θησείο ούτε στο Μεταξουργείο που πήγαμε.

Αλλά μιλήσαμε μαζί του και με μια συνεργάτιδα του στο τηλέφωνο.

Μιλήσαμε για τον 16χρονο, μιλήσαμε για το πόσο οι άνθρωποι που επισκέφτονται καθημερινά την κινητή τους κουζίνα έχουν ανάγκη επικοινωνίας περισσότερο από φαγητό πολλές φορές, μιλήσαμε για πολλά. Σίγουρα θα πάω να τους γνωρίσω από κοντά μες την βδομάδα.


Το απογευματάκι πρότεινε η Δ. να πάμε  σε μια καφετέρια στον Πειραιά με ωραία θέα προς τη Μαρίνα Ζέας. Πήγαμε. Και το χάρηκα.


Ο Πειραιάς έχει άλλη χάρη. Είναι η θαλασσινή του αύρα, είναι το λιμάνι του, είναι η ιδιαίτερη νοοτροπία των κατοίκων... Έχει το κάτι άλλο...

Και τυχαίνει να έχω και δεσμούς με την περιοχή. Η μητέρα μου μεγάλωσε στην Αγιά Σοφιά. Ο αδερφός της συνέχισε να ζει για πολλά χρόνια μετά στην ευρύτερη περιοχή μέχρι που μετακόμισε στην Παιανία. Η γιαγιούλα μου ζει ακόμα εκεί.

Ο πατέρας μου έζησε κι αυτός κάποια χρόνια στον Πειραιά ως έφηβος. Ο αδερφός του έζησε και εργάστηκε σχεδόν όλη του τη ζωή  εκεί και η κόρη του και ξαδέρφη μου εργάζεται ακόμα στην περιοχή.

Με τον Μ. και τη Δ. συζητάμε πάντα για θέματα επικαιρότητας. Είναι και οι δυο τους αρκετά ενημερωμένοι παρόλο που δεν ασχολούνται με το Διαδίκτυο, πράγμα που το θεωρώ θαυμαστό στις μέρες μας.

Και τί δεν μου είπαν. Η Δ. εργάζεται και στο Πολεμικό Ναυτικό και μου έλεγε για το πόσο εύκολα το σύστημα παρεισφρύει σε όλα τα κινήματα και τα καπελώνει. Αφού παρακολουθούν τα πάντα από το Δαιδίκτυο(αλλά και γενικότερα), στη συνέχεια στέλνουν δικούς τους οι οποίοι παρουσιάζονται ως και καλά πολύ επαναστάτες/αντιμνημονιακοί/αντεξουσιαστές και σιγά σιγά δημιουργούν τάσεις αμφισβήτησης και διάσπασης μέσα στο εκάστοτε κίνημα/πρωτοβουλία.

Όχι ότι δεν τα ήξερα όλα αυτά... αλλά μου κάνει εντύπωση η συχνότητα του φαινομένου... Νομίζεις ότι συμβαίνει μια και δυο φορές, αραιά και που, αλλά τελικά φαίνεται να είναι ο κανόνας...

Ύστερα άρχισε να μου εξιστορεί ο Μ.  διάφορες ιστορίες από την δεκαετία του 90 κυρίως με πρωταγωνιστές γνωστούς επιχειρηματίες και δημοσιογράφους... Και καλά οι επιχειρηματίες που πληρώνουν για να προασπίσουν τα μεγάλα συμφέροντα (όχι ότι τους δικαιολογώ, απλά είναι και κάπως αναμενόμενο πια) αλλά οι δημοσιογράφοι γαμώτο μου; Πως μπορείς και κοιμάσαι το βράδυ ως δημοσιογράφος έχοντας τσεπώσει εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ για να γράψεις κάτι ενοχοποιητικό για μια παράταξη ή άλλες φορές να αποσιωπήσειςτεράστιες απατεωνιές;

Και τί να πείς ειδικά γι αυτούς τους μεγαλοδημοσιογράφους που τώρα το παίζουν αντημνημονιακοί... αφού πρώτα τσέπωσαν όσα τσέπωσαν την περιόδο που συντελείτο το μεγάλο φαγοπότι...


Και πιθανώς ακόμα να τα τσεπώνουν από αριστερά και δεξιά...


Πως να αντέξει κανείς τόσα λαμόγια μαζεμένα γύρω του...


Αλλά τουλάχιστον εδώ που φτάσαμε στην Ελλάδα, τα περισσότερα έχουν βγει στη φόρα... άλλο θέμα τώρα αν η Δικαιοσύνη "κωλύεται" να αντιδράσει...

Σε χώρες όπως η Μ. Βρετανία απλά ο κόσμος είναι ευνουχισμένος... Περπατούσα στην  Oxford Street την προηγούμενη βδομάδα... Ο κόσμος βρίσκεται σε ένα παροξυσμό καταναλωτισμού και δη εορταστικό. Για τους Βρετανούς τα Χριστούγεννα αρχίζουν από τον Οκτώβριο. Και φυσικά όλα στολισμένα, όλα φανταχτερά... Που χρόνος για τον μέσο Βρετανό να σκεφτεί λίγο παραπέρα...


Πέρασα και από το Apple Store στην Regent Street... Τεράστιο και χαοτικό... Γεμάτο από υπνωτισμένους θαρρείς ανθρώπους που δεν μιλούν μεταξύ τους, απλά έχουν τα μάτια καρφωμένα στα δεκάδες δείγματα από Αpple devices ολόγυρα...

Σε πιάνει το κεφάλι σου...

Σκεφτόμουν πόσο πιο ανθρώπινοι είμαστε εδώ στην Ελλάδα... Με όλα τα λαμόγια, με όλους τους βολεμένους, με όλους τους φοβισμένους, και πάλι υπερτερούμε σε ανθρωπιά... Γι αυτό και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε τελικά...

Αλλά με πιάνει μιζέρια πολλές φορές( εξ ου και η σημερινή κούραση) γιατί βλέπω πόση δουλειά χρειάζεται ό μέσος Έλληνας για να γίνει πολίτης ενεργός και πατριώτης...


Το μόνο που θα μπορούσε να επισπεύσει την κατάσταση θα ήταν μια άνωθεν βοήθεια... Δεν ξέρω αν θα είναι η Αθηνά ή ο Χριστός ή κάποια αγγελάκια ή το Σύμπαν ολόκληρο... αλλά σίγουρα μας χρειάζεται ένα γερό Divine Intervention αν είναι τα πράγματα να αλλάξουν σύντομα...

Ας ελπίσουμε...



Στο μεταξύ, ας κάνει ο καθένας μας καθημερινά το καλύτερο που μπορεί...

Λύσεις IV

Διάβασα την θλιβερή είδηση για τον 16χρόνο... και θυμήθηκα αυτά που έλεγα για την πείνα...

Όχι, δεν άλλαξα άποψη...  Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι ο άνθρωπος  για κάθε κιλό λίπους του μπορεί να επιβιώσει κάμποσες μέρες χωρίς καθόλου τροφή. Συνεπώς, αν προσθέσεις όλα τα κιλά λίπους  κάποιου μπορείς να υπολογίσεις κατά προσέγγιση πόσο διάστημα θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς λήψη τροφής, εφόσον είναι υγιής.

Και στην περίπτωση του 16χρονου δεν γνωρίζω αν συνέβαινε αυτό. Δεν γνωρίζω αν ήταν ο οργανισμός του υγιής, αν ήταν χρόνια υποσιτισμένος, τί κακουχίες είχε βιώσει, σε τι κατάσταση βρισκόταν ο ψυχισμός του.

Αυτό το τελευταίο για μένα είναι και το πιο σημαντικό: ο ψυχισμός ορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την υγεία του φυσικού μας σώματος.

Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ την ιστορία αυτού του αγοριού. Αυτό που μπορώ να πω όμως με σιγουριά είναι ότι περισσότερο κινδυνεύουν οι Έλληνες από κατάθλιψη και  φόβο παρά από πείνα.


Γι αυτό και έχουμε μεγάλη ανάγκη αλληλεγγύης. Από άνθρωπο σε άνθρωπο πρώτιστα. Κι ύστερα από πρωτοβουλίες αλληλοστήριξης όπως αυτές που ξεπηδούν καθημερινά(ευτυχώς) σε διάφορα σημεία της Ελλάδας.

Μια τέτοια προσπάθεια είναι και η κοινωνική κουζίνα "Ο 'Αλλος  Άνθρωπος" του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου. 

Θα έγραφα περισσότερα αλλά βιάζομαι. Έχω κανονίσει με κάποιους φίλους να πάμε σήμερα το μεσημέρι να συναντήσουμε τον Κωνσταντίνο στο Μεταξουργείο και στο Θησείο αργότερα να μαγειρεύει επιτόπου(αν το επιτρέψει η βροχή).

Χίλιους τέτοιους ανθρώπους να είχαμε σε όλη την Ελλάδα και θα είχαμε λύσει το πρόβλημα της ανθρωπιστικής κρίσης.

Λύσεις ΙΙΙ

Άλλη λύση- ιδέα που πρότεινα στον γνωστό μου στο Λονδίνο ήταν οι συντονισμένες(βλ μαζικές) επενδύσεις ομογενών πατριωτών σε ερευνητικές προσπάθειες στην Ελλάδα.

Αυτή την ιδέα την επεξεργάστηκα αρκετά όταν μελετούσα το Dimension Next project μου τον Σεπτέμβρη. Πραγματικά, είναι καθόλα εφικτό σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να ξεφυτρώσουν παντού στην Ελλάδα research labs & research centers με διάφορα αντικείμενα προς έρευνα τα οποία θα μπορούσαν να δώσουν τέτοια ώθηση στην ελληνική οικονομία που ούτε καν το φανταζόμαστε αυτή τη στιγμή. Πρώτα απ' όλα, τα ερευνητικά κέντρα αυτά καθεαυτά θα δημιουργούσαν χιλιάδες θέσεις εργασίας από μόνα τους αλλά το σημαντικότερο, οι πατέντες και οι καινοτομίες που θα ξεπηδούσαν μέσα από αυτά θα μπορούσαν να επιφέρουν μια τεχνολογική επανάσταση.

Μόνο το δικό μου Dimension Next project, αν το αγκάλιαζαν κάποιοι επενδυτές με όραμα θα μπορούσε σε λίγα χρόνια να αλλάξει  1)την εικόνα και λειτουργία των αστικών κέντρων,  2) τις αερομεταφορές 3) τον τρόπο που προσεγγίζουμε τα διαστημικά ταξίδια.

Κάποιοι θα πουν ότι ποτέ δεν μπορείς να πεις εκ των προτέρων πόσα χρόνια θα πάρει για μια νέα ανακάλυψη/εφεύρεση να γίνει αξιοποιήσιμη σε εμπορικό επίπεδο.

Ναι, ΟΚ, θεωρητικά αυτό ισχύει, αλλά εγώ σε τέτοιο χρονικό ορίζοντα το τοποθετώ, από τα όσα έχω ήδη μελετήσει σε ότι αφορά τους επιστημονικούς τομείς που εμπλέκονται στο συγκεκριμένο umbrella project.

Αλλά το ενδιαφέρον με τα ερευνητικά projects είναι ότι ακόμα κι αν δεν καταφέρεις να βρεις/δημιουργήσεις αυτό για το οποίο ξεκίνησες όλο και κάτι καινούργιο θα παράγεις μόνο και μόνο από την συνεχή σου τριβή με την έρευνα.

Οπότε, έτσι κι αλλιώς, και πάλι βγαίνεις κερδισμένος.

Σε ότι αφορά τις άδειες και γενικότερα την όλη γραφειοκρατεία που θα χρειαζόταν για να δημιουργηθούν αυτά τα ερευνητικά κέντρα, κάποιοι είναι μονίμως απαισιόδοξοι. Πριν ξεκινήσεις μια διαδικασία, μην προδικάζεις. Ακόμα και με αυτή την κυβέρνηση ή κάποια παρόμοια, αν το θέμα προσεγγιστεί σωστά(και μια ομάδα ομογενών με κοινωνική και οικονομική επιφάνεια θα μπορούσε να το κάνει αυτό) πολλά μπορούν να γίνουν. Οι άνθρωποι δημιουργούν ακόμα και σε περιόδους κρίσης, ακόμα και εν καιρώ πολέμου. Δεν τα παρατούν, δεν λιποτακτούν και δεν αλλάζουν στρατόπεδο.

Η Ελλάδα βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση κι άλλες φορές. Και τα κατάφερε.

Απλά χρειαζόμαστε Έλληνες και Ελληνίδες με ψυχή. Και τσαγανό. Κι όχι καλοζωισμένους βουτυρομπεμπέδες και βουτυρομπεμπέκες που τρέμουν στην ιδέα της πείνας.

Πόσοι και πόσοι δεν πείνασαν σε προηγούμενες εποχές για να συνεχίσει να υπάρχει η Ελλάδα;

Και επιτέλους, δύσκολα πεθαίνει ο άνθρωπος από την πείνα. Ένα απλό παράδειγμα: Δέστε αυτούς που κάνουν απεργίας πείνας, δεστε πόσες μέρες αντέχουν.

Και επειδή μερικοί νομίζουν ότι όλα αυτά τα λέω εκ του ασφαλούς και θεωρητικολογώ, να τους ενημερώσω ότι έχω βιώσει την πείνα στο μεδούλι μου κάμποσες φορές.  Το πως και το πότε έγινε ακριβώς αυτό δεν είναι της στιγμής.

Λύσεις II

Μια από τις ιδέες μου που ανέπτυξα στον οικογενειακό μας γνωστό και ομογενή στο Λονδίνο την προηγούμενη Παρασκευή ήταν και η εξής:

'Αμεση σύσταση πρωτοβουλίας από Έλληνες ομογενείς σε παγκόσμια κλίμακα για την αγορά ελληνικής γης και ακινήτων. 

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι με το που υπεγράφησαν τα μνημόνια η κτηματαγορά κατέρρευσε. Κάποιοι θα πουν ότι είχε προηγηθεί η φούσκα του 2005 που είχε ανεβάσει τις τιμές στα ύψη. 

Όποια κι αν είναι η άποψη του καθενός μας για το παρελθόν, το παρόν είναι ζοφερό. Πολλοί μεσίτες κουνούν θλιμμένα το κεφάλι όταν τους λες ότι θες να πουλήσεις το σπίτι σου λέγοντας "Δεν κουνιέται φύλλο..."

Και η κατάσταση φαίνεται να χειροτερεύει. Για να μην αναφερθώ στα όσα μας περιμένουν το 2014 με τον Ενιαίο Φόρο και την απελευθέρωση των πλειστηριασμών. 

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κατά καιρούς διαβάσει άρθρα που αιτιολογούν την όλη κατάσταση ως μέρος του σχεδίου ξεπουλήματος της Ελλάδας και φτωχοποίησης του ελληνικού λαού. 

Προσωπικά πιστεύω ότι όλα όσα έγιναν ήταν βάσει καλά μελετημένου σχεδίου. Αλλά και να μην το πιστεύει κάποιος αυτό, και πάλι έχει να αντιμετωπίσει την δύσκολη πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται γύρω μας. Είτε νοικιάζει το σπίτι του, είτε είναι ο ίδιος ενοικιαστής, είτε ακόμη θέλει να πουλήσει βρίσκεται συχνά σε αδιέξοδο. Κι αν έχει και στεγαστικό στην πλάτη του, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. 

Συνεπώς η λύση επιβάλλεται να είναι άμεση, να προλάβουμε τα χειρότερα.

Η ιδέα μου είναι εξαιρετικά απλή: Δημιουργείται μια πρωτοβουλία από Έλληνες ομογενείς σκοπός της οποίας είναι να προβεί σε μαζική αγορά ελληνικών ακινήτων και ελληνικής γης άμεσα. Και την ίδια στιγμή η επιτροπή που θα δημιουργείτο, θα απηύθυνε κάλεσμα προς όλο και περισσότερους Έλληνες της ομογένειας να πράξουν το ίδιο. Μέρος του σχεδίου αυτού θα ήταν η προσφορά  μιας καλής τιμής στους Έλληνες που βρίσκονται αυτη τη στιγμή σε δυσκολία και αναγκάζονται να πουλήσουν τα σπίτια τους. Και όχι να παζαρέψουν όσο πιο χαμηλή τιμή. 

Είναι νομίζω προφανές ότι μια τέτοια συντονισμένη δράση θα είχε άμεσα αποτελέσματα ως προς την αναζωογόνηση της αγοράς. Οι τιμές θα άρχιζαν αν ανεβαίνουν και πάλι. Όσοι για μήνες ή και χρόνια προσπαθούσαν να πωλήσουν την ακίνητη περιουσία τους θα κατάφερναν επιτέλους να το κάνουν με σχετική ευκολία και σε πολύ καλύτερη τιμή.

Και όσο για τους ομογενείς, θα είχαν πια στην κατοχή τους ένα ή και περισσότερα ακίνητα τα οποία είναι πάντα μια καλή επένδυση και τα οποία κάποια στιγμή θα ξανααποκτούσαν την αξία που είχαν χάσει τα χρόνια της κρίσης. Και η αρχή θα γινόταν μέσω αυτής της μαζικής προσέλευσης αγοραστών.

Και την ίδια στιγμή, οι ομογενείς που θα έπαιρναν μέρος σε αυτήν την προσπάθεια θα ένιωθαν την ηθική ανταμοιβή που θα τους προσέφερε μια τέτοια πράξη. 

Και φυσικά το μεγάλο κέρδος για την Ελλάδα και τους Έλληνες θα ήταν ότι σε αυτή τη πολύ δύσκολη ιστορική στιγμή, θα έμενε η γη τους και τα ακίνητα τους σε ελληνικά χέρια. 

Υ. Γ: Ναι, πιστεύω κι εγώ σε μια ιδανική κοινωνία, σε ένα παγκόσμιο χωριό χωρίς σύνορα, χωρίς ληστρικές τράπεζες, με μια πιο εξευγενισμένη μορφή ιδιωτικής περιουσίας κλπ κλπ, αλλά πριν φτάσουμε εκεί θεωρώ επιτακτική ανάγκη να αντιταχθούμε στο νεοταξίτικο σχέδιο 

της παγκοσμιοποίησης που είναι πασιφανές ότι μας οδηγεί σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση-δικτατορία και σε λαούς υπόδουλους, υπνωτισμένους, χωρίς πολιτισμική ταυτότητα και κληρονομιά. 

Λύσεις

Όπως είπε και ο ΓΑΠ, λεφτά υπάρχουν(για φουλάρια και γραβάτες μαθαίνω).


Αλλά και λύσεις. Πολλές λύσεις υπάρχουν. Και μερικές εφόσον εφαρμόζονταν, θα είχαν άμεσα αποτελέσματα.

Το γεγονός ότι έχουν πείσει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού για το αντίθετο είναι και αυτό έγκλημα. Γιατί με το να κάνεις καθημερινή προπαγάνδα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από τα μνημόνια(που όλοι μας βλεπουμε που μας έχουν οδηγήσει και συνεχίζουν), κάποιο άνθρωποι τρελαίνονται. Θολώνει το μυαλό τους και πηδούν απ' τα παράθυρα.

Είναι επιτακτική  ανάγκη για όσους από εμάς συνειδητοποιούμε την φαυλότητα των όσων συμβαίνουν γύρω μας σε πολιτικό επίπεδο, να αναλάβουμε δράση με ότι δυνάμεις διαθέτει ο καθένας. Φτάνει τόσος πόνος.

Πολλοί περιμένουν να αλλάξει το πολιτικό τοπίο μέσω εκλογών. Δεν καταλαβαίνουν ότι σε μεγάλο βαθμό όσοι βρίσκονται στην κοινοβουλευτική(και όχι μόνο) Αντιπολίτευση είναι και αυτοί συστημικοί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

Γιατί όποιος δεν είναι συστημικός, και αγαπά την Ελλάδα και τους Έλληνες, παραιτείται κύριοι βουλευτές. Το Σύνταγμα παραβιάζεται καθημερινά, ο κόσμος εξαθλιώνεται και εσείς παραμένετε βουλευτές; Με τί καρδιά;

Και για τους υπόλοιπους που δεν είναι στη Βουλή αλλά ήταν μέχρι πρότινος και τώρα έχουν συστήσει καινούργια κόμματα τάχα μου αντιμνημονιακά, ας κρατάμε μικρό καλάθι. Πολύ μικρό.

Το πιο πιθανό είναι ότι έκαναν ότι έκαναν γιατί το ίδιο το σύστημα τους έκλεισε το μάτι. "Φύγε εσύ τώρα από το μαντρί, συσπείρωσε γύρω σου τους απογοητευμένους ψηφοφόρους  μας και μετά τις εκλογές συμπράττουμε με το αζημιώτο βεβαίως βεβαίως..."

Αλλά και τέτοιες μυστικές συμφωνίες να μην έχουν συμβεί, πόσο πιθανόν είναι για πρώην μέλη των μνημονιακών κυβερνήσεων/κομμάτων να ξύπνησαν "άξαφνα" και να εμφανιστούν εκ νέου στο Κοινοβούλιο ως Σωτήρες του Έθνους; Τόσες ικανότητες και να τις έκρυβαν τόσα χρόνια...;

Για να επανέλθω όμως στις λύσεις, θα πω καταρχήν κάτι πολύ απλό και συνάμα τόσο σημαντικό:

Χρειάζεται να σταματήσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε. Είτε κάποιος ζει Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό, από τη στιγμή που αυτοχαρακτηρίζεται ως Έλληνας, είναι αναγκαίο να σταματήσει να βρίζει τους υπόλοιπους Έλληνες που υποφέρουν. Εξάλλου, ποιος έγινε καλύτερος όταν τον έβριζαν και τον χλεύαζαν;

Όποιος λοιπόν θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο ως άνθρωπο και ως Έλληνα/Ελληνίδα, ας σκύψει με κατανόηση σε εκείνους που δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά. Ας δώσουμε ελπίδα και βοήθεια στους υπολοίπους. Γιατί πολλοί Έλληνες αυτή τη στιγμή είναι σε κατάσταση έκτατης ανάγκης, είτε σε φυσικό επίπεδο είτε σε πνευματικό(και δυστυχώς πολλοί δεν λένε να το καταλάβουν). Προκείμενω να τους βοηθήσουμε και να αλληλοβοηθούμε, ας δείξουμε μεγαλοψυχία και υπομονή. Ας πούμε μια καλή κουβέντα. Ας θυμήσουμε ο ένας στον άλλον τα όμορφα της Ελλάδας κι ας πάψουμε να μεμψιμοιρούμε.

Κι όταν νιώσουμε κομμάτι πιο δυνατοί και αισιόδοξοι, τότε θα έχουμε και μεγαλύτερη διαύγεια για να συζητήσουμε ουσιαστικά για την επίλυση των προβλημάτων.

Είναι πάντως περίεργο...

Πραγματικά, όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο μου κάνει εντύπωση και αναρωτιέμαι...

Πως είναι δυνατόν να είναι κάποιος σημαντικό μέλος της ομογένειας, με θεσμικό ρόλο μάλιστα, να του αρέσουν οι ιδέες μου, τόσο οι επιχειρηματικές όσο και εκείνες που αφορούν την Ελλάδα, και να μην καίγεται να κάνει κάτι;

Αλλά ακόμα κι αν δεν του άρεσαν οι ιδέες μου και το είπε έτσι από ευγένεια, και πάλι αναρωτιέμαι γιατί το συγκεκριμένο άτομο δεν έχει αναλάβει μεγαλύτερη δράση στην προσπάθεια συσπείρωσης των Ελλήνων, τόσο στην ομογένεια όσο και στην Μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο.

Στη συζήτηση που είχα μαζί του το μόνο που διέκρινα και πιθανώς να είχε κάποια σχέση με την στάση του ήταν μια τάση απόδοσης ευθυνών. Με άλλα λόγια, μου είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι φταίνε οι Έλληνες για όσα τους συμβαίνουν γιατί αυτοί αποδέχθηκαν να ζουν με δανεικά.

Αν και έχει μια δόση αλήθειας αυτή η κριτική, γιατί δεν αποδίδει ευθύνες και στις τράπεζες που έκαναν ότι μπορούσαν για να προσελκύουν επί σειρά ετών άτομα για δανειοδότηση τα οποία γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν  θα μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια που τους παραχωρούνταν;

Φαντάζομαι για τις τράπεζες είναι απλό το ζήτημα: Θεωρούσαν προφανώς ότι είτε έτσι είτε αλλιώς, θα έβγαιναν κερδισμένες, με κάποιο τρόπο θα τα έπαιρναν πίσω. Και ποσώς τους ενδιέφερε αν ο τρόπος που θα τα έπαιρναν άφηνε στον δρόμο μια ολόκληρη οικογένεια.

Και γιατί ο συγκεκριμένος ομογενής, ένας άνθρωπος καθόλα πνευματικός, δεν απέδιδε ευθύνες και στις εκάστοτε κυβερνήσεις; Ποιος έδινε το πράσινο φως στις τράπεζες να φέρονται με τέτοια ασυδοσία;

Να πάμε και πιο πέρα; Να θέσουμε επί τάπητος και τις ευθύνες της Ευρωπαικής Ένωσης και των πρωτεργατών του Ευρώ που προφανώς και γνώριζαν ότι τόσο η Ελλάδα αλλά και άλλες μικρές οικονομίες δεν θα άντεχαν την νομισματική ένωση για προφανής λόγους;

Κι ύστερα, χώρες όπως η Γερμανία που ακόμα δεν έχουν τιμήσει τις υποχρεώσεις τους προς την Ελλάδα σε ότι αφορά τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, και που παρόλα αυτά πιέζουν για όλο και περισσότερα μέτρα και όλο και μεγαλύτερη "προσαρμογή" γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και το πρόγραμμα δεν βγαίνει, δεν έχουν κι αυτές τις ευθύνες τους για το που έχει φτάσει η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα;

Και μια και αναφέρομαι στην Γερμανία, πως ακριβώς κατάφερε η συγκεκριμένη χώρα να ορθοποδήσει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Μηπως διαγράφηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους της;

Και επίσης, μήπως δεν ήταν πάλι η γερμανική κυβέρνηση που λίγο πριν υπογραφεί η δανειακή σύμβαση που επέβαλλε το μνημόνιο στην Ελλάδα, μαζί με κάποιες άλλες ευρωπαικές χώρες- δορυφόρους της καθυστερούσαν τεχνιέντως κάποια μορφή συμφωνίας έτσι ώστε στο τέλος να αναγκαστεί η Ελλάδα να δεχθεί και την παρέμβαση του ΔΝΤ προκειμένου να μπορέσει να συγκεντρωθεί το ποσό που αντισοιχούσε στις ανάγκες της χώρας;

Και τελικά θα μας πει κάποιος με αποδείξεις και ντοκουμέντα, σε ποιο βαθμό δανειστήκαμε ζεστό χρήμα και σε ποιο "εγγυήσεις" και εικονικές προσθαφαιρέσεις;

Κι αν κάποιος έχει το κουράγιο να πάει ακόμα πιο πέρα και να μελετήσει τα όσα έγιναν στην Ελλάδα ερήμην των Ελλήνων από την σύσταση του νέου ελληνικού κράτους και μετά- τα διάφορα δάνεια με ληστρικά επιτόκια του 19ου αιώνα και την συνεχή κηδεμονία των τότε Μεγάλων Δυνάμεων μέχρι και σήμερα(με μικρά διαλείμματα)- πως είναι δυνατόν να θεωρεί  είτε είναι Έλληνας είτε ξένος ότι για όλα τα δεινά που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αυτή την στιγμή, φταίνε αποκλειστικά οι ίδιοι;

Και επιτέλους ας μην γελιόμαστε, είναι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έτσι φτιαγμένο ώστε να οδηγεί τους λαούς σε χρεωκρατία. Ακόμα και χώρες που θεωρούνται υπερδυνάμεις είναι καταχρεωμένες.

Ωστόσο, αποδέχομαι ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έχει αυτή τη στιγμή ευθύνες για την κατάσταση την οποία βιώνει η χώρα. Γιατί τώρα πια είναι μορφωμένος υποτίθεται, υπάρχει συνεχής ροή πληροφορίας από χίλια μέρη, και θα μπορούσε να είχε αντισταθεί στην πλήρη αλλοτρίωση και υποδούλωση του.

Αλλά δεν το έκανε. Λούφαξε. Επέλεξε να μην χάσει και τα λίγα. Και οι νεότεροι, από ένα σημείο και έπειτα, στην πλειοψηφία τους προτίμησαν την διαδικτυακή επανάσταση μέσω των Like και των Retweet και κατά τ' άλλα, έχει ο Θεός.

Αυτές οι ευθύνες υπάρχουν και δεν θα τις αμφισβητήσω.


Αλλά κι εσείς κύριοι ομογενείς μην αμφισβητείτε τις ευθύνες όλων των άλλων(μαζί και των δικών σας) για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Αθήνα

Τέλειωσα τις επαφές μου στο Λονδίνο το Σάββατο και χθες το βράδυ γύρισα.

Αν και είχα προγραμματίσει να μείνω μέχρι την Τετάρτη αρχικά, κατάλαβα ότι αν βγει κάτι από αυτό το ταξίδι, δεν θα είναι τόσο άμεσο και οπότε δεν έχω λόγο να μένω Λονδίνο άλλο. Πρόλαβα να δω και κάποιους γνωστούς μου από τα παλιά και αυτό ήταν. Δεν είχα όρεξη να να μείνω άλλο. Σίγουρα είχε να κάνει και με το γεγονός ότι το Λονδίνο έχει ακριβήνει περισσότερο απ' οτι φανταζόμουν και δεν ήθελα να ξοδέψω όλες μου τις οικονομίες σε αυτό το ταξίδι.

Αλλά και εντελώς άνετη να ήμουν με τα χρήματα, και πάλι το πιο πιθανό είναι ότι θα έφευγα πιο νωρίς. Αρρώστησα κιόλας. Σκεφτόμουν, "για φαντάσου, έμεινα σε αυτή την πόλη 8 χρόνια και τώρα δεν μου κάνει αίσθηση να μείνω ούτε 8 μέρες."

Η αλήθεια είναι ότι το βόρειο και υγρό κλίμα δεν πάει στον οργανισμό μου. Γύρισα με συμπτώματα γρίπης και το στομάχι μου ανάκατο. Το τελευταίο έχει να κάνει και με τον μεταβολισμό μου που θέλει ιδιαίτερη φροντίδα. Ωστόσο, θυμήθηκα τα λόγια ενός βελονιστή στο Λονδίνο που μου είχε πει πολλά χρόνια πριν ότι δεν πάνε όλα τα κλίματα σε όλους τους ανθρώπους. Αν δεν σηκώνει ένας οργανισμός τον καιρό στο μέρος που ζει, μπορεί να αρρωστήσει τόσο σε σωματικό επίπεδο όσο και σε ψυχικό. Και ειδικά για μένα μου είχε πει ότι το κλίμα του Λονδίνου δεν ήταν ότι καλύτερο. Απορώ πως μου πήρε 8 χρόνια να το εμπεδώσω...


Για το θέμα της ακρίβειας πάντως, μίλησα με αρκετά άτομα που ζουν εκεί μόνιμα και όλοι συμφωνούσαν ότι η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη για πολύ κόσμο πια. Ρώτησα γιατί δεν κάνουν κάτι, γιατί δεν γίνονται απεργίες, γιατί δεν ξεσηκώνονται και η απάντηση ήταν γιατί απλά ο κόσμος δεν έχει το κουράγιο να τα βάλει με το σύστημα, αλλά και ότι η προπαγάνδα της κυβέρνησης καλά κρατεί. Με άλλα λόγια, πρόβατα δεν βγάζει μόνο η Ελλάδα. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο.


Σε ότι αφορά τους λόγους του ταξιδιού μου, έχω ήδη αποδεχθεί ότι μπορεί να μην επιτευγχθούν οι στόχοι μου, τουλάχιστον μέσω των επαφών που έκανα. Όλοι μου είπαν "Έχεις πολύ καλές ιδέες". Αλλά δεν είδα καμιά ιδιαίτερη προθυμία να σηκώσει κανείς επιτόπου το τηλέφωνο και να μιλήσει σε κάποιον που πιθανώς θα μπορούσε να βοηθήσει. Και μιλάω κυρίως για την Ελλάδα τώρα και λιγότερο για τις επειχηρηματικές μου προοπτικές.

Το άλλο που άκουσα ουκ ολίγες φορές ήταν "Γιατί δεν κάθεσαι εδώ να βρεις καμιά δουλειά; Με την δική σου δημιουργικότητα, έχεις πολλές πιθανότητες να καταφέρεις να έχεις σε λίγα χρόνια την δική σου επιχείρηση." (Και ίσως κάποιοι ήταν διατεθειμένοι να με βοηθήσουν ως προς αυτό.)

Τους απάντησα ότι αν και μου πέρασε παλιότερα από το μυαλό, τώρα πια δεν με ενδιαφέρει να φύγω από την Ελλάδα. Ίσως να μπορούσα για ένα καλό project να μείνω στο εξωτερικό για κάποιους μήνες. Αλλά μέχρι εκεί. Να ζήσω μόνιμα εκτός Ελλάδας δεν το θέλω. Και στην τελική, αν φύγουμε όλοι, ποιοι θα μείνουν σε αυτήν τη χώρα; Οι λαθρομετανάστες και τα λαμόγια; Ε, όχι, δεν θα τους κάνω την χάρη.

Londinium II

Λοιπόν θα το γράψω εδώ κι ας φανεί "κάπως".

Αν ποτέ κάνω πολλά χρήματα στη ζωή μου, μιλάμε για πολλά πολλά, θα ταξιδεύω με τον προσωπικό μου σεφ. 

Δεν γίνεται αλλιώς. Πάλι με πείραξε το φαγητό.

Πήγα σε ένα εστιατόριο και παρήγγειλα ένα ψητό φιλέτο κοτόπουλο. Σε γενικές γραμμές, όταν ταξιδεύω συχνά θα επιλέξω να φάω κρέας γιατί ο μεταβολισμός μου το δέχεται σχετικά εύκολα. 

Ενώ σε πολλά από τα vegan/vegetarian dishes προσθέτουν διάφορα συστατικά που με πειράζουν, κυρίως σάλτσες με ζάχαρη.

Απόψε, με το που έφαγα μια μπουκιά από το κοτόπουλο αμέσως ένιωσα ότι ήταν μαριναρισμένο σε κάτι που περιείχε ζάχαρη. Ωστόσο το έφαγα όλο τελικά γιατί πεινούσα. Είμαι πολύ πολύ ευαίσθητη ως προς την γεύση μου αλλά κυρίως ως προς τις αντιδράσεις μου σε διάφορα φαγητά.

Οπότε ρωτάω τον σερβιτόρο: "Μήπως έχετε μαρινάρει το φιλέτο σε κάποια σάλτσα που περιέχει ζάχαρη ή σε κρασί;"(είχε και μια γεύση από λευκό κρασί συν τοις άλλοις)

"Όχι, δεν βάζουμε κρασί, ούτε ζάχαρη."

Κι όμως κάτι βάζουν. Τα συμπτώματα μου(πρήξιμο στην κοιλιά και στα κάτω άκρα) είναι πολύ συγκεκριμένα. Μόνο η ζάχαρη κι το αλκοόλ μου τα δημιουργούν με αυτή την ένταση.

Πρήξιμο(από κατακράτηση υγρών), πόνοι στα συγκεκριμένα σημεία και μια αίσθηση ότι στοιβάδες από κύτταρα κολλούν μεταξύ τους και "τραβούν" το ένα το άλλο.

Είναι πολύ ενοχλητικό και δεν με αφήνει να κοιμηθώ τώρα. 

Σε άλλες περιπτώσεις, αν είχα να δουλέψω, δεν θα μπορούσα να συγκεντρωθώ. Και λόγω εκνευρισμού αλλά και λόγω της ίδιας της αίσθησης.

Ο εκνευρισμός δεν οφείλεται μόνο στα συμπτώματα που είναι επώδυνα. Έχει να κάνει και με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν κάποιες ουσίες με τον οργανισμό μου. ´Ενας Θεός ξέρει τί χημικές αντιδράσεις συντελούνται ακριβώς την ώρα της πέψης και νιώθω όπως νιώθω. 

Το μόνο που βοηθάει στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η υπομονή. Και κάποιες ασκήσεις γιόγκα. Ακόμα και βαθιές αναπνοές.

Από εκεί και πέρα θα βοηθούσε αν οι σερβιτόροι στα εστιατόρια ήταν πιο υπεύθυνοι. Και όταν τους ρωτούσες αν ένα πιάτο περιέχει κάτι συγκεκριμένο, ρωτούσαν τον σεφ και δεν σου έλεγαν άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. 

Υποτίθεται ότι τώρα πια υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στα εστιατόρια στο θέμα των αλλεργιών και δυσανεξιών. 

Αλλά προφανώς, there is still much room for improvement. 

Γι αυτό λέω, η λύση είναι μια: ένας σεφ στη βαλίτσα μου.

Υ.Γ: Κατά την διάρκεια της πτήσης μου, γνώρισα μια γυναίκα ηλικιωμένη η οποία είχε παραγγείλει ένα special meal γιατί είχε και αυτή food intolerances. Αναφέρω το "ηλικιωμένη" γιατί δεν έχει ξανατύχει να γνωρίσω άτομο της γενιάς της από Ελλάδα που να είναι τόσο ενημερωμένο και εξοικειωμένο με τέτοια θέματα. Και παρόλο που είχε ζητήσει γεύμα με συγκεκριμένες προδιαγραφές, και σε αυτήν είχαν βάλει κάτι που την πείραξε και το ένιωσε αμέσως στην γεύση της. 

Ένιωσα ένα είδος αλληλεγγύης με την συγκεκριμένη γυναίκα και σκεφτόμουν: είμαστε τόσοι πολλοί πια εμείς με τις διατροφικές δυσανεξίες που αν κάνουμε κόμμα και αλληλοψηφιστούμε, μπαίνουμε άνετα στην Βουλή. 

Ανετότατα ~!

Londinium

Τελικά τα κατάφερα. Είμαι Λονδίνο. 

Είχα χρόνια να έρθω. Παραμένει awfully familiar. 

Δεν θα πρέπει να μου προξενεί έκπληξη, πέρασα 8 χρόνια εδώ. Κάποτε το θεωρούσα home from home. Και πίστευα ότι θα ζούσα μόνιμα εδώ. 

Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη και μια μέρα των ημερών, αφού έβρεχε του σκοτωμού και ο ήλιος είχε να φανεί 15 μέρες, μου την έδωσε. Πήρα τηλέφωνο την Ολυμπιακή, έκλεισα εισιτήριο και το ίδιο βράδυ ήμουν Αθήνα. 

Αρχικά προγραμμάτιζα ότι θα έμενα  για 2-3 βδομάδες, για ξεκούραση και περισυλλογή. 

Και για κοίτα πως ήρθαν τα πράγματα,  οι 3 βδομάδες έγιναν 13 χρόνια. 

Δεν το μετανιώνω καθόλου. Λατρεύω την Ελλάδα και όλα αυτά τα χρόνια που έζησα και πάλι στην χώρα μου βίωσα σημαντικές εμπειρίες που δεν θα ζούσα στο Λονδίνο. 

Θα μου πεις, θα ζούσα άλλα πράγματα εδώ αν είχα μείνει. Ναι, σίγουρα. 

Αλλά σαν την Ελλάδα δεν έχει. Για μένα τουλάχιστον. 

Τώρα είμαι εδώ για λίγες μέρες για επαγγελματικούς λόγους αλλά και για εθνικούς. Θα έχω κάποιες επαφές μήπως και βρω επενδυτή για την εταιρεία μου. Όσο κι αν λέω ότι δεν είμαι για επιχειρήσεις εγώ, υπάρχει κάτι μέσα μου που δεν με αφήνει σε ησυχία. Οπότε αποφάσισα να το προσπαθήσω ξανά. 

Το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού έχει να κάνει με την ομογένεια. Έχω κάποιες ιδέες που θέλω να παρουσιάσω σε κάποια άτομα εδώ που θα μπορούσαν να έχουν πολύ γρήγορο και θετικό αντίκτυπο στα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. 

Πόσες πιθανότητες έχω να καταφέρω κάτι; Δεν ξέρω, θα δείξει. Πάντως ήθελα καιρό να το κάνω αυτό. Να επικοινωνήσω τις ιδέες μου. 

Έτσι μου 'ρχεται...

Δεν ξέρω γιατί αλλά από προχθές νιώθω αρκετά περίεργα. Κι ότι τεχνική κι αν δοκίμασα( γιόγκα, διαλογισμό, δημιουργικό οραματισμό κλπ), αυτή η αίσθηση δεν λέει να με αφήσει. 

Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι και ίωση αλλά και πάλι δεν μου αρκεί. Πάντα ψάχνω την πραγματική αιτία των πραγμάτων,  σε επίπεδο συναισθηματικό αλλά και βαθύτερα ψυχικό.

Σίγουρα με απασχολούν διάφορα θέματα αλλά ποια είναι η βασική αιτία αυτής της έντονης αδιαθεσίας;

Έχω και ένα εισιτήριο αύριο το μεσημέρι για Λονδίνο. 

Έτσι μου 'ρχεται να το ακυρώσω. 

Ψυχή βαθιά

Ελπίζω

Το τελευταίο διάστημα είχα επιλέξει να απέχω από τα πολιτικά, τα παραπολιτικά και πάσης φύσεως αναλύσεις επί της κρίσεως.

Αλλά αυτό που έγινε έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής την προηγούμενη βδομάδα έφερε και πάλι στην επιφάνεια σκέψεις και συναισθήματα.

Και η κατάσταση έγινε πιο έντονη διαβάζοντας και ακούγοντας σχόλια στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ.


Θα το πω και ας παρεξηγηθώ. Στεναχωρήθηκα περισσότερο για τα τρία μέλη της Χρυσής Αυγής από ότι για τον Παύλο Φύσσα.

Ξέρω ότι θα χαρακτηρισθώ πολλά και διάφορα ομολογώντας κάτι τέτοιο αλλά δεν με νοιάζει.

Φυσικά και ένιωσα πολύ άσχημα μαθαίνοντας για τον βίαιο θάνατο του Παύλου στο Κερατσίνι.

Αλλά με άγγιξαν περισσότερο οι δολοφονίες του Γιώργου Φουντούλη και του Μάνου Καπελώνη καθώς και ο βαρύς τραυματισμός του Αλέξανδρου Γέροντα.

Σε ένα βαθμό δεν εξηγείται. Απλά κάποιους ανθρώπους τους νιώθεις κομμάτι πιο πολύ από άλλους. Θέμα χημείας, ψυχολογίας, πάντως δεν εξηγείται μέσω οποιασδήποτε λογικής.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως, είναι θέμα απλής παρατήρησης. Δυστυχώς ο μέσος ακροαριστερός σήμερα στην Ελλάδα είναι πολύ πιο "φασίστας", πολύ πιο φανατισμένος από τους περισσότερους ακροδεξιούς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πολύ πιο χυδαίος.

Με τους ακροδεξιούς εθνικιστές μπορεί να διαφωνήσεις έντονα, να μαλώσεις, να απογοητευτείς. Με τους ακροαριστερούς απλά δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Καμιά επικοινωνία.

Όπως επίσης θα πρέπει κανείς να ζει σε γυάλα για να μην βλέπει την ύπουλη στοχοποίηση που έχουν δεχθεί το τελευταίο καιρό μέλη της Χρυσής Αυγής που απλά αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν υπέρμαχους ενός εθνικισμού που είναι σε ένα βαθμό εύλογος δεδομένων των συγκυριών στην Ελλάδα. Προφανώς υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί. Και οι Νεοναζί. Αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτούς.

Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα το επόμενο διάστημα. Πολλά σενάρια παίζουν. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι αν δεν αρχίσει ουσιαστικός διάλογος μεταξύ των λεγόμενων δυο άκρων(γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, υπάρχουν), η πόλωση που ζούμε σήμερα δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα έρθουν. Όχι μόνο λόγω εμφυλιακής διαμάχης. Κυρίως λόγω όλων αυτών που θα συμβούν στη χώρα επειδή ακριβώς ο μέσος Έλληνας θα παίζει ή θα παρακολουθεί ping pong μεταξύ Χρυσής Αυγής και Ανταρσύα.

Ωστόσο,  είμαι φύση αισιόδοξη. Δεν προδικάζω καταστάσεις. Ελπίζω στο θαύμα.

Α ρε Μίκη...

...το μεγαλείο σου...