Αν ποτέ κάνω πολλά χρήματα στη ζωή μου, μιλάμε για πολλά πολλά, θα ταξιδεύω με τον προσωπικό μου σεφ.
Δεν γίνεται αλλιώς. Πάλι με πείραξε το φαγητό.
Πήγα σε ένα εστιατόριο και παρήγγειλα ένα ψητό φιλέτο κοτόπουλο. Σε γενικές γραμμές, όταν ταξιδεύω συχνά θα επιλέξω να φάω κρέας γιατί ο μεταβολισμός μου το δέχεται σχετικά εύκολα.
Ενώ σε πολλά από τα vegan/vegetarian dishes προσθέτουν διάφορα συστατικά που με πειράζουν, κυρίως σάλτσες με ζάχαρη.
Απόψε, με το που έφαγα μια μπουκιά από το κοτόπουλο αμέσως ένιωσα ότι ήταν μαριναρισμένο σε κάτι που περιείχε ζάχαρη. Ωστόσο το έφαγα όλο τελικά γιατί πεινούσα. Είμαι πολύ πολύ ευαίσθητη ως προς την γεύση μου αλλά κυρίως ως προς τις αντιδράσεις μου σε διάφορα φαγητά.
Οπότε ρωτάω τον σερβιτόρο: "Μήπως έχετε μαρινάρει το φιλέτο σε κάποια σάλτσα που περιέχει ζάχαρη ή σε κρασί;"(είχε και μια γεύση από λευκό κρασί συν τοις άλλοις)
"Όχι, δεν βάζουμε κρασί, ούτε ζάχαρη."
Κι όμως κάτι βάζουν. Τα συμπτώματα μου(πρήξιμο στην κοιλιά και στα κάτω άκρα) είναι πολύ συγκεκριμένα. Μόνο η ζάχαρη κι το αλκοόλ μου τα δημιουργούν με αυτή την ένταση.
Πρήξιμο(από κατακράτηση υγρών), πόνοι στα συγκεκριμένα σημεία και μια αίσθηση ότι στοιβάδες από κύτταρα κολλούν μεταξύ τους και "τραβούν" το ένα το άλλο.
Είναι πολύ ενοχλητικό και δεν με αφήνει να κοιμηθώ τώρα.
Σε άλλες περιπτώσεις, αν είχα να δουλέψω, δεν θα μπορούσα να συγκεντρωθώ. Και λόγω εκνευρισμού αλλά και λόγω της ίδιας της αίσθησης.
Ο εκνευρισμός δεν οφείλεται μόνο στα συμπτώματα που είναι επώδυνα. Έχει να κάνει και με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν κάποιες ουσίες με τον οργανισμό μου. ´Ενας Θεός ξέρει τί χημικές αντιδράσεις συντελούνται ακριβώς την ώρα της πέψης και νιώθω όπως νιώθω.
Το μόνο που βοηθάει στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η υπομονή. Και κάποιες ασκήσεις γιόγκα. Ακόμα και βαθιές αναπνοές.
Από εκεί και πέρα θα βοηθούσε αν οι σερβιτόροι στα εστιατόρια ήταν πιο υπεύθυνοι. Και όταν τους ρωτούσες αν ένα πιάτο περιέχει κάτι συγκεκριμένο, ρωτούσαν τον σεφ και δεν σου έλεγαν άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.
Υποτίθεται ότι τώρα πια υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στα εστιατόρια στο θέμα των αλλεργιών και δυσανεξιών.
Αλλά προφανώς, there is still much room for improvement.
Γι αυτό λέω, η λύση είναι μια: ένας σεφ στη βαλίτσα μου.
Υ.Γ: Κατά την διάρκεια της πτήσης μου, γνώρισα μια γυναίκα ηλικιωμένη η οποία είχε παραγγείλει ένα special meal γιατί είχε και αυτή food intolerances. Αναφέρω το "ηλικιωμένη" γιατί δεν έχει ξανατύχει να γνωρίσω άτομο της γενιάς της από Ελλάδα που να είναι τόσο ενημερωμένο και εξοικειωμένο με τέτοια θέματα. Και παρόλο που είχε ζητήσει γεύμα με συγκεκριμένες προδιαγραφές, και σε αυτήν είχαν βάλει κάτι που την πείραξε και το ένιωσε αμέσως στην γεύση της.
Ένιωσα ένα είδος αλληλεγγύης με την συγκεκριμένη γυναίκα και σκεφτόμουν: είμαστε τόσοι πολλοί πια εμείς με τις διατροφικές δυσανεξίες που αν κάνουμε κόμμα και αλληλοψηφιστούμε, μπαίνουμε άνετα στην Βουλή.
Ανετότατα ~!
