Νιώθω πολύ κουρασμένη αυτή τη στιγμή.
Πριν λίγο γύρισα σπίτι από μια βόλτα με ένα φιλικό μου ζευγάρι, τον Μ. και την Δ.
Τελικά δεν συναντηθήκαμε με τον Κωνσταντίνο γιατί ο καιρός του άλλαξε το πρόγραμμα κατά πολύ με αποτέλεσμα να μην είναι ούτε στο Θησείο ούτε στο Μεταξουργείο που πήγαμε.
Αλλά μιλήσαμε μαζί του και με μια συνεργάτιδα του στο τηλέφωνο.
Μιλήσαμε για τον 16χρονο, μιλήσαμε για το πόσο οι άνθρωποι που επισκέφτονται καθημερινά την κινητή τους κουζίνα έχουν ανάγκη επικοινωνίας περισσότερο από φαγητό πολλές φορές, μιλήσαμε για πολλά. Σίγουρα θα πάω να τους γνωρίσω από κοντά μες την βδομάδα.
Το απογευματάκι πρότεινε η Δ. να πάμε σε μια καφετέρια στον Πειραιά με ωραία θέα προς τη Μαρίνα Ζέας. Πήγαμε. Και το χάρηκα.
Ο Πειραιάς έχει άλλη χάρη. Είναι η θαλασσινή του αύρα, είναι το λιμάνι του, είναι η ιδιαίτερη νοοτροπία των κατοίκων... Έχει το κάτι άλλο...
Και τυχαίνει να έχω και δεσμούς με την περιοχή. Η μητέρα μου μεγάλωσε στην Αγιά Σοφιά. Ο αδερφός της συνέχισε να ζει για πολλά χρόνια μετά στην ευρύτερη περιοχή μέχρι που μετακόμισε στην Παιανία. Η γιαγιούλα μου ζει ακόμα εκεί.
Ο πατέρας μου έζησε κι αυτός κάποια χρόνια στον Πειραιά ως έφηβος. Ο αδερφός του έζησε και εργάστηκε σχεδόν όλη του τη ζωή εκεί και η κόρη του και ξαδέρφη μου εργάζεται ακόμα στην περιοχή.
Με τον Μ. και τη Δ. συζητάμε πάντα για θέματα επικαιρότητας. Είναι και οι δυο τους αρκετά ενημερωμένοι παρόλο που δεν ασχολούνται με το Διαδίκτυο, πράγμα που το θεωρώ θαυμαστό στις μέρες μας.
Και τί δεν μου είπαν. Η Δ. εργάζεται και στο Πολεμικό Ναυτικό και μου έλεγε για το πόσο εύκολα το σύστημα παρεισφρύει σε όλα τα κινήματα και τα καπελώνει. Αφού παρακολουθούν τα πάντα από το Δαιδίκτυο(αλλά και γενικότερα), στη συνέχεια στέλνουν δικούς τους οι οποίοι παρουσιάζονται ως και καλά πολύ επαναστάτες/αντιμνημονιακοί/αντεξουσιαστές και σιγά σιγά δημιουργούν τάσεις αμφισβήτησης και διάσπασης μέσα στο εκάστοτε κίνημα/πρωτοβουλία.
Όχι ότι δεν τα ήξερα όλα αυτά... αλλά μου κάνει εντύπωση η συχνότητα του φαινομένου... Νομίζεις ότι συμβαίνει μια και δυο φορές, αραιά και που, αλλά τελικά φαίνεται να είναι ο κανόνας...
Ύστερα άρχισε να μου εξιστορεί ο Μ. διάφορες ιστορίες από την δεκαετία του 90 κυρίως με πρωταγωνιστές γνωστούς επιχειρηματίες και δημοσιογράφους... Και καλά οι επιχειρηματίες που πληρώνουν για να προασπίσουν τα μεγάλα συμφέροντα (όχι ότι τους δικαιολογώ, απλά είναι και κάπως αναμενόμενο πια) αλλά οι δημοσιογράφοι γαμώτο μου; Πως μπορείς και κοιμάσαι το βράδυ ως δημοσιογράφος έχοντας τσεπώσει εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ για να γράψεις κάτι ενοχοποιητικό για μια παράταξη ή άλλες φορές να αποσιωπήσειςτεράστιες απατεωνιές;
Και τί να πείς ειδικά γι αυτούς τους μεγαλοδημοσιογράφους που τώρα το παίζουν αντημνημονιακοί... αφού πρώτα τσέπωσαν όσα τσέπωσαν την περιόδο που συντελείτο το μεγάλο φαγοπότι...
Και πιθανώς ακόμα να τα τσεπώνουν από αριστερά και δεξιά...
Πως να αντέξει κανείς τόσα λαμόγια μαζεμένα γύρω του...
Αλλά τουλάχιστον εδώ που φτάσαμε στην Ελλάδα, τα περισσότερα έχουν βγει στη φόρα... άλλο θέμα τώρα αν η Δικαιοσύνη "κωλύεται" να αντιδράσει...
Σε χώρες όπως η Μ. Βρετανία απλά ο κόσμος είναι ευνουχισμένος... Περπατούσα στην Oxford Street την προηγούμενη βδομάδα... Ο κόσμος βρίσκεται σε ένα παροξυσμό καταναλωτισμού και δη εορταστικό. Για τους Βρετανούς τα Χριστούγεννα αρχίζουν από τον Οκτώβριο. Και φυσικά όλα στολισμένα, όλα φανταχτερά... Που χρόνος για τον μέσο Βρετανό να σκεφτεί λίγο παραπέρα...
Πέρασα και από το Apple Store στην Regent Street... Τεράστιο και χαοτικό... Γεμάτο από υπνωτισμένους θαρρείς ανθρώπους που δεν μιλούν μεταξύ τους, απλά έχουν τα μάτια καρφωμένα στα δεκάδες δείγματα από Αpple devices ολόγυρα...
Σε πιάνει το κεφάλι σου...
Σκεφτόμουν πόσο πιο ανθρώπινοι είμαστε εδώ στην Ελλάδα... Με όλα τα λαμόγια, με όλους τους βολεμένους, με όλους τους φοβισμένους, και πάλι υπερτερούμε σε ανθρωπιά... Γι αυτό και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε τελικά...
Αλλά με πιάνει μιζέρια πολλές φορές( εξ ου και η σημερινή κούραση) γιατί βλέπω πόση δουλειά χρειάζεται ό μέσος Έλληνας για να γίνει πολίτης ενεργός και πατριώτης...
Το μόνο που θα μπορούσε να επισπεύσει την κατάσταση θα ήταν μια άνωθεν βοήθεια... Δεν ξέρω αν θα είναι η Αθηνά ή ο Χριστός ή κάποια αγγελάκια ή το Σύμπαν ολόκληρο... αλλά σίγουρα μας χρειάζεται ένα γερό Divine Intervention αν είναι τα πράγματα να αλλάξουν σύντομα...
Ας ελπίσουμε...
Στο μεταξύ, ας κάνει ο καθένας μας καθημερινά το καλύτερο που μπορεί...
