Κοκκινοσκουφίτσα

Ζόρικη περίπτωση III

Αυτή την εποχή, έχω το αντίθετο πρόβλημα από αυτό που αποκαλούν writer's block. Έχω μια συνεχή ροή έμπνευσης. Καταιγισμός ιδεών. Και η κάθε ιδέα σηκώνει μπαιράκι και θέλει να με πάρει μαζί της σε μια διαφορετική τροπή των πραγμάτων. 

Και ακριβώς εκεί έγκειται το μέγα πρόβλημα: δεν μπορώ να διαλέξω προς τα που να πάω γιατί θέλω να πάω παντού. Ή σχεδόν τελοσπάντων. 

Μετά από τόση προσπάθεια σε τόσα επίπεδα φέτος, αποφάσισα ότι αν είναι να βγει κάτι καλό με την Verity θα πρέπει να είναι εξαιρετικά καλό. Και να συμβεί σύντομα. Αλλιώς η όλη ιστορία αρχειοθετείται και πάμε γι άλλα. 

Η διορία που δίνω στο συγκεκριμένο plotline να εξελιχθεί είναι μέχρι την Καθαρά Δευτέρα 2014. Αν μέχρι τότε δεν έχει αρχίσει να ρέει η δράση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που να με ικανοποιεί, bye bye στην Verity και την παρέα της. 

Έχω ανάγκη να γράψω. Αν η συγκεκριμένη ιστορία δεν θέλει να γραφτεί μετά από τόσο καιρό ενασχόλησης μου μαζί της, πάει να πει οτι υπάρχει κάποια άλλη που περιμένει να εκτυλιχθεί. 

Κάποιες φορές το παιδεύεις το πράγμα και κάποιες φορές ακολουθείς το path of least resistance. 

It's a delicate balance. 

Επιμύθιο 2013 III

Έτσι κι αλλιώς κάπου έχω συνηθίσει πια. Τα περισσότερα χρόνια μου τα έζησα δίχως σχέση. Ακριβώς επειδή δεν μπορώ να συμβιβαστώ με ημίμετρα. Ούτε να μπω σε καλούπια. 

Οπότε πιο καλή η μοναξιά. 

Υ. Γ: Όχι, δεν έχω χάσει την πίστη μου. Κάποια μέρα θα συμβεί. Θα μου χτυπήσει την πόρτα η Ευτυχία. Θα της ανοίξω να μπει και θα μείνει. 

Επιμύθιο 2013 ΙΙ

Αν φαίνεται ότι κατηγορώ, λάθος. Απλά παρατηρώ και κρίνω(δηλαδή αξιολογώ). Και κάποιες φορές εκπλήσσομαι.

Γιατί όλοι αποζητούν τον Μεγάλο Έρωτα αλλά όταν τους έρθει, οι περισσότεροι τρέχουν να κρυφτούν.


Ας είναι. Σέβομαι τα όρια του καθενός.

Αν και τα όρια είναι για να τα ξεπερνάμε... 

Και πάλι όμως, ΟΚ. Σεβασμός και κατανοήση.

Επιμύθιο 2013

Παραείμαι ελεύθερο πνεύμα για άντρες που προσπαθούν να ζήσουν μια δήθεν τακτοποιημένη ζωή.

Τάξη στον Έρωτα;

Σοβαρολογούμε;

Αρμονία ναι. Άλλο αυτό όμως. Μην μπλέκουμε τις έννοιες.

Φύλακες άγγελοι

Κάποιες φορές είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν. 

Κάποιες άλλες σίγουρη για το αντίθετο. 

Πως αλλάζει το συναίσθημα την οπτική μας γωνία... 

Συναίσθημα βασιλιάς.

Τα σύκα σύκα...

... και το Κολωνάκι Κολωνάκι. 

Μπορεί να έχει τα σνομπ του, τα δήθεν του και τα πάσης φύσεως τραλαλά αλλά έχει και τα καλά του... τα μοναδικά του. 

Είμαι σε ένα μπαράκι που ανακάλυψα πρόσφατα με καταπληκτική blues μουσική και πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι σήμερα. Τις άλλες δυο για επαγγελματικά ραντεβού, τώρα για βραδυνή έξοδο με τον εαυτό μου. 

Σκέφτηκα να καλέσω κάποια παρέα για ένα ποτό(τσάι για μένα) αλλά μου αρέσει που είμαι μόνη μου εδώ απόψε. 

Κοίτα να δεις τώρα

Κι εκεί που έλεγα να αφήσω το νησί για τώρα, εκεί που έλεγα να επικεντρωθώ στο γράψιμο ακόμα περισσότερο και να αναβιώσω ένα παλιότερο project( Calliope Iris Design Studio) εντός των Αθηναϊκών τειχών, να σου μου τηλεφωνεί η κυρία με το ωραίο σπίτι. 

Όταν οργάνωνα την φυγή μου για το νησί μες τις γιορτές με την προοπτική να μείνω και αργότερα( πιθανώς για ένα διάστημα κάποιων μηνών) είχα ήδη αρχίσει να ψάχνω για σπίτι μέσω Ίντερνετ. Κάποια στιγμή βρήκα ένα πολύ ιδιαίτερο σπίτι, μεγαλύτερο και ακριβότερο από το budget μου αλλά όχι και απλησίαστο. 

Όταν τηλεφώνησα όμως στην ιδιοκτήτρια μου είπε ότι το είχε νοικιάσει πρόσφατα αλλά δεν ήταν κι ευχαριστημένη για διάφορους λόγους. Μου είπε πως αν υπήρχε κάποια απροόπτη εξέλιξη και ξενοικιαζόταν το σπίτι, θα μου τηλεφωνούσε. 

Τελικά συνέβη. Το σπίτι ξενοικιάστηκε προχθές και η ιδιοκτήτρια μου τηλεφώνησε χθες το απόγευμα να μου το πει. 

Αυτός ο συνωστισμός πλανητών στο Ζυγό με έχει κάψει τελικά. 

  

Μια καλή επιχειρηματίας

Τελικά είμαι.

Φέτος το συνειδητοποίησα. Και συγκεκριμένα τις τελευταίες βδομάδες.

Μπορεί η εταιρεία μου να μην είναι κερδοφόρα αυτή τη στιγμή, μπορεί το ατελιέ μου με τα ρούχα  να το έχω κλείσει εδώ και πολύ καιρό  αλλά δεν σταματώ να προσπαθώ. Και αυτή είναι η ουσία και η ετυμολογία του ρήματος επιχειρώ: προσπαθώ.


Ειδικά φέτος, είναι τρελό. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα διαφορετικά πράγματα προσπάθησα.

Τα περισσότερα δεν μου βγήκαν. Αλλά την προσπάθεια την έκανα, σε πολλαπλά επίπεδα, μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο.

Έκανα μια πρόχειρη λίστα στο μυαλό μου και εξεπλάγην.


Πως τα καταφέρνω και βρίσκω το κουράγιο και συνεχίζω μετά από τόσες απογοητεύσεις, ούτε κι εγώ η ίδια το ξέρω.

Ίσως γιατί κατανοώ βαθιά μέσα μου αυτό που λένε όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι: Η ουσία της Ζωής είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.

Ταξίδι, περιπέτεια, ρίσκο κι Άγιος ο Θεός.








Υ. Γ: Για τα Όσκαρ επιχειρηματικότητας, από πού πάνε παρακαλώ;

Χριστούγεννα 2013 VII

Έχω μιάμισι ώρα να αποφασίσω αν θέλω να πάω στο σπίτι του αδερφού μου όπου είμαι  καλεσμένη. Θα είναι και οι γονείς μου και κάποιοι οικογενειακοί μας φίλοι. 

Δεν έχω ιδέα. Αυτή την στιγμή, ούτε  να μείνω μόνη μου θέλω, ούτε να πρέπει να πιεστώ να χαμογελάω και να είμαι μες την καλή χαρά αφού δεν είμαι.

Αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν νιώθω και καμιά οξεία κατάθλιψη ώστε να μην θέλω να δω άνθρωπο. Αυτό το απόλυτο ψυχοπλάκωμα το ένιωσα τις προηγούμενες μέρες αλλά σήμερα είμαι σε μια demi κατάσταση. 

Παρόλο που ξύπνησα πιασμένη και με ένα απροσδιόριστο άγχος το οποίο τις τελευταίες μέρες με πιάνει και με αφήνει, κάπου βαθιά μέσα μου νιώθω μια εγκλωβισμένη χαρά. Μια χαρά που μου ανήκει δικαιωματικά αλλά κάποιος την κλείδωσε σε κλουβί και πέταξε το κλειδί.  

Τώρα θα βγει ο Papa Freud  να πει ότι εγώ την κλείδωσα. Ναι, καλά, Φρουδάκο, μας τα 'παν κι άλλοι...  

Ένα αντικλείδι, γαμώτο μου...

Christmas With The Rat Pack

Verity Leighton - Το Χριστουγεννιάτικο πάρτυ

Concept: Calliope Iris

Εικονογράφηση: Γιώργος Παναγιωταράς

Καλές Γιορτές σε όλους! 

Ζόρικη περίπτωση II

Στην αρχή είχα φανταστεί την πρώτη απεικόνιση, και πιθανώς και τις επόμενες, σε ύφος manga. 

Ο Γιώργος όμως μου πρότεινε να δοκιμάσουμε ένα πιο παραδοσιακό στυλ ζωγραφικής. Εμένα αυτό που με ενδιέφερε ήταν να βγει μια "αφηγηματική εικονογράφηση". Με άλλα λόγια, ήθελα μια εικόνα που θα περίμενε κανείς να δει ως εικονογράφηση σε παραμύθι. Απλά το δικό μου παραμύθι θα ήταν για κάπως μεγαλύτερα παιδιά.

Η όλη διαδικασία απεδείχθη πιο δύσκολη από ότι είχα υπολογίσει. ´Ηταν πολλά τα στοιχεία της σύνθεσης: η Verity, ένας δεύτερος βασικός χαρακτήρας(ο Charlie) κάποιοι σκόρπιοι "κομπάρσοι", μια άλλη εποχή(1935). 

Το γεγονός ότι ο Γιώργος ήταν το περισσότερο διάστημα στη Φλώρινα όπου και σπουδάζει σίγουρα δεν βόηθησε τα πράγματα. Αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε μέσω τηλεφώνου/Skype ενώ κανονικά  για μια τέτοια  δημιουργική διαδικασία ήταν αναγκαίες κάποιες συναντήσεις από κοντά. 

Και πάλι όμως βγήκε ένα καλό αποτέλεσμα, τουλάχιστον έτσι θεωρώ. 

Πολύ θα ήθελα να υπήρχε χρόνος για να βγάλω Χριστουγενιάτικες κάρτες με την συγκεκριμένη σύνθεση. Δυστυχώς δεν πρόλαβα. 

Δεν πειράζει. Ίσως του χρόνου. 

Σκεφτόμουν αρχικά να αναρτήσω την απεικόνιση ανήμερα τα Χριστούγεννα αλλά τελικά αποφάσισα να το κάνω Παραμονή, με το που θα αλλάξει η μέρα. Σε μια ώρα δηλαδή. 

Ζόρικη περίπτωση

Τελικά η Verity πολύ με παίδεψε. Ζόρικη περίπτωση ηρωίδας. 

Από τότε που την πρωτοφαντάστηκα μέχρι σήμερα η ιστορία της αλλά και η φυσιογνωμία της άλλαξε κάμποσες φορές. Συνήθως με τους χαρακτήρες που γεννιούνται στο μυαλό μου ξέρω από την αρχή που πηγαίνω. Με την Verity ακόμα και σήμερα ψηλαφίζω το τοπίο στα τυφλά. 

Τουλάχιστον ολοκληρώθηκε η πρώτη απεικόνιση. Χθες. Τελικά από χρυσομαλλούσα με γαλανά μάτια βγήκε κασταλομάλλα με μελί/καστανοπράσινα μάτια(αν και αυτό το τελευταίο μάλλον δεν διακρίνεται στην εικονογράφηση).

Λίγα λόγια για το background story: Η Verity εδώ και δυο μέρες βρίσκεται αναπάντεχα στην Αθήνα του 1935. Το πως ταξίδεψε πίσω στον χρόνο 78 χρόνια ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψει. Είναι η τρίτη φορά στη ζωή της που της συμβαίνει και έχει τρομοκρατηθεί. Κάθε φορά αρχίζει απροσδόκητα. Και τελειώνει με τον ίδιο τρόπο. Οι εμπειρίες που αποκομίζει σε κάθε τέτοιο "ταξίδι" νιώθει ότι έχουν σημαντική θέση στη ζωή της με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο. Ένα κουβάρι που πρόκειται(;) να ξετυλιχθεί από στιγμή σε στιγμή και να φανερώσει τα μυστικά του. 

Ή πάλι όχι. Ίσως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι του μυαλού της. Ένα mind trick που θα λέγε και η Isobel, η Σκοτσέζα γιαγιά της. 

Αυτή τη φορά είναι και Χριστούγεννα. Πώς είναι δυνατόν να της συμβαίνουν τέτοια αλλόκοτα, τραγελαφικά πράγματα; ΠΩΣ;! 

Και να μην μπορεί να μιλήσει σε κανένα... 

Κι ύστερα... αυτή η απρόσμενη πρόσκληση σε Χριστουγεννιάτικο πάρτυ... 

Χριστούγεννα 2013 VI

Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο, τα δεινά του σώματος ή της ψυχής; 

Καμιά φορά, τέτοιες μέρες, ξεχνούμε όσους υποφέρουν από ψυχική οδύνη. 

Δεν θα έπρεπε.

Χριστούγεννα 2013 V

Έχω αρχίζει και πιστεύω ότι για όλη την Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία μου φταίει εκείνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Από το παραμύθι του Andersen. 

Όταν το πρωτοείδα σε μορφή κινουμένων σχεδίων στην τηλεόραση θα ήμουν γύρω στα 7. Ίσως και 6. 

Δεν το χωρούσε με τίποτα το μυαλό μου. Πώς ήταν δυνατόν τόσοι περαστικοί στο δρόμο να αφήσουν ένα κοριτσάκι να πεθάνει; 

Και από τότε και για κάμποσα χρόνια στηνόμουν κάθε Χριστούγεννα στην τηλεόραση περιμένοντας μια  διαφορετική έκβαση στην ιστορία. 

"Δεν μπορεί" σκεφτόμουν... "Κάποιος καλός άνθρωπος θα την σώσει αυτή τη φορά..." Στο παιδικό μου μυαλό ένιωθα ότι κάθε χρόνο υπήρχε η περίπτωση του θαύματος. 

Τελικά δεν συνέβη ποτέ. Ως τώρα τουλάχιστον. 

Κι έτσι από μικρούλα ένιωθα να με πιάνει η ψυχή μου τις γιορτές. Δεν μπορούσα να ησυχάσω σκεπτόμενη όσους υπέφεραν τέτοιες μέρες. Παιδάκια, μεγάλοι, ηλικιωμένοι, δεν είχε σημασία. Απλά η σκέψη ότι κάποιες ψυχές εκεί έξω δεν μπορούσαν να νιώσουν την χαρά των Χριστουγέννων με μελαγχολούσε. Αργότερα η μελαγχολία γενικεύτηκε και πέρα από τις γιορτινό δεκαπενθήμερο... Τί κόσμος είναι αυτός, απορούσα, που αφήνει ανθρώπους να πεθαίνουν από το κρύο και την ασιτία; 

Ακόμα απορώ. 

Χριστούγεννα 2013 IV

Θεωρητικά, θα μπορούσα να φύγω και αύριο. Ή ακόμα και την Τρίτη. Εισιτήρια υπάρχουν. 

Απλά κάπου νιώθω... Πως το λένε αυτό... 

Κάπως τέλοσπάντων... 

Κάπου νιώθω κάπως...

Χριστούγεννα 2013 III

Το μόνο σίγουρο: δεν είμαι στην πιο σταθερή μου φάση. 

(Ξ)έμεινα Αθήνα. Και πάλι. 

Θυμωμένη; Ολίγον.

Εντάξει, θα πρέπει να το πάρω απόφαση. Είναι το κάρμα μου. Μια ζωή γεμάτη ανατροπές και  αλλαγές της τελευταίας στιγμής...

Αυτή τη φορά συνέβαλαν και τα περιοδικά γυναικολογικά μου... 

Τα πράσινα ανθρωπάκια ΙΙΙ

Η αλήθεια είναι ότι όταν το είπα αυτό το τελευταίο - περί παράδοσης ψυχής και ανάληψης ευθυνών- ο Άδωνις γέλασε.

Ήταν κι αυτό μια ένδειξη ότι πιστεύει βαθιά μέσα του ότι ο ίδιος και η παρέα του όντως σώζουν την χώρα και εμείς οι άλλοι, οι αντιμνημονιακοί, είμαστε οι αφελείς και οι παραπλανημένοι.

Κάτι τέτοιο πρέπει να πίστευαν και οι Ναζί.

Τα πράσινα ανθρωπάκια II

Μόλις απέσυρα την χθεσινοβραδυνή μου ανάρτηση για τον Άδωνι. Σκέφτηκα ότι δεν είναι σωστό να κρίνω τόσο αυστηρά ένα δημόσιο πρόσωπο στο ιστολόγιο μου επώνυμα χωρίς να το ξέρει ο ίδιος.

Κάποιος άλλος μπορεί να πει ότι όταν εκτίθεσαι όπως εκτίθεται ο Άδωνις, αυτόματα δίνεις το δικαίωμα να κριθείς από τον οποιονδήποτε. Πιθανώς. Αλλά ας το δίνει το δικαίωμα ο Άδωνις. Προσωπικά επιλέγω να μην το χρησιμοποιήσω. 

Αν βρισκόμουν σε μια δημόσια αντιπαράθεση μαζί του, θα μπορούσα να του ψάλλω τον εξάψαλμο. Αυτό όμως θα ήταν μια διαφορετική περίπτωση. 

Κρίμα πάντως. Ακούγοντας τον Άδωνι να μιλά για την Αρχαία Ελλάδα κατά καιρούς έχω μάθει πολλά και δεν το ξεχνώ αυτό. 

Συζητώντας χθες μαζί του τον είδα να υποστηρίζει παθιασμένα τις θέσεις του, όπως συνηθίζει να κάνει άλλωστε. Εκτός κι αν είναι τόσο καλός ηθοποιός και μας δουλεύει όλως κανονικότατα, τολμώ να πω ότι μάλλον τα πιστεύει αυτά που λέει τελικά. 

Όπως και να έχει, του είπα χθες κάτι. Ο καθένας από μας στο τέλος θα κληθεί να παραδώσει ψυχή. Και συνεπώς σε πνευματικό επίπεδο, κάθε στιγμή -θέλοντας και μη- αναλαμβανουμε την ευθύνη των πράξεων μας. 

Χριστούγεννα 2013 ΙΙ

Η απόφαση επάρθη.

Θα περάσω τις γιορτές σε νησί του Αιγαίου. Φεύγω την Παρασκευή.  Κι όσο θα είμαι εκεί, αν δω και μου αρέσει η ζωή το χειμώνα σε νησιώτικο περιβάλλον, θα εξετάσω το ενδεχόμενο να νοικιάσω σπίτι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που περνάω γιορτές μακριά από στενούς συγγενείς και φίλους. Για μένα το σημαντικό είναι να είμαι με ανθρώπους που θέλω να είμαι κι όχι με αυτούς που πρέπει να είμαι.

Η αλήθεια είναι ότι εκεί που θα πάω έχω κάποιους γνωστούς και μακρινούς συγγενείς. Αλλά και να μην είχα, δεν θα με φόβιζε. Πρώτον, γιατί γνωρίζω εύκολα κόσμο. Και δεύτερον, γιατί κάποιες φορές απλά επιλέγω να είμαι μόνη.

Κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου.

:(

Πάντως σήμερα πολύ ψυχοπλάκωμα, άσχετο με τις γιορτές. 

Κάτι τέτοιες μέρες αναρωτιέμαι τί κάνω σε τούτο τον πλανήτη. 

Χριστούγεννα 2013

Στην Ελλάδα αυτή την εποχή βιώνει κανείς πολλές παράλληλες πραγματικότητες.

Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν να φάνε, αυτοί που μόλις που γεμίζουν το στομάχι τους, αυτοί που έχουν χάσει την δουλειά τους και πιέζονται, αυτοί που φοβούνται ότι θα χάσουν την δουλειά τους ή την επιχείρηση τους το επόμενο διάστημα, αυτοί που απλά δεν έχουν αρκετό ρευστό για να πάνε για χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Καραιβική ή στο Γκτααντ και φυσικά αυτοί που δεν έχουν καταλάβει τίποτα από κρίση γιατί είναι μέρος του συστήματος και γενικά σε φάση "τρία πουλάκια κάθονται".

Κι ενδιάμεσα υπάρχουν υποκατηγορίες.


Είναι προφανές ότι πολύς κόσμος δεν σκέφτεται τις γιορτές με προσμονή.

Κι εγώ κάπως έτσι. Αλλά ευτυχώς στην περίπτωση μου δεν είναι μόνο η κρίση στη μέση. Είναι κάτι που από παλιά με έπιανε συχνά τέτοιες μέρες:  ένα είδος μελογχολίας μέσα στη χαρά.

Και ευτυχώς δεν είμαι μόνη στον κόσμο ως προς αυτό. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που βιώνουν κάτι αντίστοιχο. Ακόμα κι όταν όλα φαινομενικά τους πάνε καλά.

Συνεπώς έχω κάνει προπόνηση σε όλο αυτό κι έχω μάθει να το διαχειρίζομαι ως ένα βαθμό. Παρόλο που συνεχίζει να μου αρέσει η ιδέα των παραδοσιακών Χριστουγέννων και των Πρωτοχροννιάτικων ρεβεγιόν, είμαι ΟΚ και χωρίς αυτά.

Ειδικά φέτος που είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα για τόσο κόσμο, δεν με απασχολεί τί θα κάνω και πως θα περάσω εκείνες τις γιορτινές μέρες.

Μπορεί και να μην είμαι Αθήνα. Το τελευταίο διάστημα σκέφτομαι και πάλι σοβαρά την μετακόμιση σε νησί. Πρώτον, λόγο του χαμηλότερου κόστους ζωής και δεύτερον, λόγο της ηρεμίας και της συνεχούς επαφής με την θάλασσα ολόγυρα.

Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα αλλά το σκέφτομαι σοβαρά,  έστω και για κάποιους μήνες.


Ίδωμεν

Συμπαντικό Χιούμορ III

Χιούμορ δεν κάνει μόνο το Σύμπαν όμως. Κάνω κι εγώ: αποφάσισα ότι θέλω σπίτι στο Καβούρι. Ή στον Λαιμό. 

 Εντάξει, είναι ολίγον εκτός budget η όλη ιστορία αλλά έχω σκεφτεί το εξής: 

Ακριβώς επειδή είναι αρκετά ακριβή περιοχή, υπάρχουν κάμποσα διαμερίσματα που δεν λένε να νοικιαστούν εδώ και πολλούς μήνες. Οπότε σκεφτόμουν, εφόσον βρω κάτι που μου αρέσει πολύ αλλά είναι πανάκριβο, θα πιάσω τους ιδιοκτήτες και θα τους πω: "Μένει που μένει ανοίκιαστο. Εγώ σας δίνω 500 Ευρώ τον μήνα και θα σας το προσέχω κιόλας, θα το καθαρίζω... το σπίτι δεν θα αραχνιάζει... Τί λέτε, μου το δίνετε;"

You just never know

Συμπαντικό Χιούμορ II

Πλάκα πλάκα, μισή ώρα πιο νωρίς να είχαμε ξεκινήσει με τον αδερφό μου και θα μπορούσαμε να είχαμε πέσει πάνω τους. Ειδικά καθώς  το δεύτερο σκέλος της διαδρομή μας ήταν από Βούλα προς  Καβούρι. Και η συγκεκριμένη περιοχή της Βουλιαγμένης δεν έχει και πολλές εισόδους από παραλιακή.

Συμπαντικό Χιούμορ

Μην πάω εγώ στη Βούλα &  στο Καβούρι να δω σπίτια προς ενοικίαση... Αμέσως να γίνει απόπειρα απαγωγής σε εφοπλιστή... 

...!!!... 

Μια απρόθυμη χρονοταξιδιώτισσα

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με ενθουσίαζαν τα ταξίδια.

Ταξίδια στον κόσμο που ζούμε, ταξίδια στον χωροχρόνο, ταξίδια σε κόσμους φανταστικούς & παραμυθένιους. 

Ειδικά σε ότι αφορά τον χωροχρόνο, πάντα έβρισκα συναρπαστική την ιδέα και κάπου βαθιά μέσα μου πίστευα ότι μια μέρα θα το κατάφερνα. 

Εννοείται ότι πάντα το ονειρευόμουν σαν εμπειρία που θα μπορούσα να ελέγξω με την δύναμη της θέλησης κι όχι να μου συμβαίνει ουρανοκατέβατο. 

Κι όμως,  κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο, γεννήθηκε μες το μυαλό μου η Verity Leighton: μια απρόθυμη χρονοταξιδιώτισσα. 

Απρόθυμη γιατί της συνέβαινε έτσι ολόξαφνα, χωρίς να μπορεί να το ελέγξει.

Κι εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο να μην είσαι σε θέση να καθορίζεις την καθημερινότητα σου ελεύθερα.

Και κάπως έτσι πήρε "σάρκα και οστά" η πιο πρόσφατη ηρωίδα μου.

Στην διαδικασία αυτή γεννήθηκαν πρώτα κάποιες σκηνές μες το μυαλό μου σαν πίνακες ζωγραφικής. 

Στη συνέχεια βίωσα ένα καταιγισμό από πληροφορίες τόσο για την ίδια την Verity όσο και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ιστορίας. Μια ιστορία σε εξέλιξη. 

Έναν από αυτούς τους πίνακες ζωγραφικής προσπαθώ εδώ και κάμποσες βδομάδες να αποτυπώσω σε χαρτί με τη βοήθεια του φίλου σκιτσογράφου και ζωγράφου, Γιώργου Παναγιωταρά με τον οποίο και έχω συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν. 

Ο Γιώργος αποτυπώνει στο χαρτί αυτό που εγώ βλέπω στο μυαλό μου. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική διαδικασία. 

Λόγω φόρτου εργασίας του Γιώργου, μας έχει πάει λίγο πίσω το πρόγραμμα. 

Ευελπιστώ να έχουμε την πρώτη απεικόνιση της Verity πριν τα Χριστούγεννα. 

Προς μια ιδανική κοινωνία II

Κι ύστερα τίθεται το ερώτημα:

Kαι τα τσιράκια τους; Όλοι αυτοί που συνεργάστηκαν μαζί τους τόσα χρόνια για να συντηρείται το Σύστημα;

Δεν ξέρω. Σίγουρα είναι ένα θέμα.

Eδώ μάλλον μας χρειάζεται ένας από μηχανής θεός.

Εκτός κι αν καταφέρουμε συλλογικά να συγχωρήσουμε.

Μπορούμε;

Προς μια ιδανική κοινωνία

Τελικά μετά απο συνάντηση και συζήτηση με τον κ. Θεοδωρίδη και αφού μου έγινε πρόσκληση από μέρους του αποφάσισα να συμμετέχω στο κίνημα τους.

Είναι η τέταρτη φορά που μου γίνεται μια τέτοια πρόταση από κίνημα και η πρώτη φορά που δέχομαι να ενταχθώ κάπου ως μέλος.

Ο λόγος που το έκανα είναι γιατί εκτιμώ πολύ την προσπάθεια τους να βοηθήσουν πρακτικά και όχι απλά με ωραία λόγια και θεωρίες τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα.

Ωστόσο, από την ώρα που υπέγραψα, έχω μπει σε σκέψεις. Αν και ως χαρακτήρας δεν φοβάμαι να συγκρουστώ για τις ιδέες μου και τις αξίες μου, κάπου αναρωτιέμαι αν μπορώ να αντέξω σε καθημερινή βάση τον συγκρουσιακό χαρακτήρα μιας τέτοιας κινηματικής δραστηριότητας.

Είμαι πολύ ιδεαλίστρια και θα προτιμούσα να ζούσα σε μια κοινωνία όπου οι κυβερνώντες αναγνώριζαν από μόνοι τους πότε να αποχωρούν από την πολιτική χωρίς να χρειάζεται να φτάνουν οι πολίτες στην Δικαιοσύνη.

Την ίδια στιγμή, πολλοί θεωρούν ότι θα πρέπει τα μέλη της σημερινής κυβέρνησης και των αμέσως προηγούμενων  να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη για εσχάτη προδοσία, ακόμα κι αν αποχωρούσαν οικειοθελώς. Κι ότι μια ισόβια κάθειρξη είναι η ελάχιστη τιμωρία που τους αρμόζει.

Το κατανοώ ως άποψη  αλλά και πάλι, θα προτιμούσα να μην χρειαζόταν τίποτα από όλα αυτά. Νομίζω ότι αν έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα και την Ελληνική τους υπηκόοτητα, αν τους αφαιρείτο η δυνατότητα να ζουν στην Ελλάδα και αν δημευόταν η προσωπική τους περιουσία, στο βαθμό που αυτή προήλθε από  κατάχρηση της εξουσίας και χρηματισμό, θα ήταν αρκετό. Και το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι κατά βάθος κουβαλούν ήδη το βάρος των πράξεων τους.

Συν το ότι τους απεχθάνονται εκατομμύρια Έλληνες.

Για μένα το σημαντικό ως άνθρωπος είναι η αναζήτηση της Χαράς και της Δημιουργίας. Μακάρι να έρχονταν έτσι τα πράγματα ώστε να μην χρειαζόταν να αναλωθούμε ως λαός σε δικαστικές μάχες.

Αρισταρχία II

Διόρθωση: Κοινο-Βολευτική



Γιατί τα σκυλιά(κύνες) δεν φταίνε σε τίποτα.

Αρισταρχία

Άντε να δούμε πόσο καιρό θα πάρει...


Κοινο-Βολευτική Μιζοκρατία  ------->>> Αρισταρχία*






















*πολίτευμα όπου άρχουν οι πνευματικά άριστοι

Ποιος λογικός άνθρωπος...

...μπορεί να δει την προηγούμενη συνέντευξη του κ. Θεοδωρίδη και να μην του ανέβει το αίμα στο κεφάλι;

Εγώ πάντως δεν τα κατάφερα.

Και δεν ήταν καν η πρώτη φορά που τον άκουγα να τα λέει. Θυμάμαι μια συνάντηση σε μια καφετέρια πίσω από την Μητρόπολη πριν από ενάμισι χρόνο περίπου.

Πραγματικά, θέλω να τον ξαναδώ επειγόντως τον κ. Θεοδωρίδη. Θέλω να του κάνω μερικές διευκρινιστικές ερωτήσεις. Γιατί θυμώνω πολύ με την ιδέα ότι τα 8/10 του εισοδήματος μου αυτή τη στιγμή πάνε κάθε μήνα στο στεγαστικό μου δάνειο. Και επειδή δεν βγαίνω οικονομικά, το πληρώνουν οι γονείς μου. Το οποίο με ενοχλεί διπλά, πρώτον για τον εαυτό μου που δεν είμαι σε θέση να τον συντηρώ από μόνη μου 100% και δεύτερον για τους γονείς μου που πιέζονται κι αυτοί από χίλιες μεριές.

Και ενοχλούμαι άλλο τόσο γιατί εξαιτίας της όλης κατάστασης, αναγκάζομαι να μένω εδώ και μήνες με τους γονείς μου σε αυτή τη φάση αφού δεν έχω την δυνατότητα με το εισόδημα μου να νοικιάσω σπίτι και να πλήρώνω και όλους τους λογαριασμούς.

Και η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολύ καιρό ήθελα να βρω τρόπο να στείλω στον αγύριστο το σύστημα και ειδικότερα αυτούς τους προδότες της κυβέρνησης.

Αν οι υπόλοιποι Έλληνες δεν είναι έτοιμοι να το κάνουν, ΟΚ, δικαίωμα τους. Αλλά γιατί να με καταδικάζουν και μένα στην δική τους μιζέρια;

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ 29/11/13

Οδοιπορικό V

Aθήνα ακόμα. 

Δεν ξέρω γιατί. Σίγουρα οι πληροφορίες για τον καιρό με επηρέασαν. 

Δεν έχει νόημα να πάω σε μια πόλη όπως η Φλώρινα ή η Καστοριά και λόγω παγετού να μην μπορώ να την περπατήσω και να επισκεφθώ αξιοθέατα. 

Αλλά και την Θεσσαλονίκη θα ήθελα να την γνωρίσω καλύτερα. Τόσα και τόσα που δεν έχω δει σε αυτή την πόλη. Ακόμα κι εκεί όμως το κρύο είναι αρκετά τσουχτερό.

Οπότε το ταξίδι προς το παρόν ανεβλήθη. 

Αλλά δεν είναι μόνο ο καιρός. Κάπως είναι και η διάθεση μου. Και το στομάχι μου. Γενικά νιώθω κάπως. 

Δεν ξέρω. Το σκέφτομαι. Μάλλον θα περιμένω λίγες μέρες. Ίσως και περισσότερο. 

Το θέμα είναι να αξιοποιήσω με τον καλύτερο τρόπο τις επισκέψεις μου στις διάφορες πόλεις και χωριά. 

Το καλό με αυτή την αναβολή είναι ότι μπορώ να προετοιμαστώ ακόμα καλύτερα, συλλέγοντας περισσότερες πληροφορίες για τον κάθε προορισμό. 

Λύσεις VIII

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Υ. Γ: Ποιο σημείο δεν κατανοείτε από την παραπάνω φράση, να σας το εξηγήσω;

"Εσάς προσωπικά δεν σας δέχομαι ούτε ως υπουργό, ούτε ως υπουργό μου."

Ν' αγιάσει το στόμα σας, κ. Βουτσινά.

Λύσεις VII

Στο ερώτημα που έθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση μου κάλλιστα μπορεί να απαντήσει κάποιος "Υπάρχει ένας Μίκης". Ναι και μαζί του και κάποιοι άλλοι των οποίων η καλλιτεχνική προσφορά υπήρξε πολύ σημαντική τον 20ο αιώνα.


Το θέμα είναι η γενιά μου. Και  η αμέσως προηγούμενη/επόμενη. Με άλλα λόγια, οι 20-50 χρονών περίπου.


Είναι δυνατόν οι καλλιτέχνες του σήμερα να παραμένουν τόσο εκκωφαντικά βουβοί;







Y. Γ: Πολύ ενδιαφέρουσα η πρόταση του Μίκη  στην χθεσινή του ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών. Αν και θεωρώ ότι για να αποδεχθούμε ως λαός την ουδετερότητα, θα πρέπει πρώτα να συντελεσθεί εκείνη η συνειδησιακή Επανάσταση που λέγαμε. Και να είναι πηγαία ουδετερότητα, κι όχι βάσει συμφερόντων πολιτικών και οικονομικών.


Y. Υ. Γ: Για την πολιτική πορεία του Μίκη κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορα. Κάποιοι του έχουν αποδώσει μέχρι και δόλο και κάποιοι άλλοι πολιτική αφέλεια. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι απλά μια ιδιοφυία, με τα προβλήματα της. Το γεγονός ότι έχει κάνει το πέρασμα του από διάφορα κόμματα κλπ, το αποδίδω περισσότερο στην ανάγκη του ως οραματιστή να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, παρά οτιδήποτε άλλο.

Λύσεις VI

Χαίρομαι που σε συζητήσεις που έχω αυτό τον καιρό όλο και περισσότεροι κατανοούν πια αυτό που λέω τα 2 τελευταία χρόνια, ότι πριν επέλθει μια πραγματική πολιτική Επανάσταση, είναι αναγκαίο να λάβει χώρα μια συνειδησιακή εσωτερική Επανάσταση.

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναρωτιόμουν πόσο καιρό θα έπαιρνε αυτό και πως θα μπορούσαμε να το επισπεύσουμε. Και κατέληγα στην λύση της άνωθεν βοήθειας.


Σκεφτόμουν όμως χθες ότι υπάρχει και κάτι άλλο που μπορεί να γίνει, κάτι άλλο που ανεξάρτητα από οποιονδήποτε από μηχανής θεό, μπορεί να σπρώξει τα πράγματα προς την σωστή κατεύθυνση.

Κι αυτό είναι η Τέχνη.

Η Τέχνη όταν συντάσσεται με μεγαλόπνοες έννοιες και ιδέες, μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα στην εξέλιξη του ανθρωπίνου πνεύματος.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειαζόμαστε Τέχνη με εμβέλεια, προερχόμενη από πολλούς πυρήνες καλλιτεχνών που θα δουλεύουν συντονισμένα ή και μονάχοι αλλά με ψυχή. Αυτό δίνει την εμβέλεια. Γιατί όσο και να σπρώξεις κάτι, όσο και να το προωθήσεις και να το κοινοποιήσεις, αν δεν προέρχεται από την πιο καθάρια γωνιά του Είναι σου, δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. Αν δεν αποσκοπεί στην Αλήθεια, στην Δικαιοσύνη, στην Αξιοκρατία, στο Κοινό Καλό, δεν θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές όσων το έχουν ανάγκη.

Και συνεπώς το ερώτημα είναι: έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες;

Αν όχι, ας τους εφεύρουμε.

Εντάξει, το παραδέχομαι

Καμιά φορά όταν θυμώνω παίρνω και κάποιες όχι και τόσο έξυπνες αποφάσεις. Το παραδέχομαι.

Αυτή τη βδομάδα αρρώστησα με το στομάχι μου πολύ άσχημα. Όλη νύχτα ήμουν με κολικούς. Η μητέρα μου με ξεμάτιαζε με τις ώρες. Και χρειάστηκαν πολλές ώρες για να νιώσω λίγο καλύτερα.

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι συνέβη αλλά πιστεύω στο μάτι. Όχι ακριβώς όπως ο περισσότερος κόσμος. Θέλω να πω ότι πιστεύω μεν ότι  αν κάποιος σε σκέφτεται αρνητικά είτε κοιτώντας σε την ίδια στιγμή είτε και από μακριά(οι σκέψεις ταξιδεύουν στον χωροχρόνο), μπορεί να σε επηρεάσει με άσχημο τρόπο- δηλαδή να σε ματιάσει. Αλλά δεν ρίχνω 100% την ευθύνη σε αυτόν που ματιάζει. Θεωρώ ότι για να συμβεί, δίνει το δικαίωμα και αυτός που ματιάζεται- το επιτρέπει με δυο λόγια.

Αλλά και πάλι, η ευθύνη είναι μεγαλύτερη σε αυτόν που στέλνει την αρνητική ενέργεια.

Την μέρα που αδιαθέτησα με το στομάχι μου το ένιωσα πολύ έντονα ότι κάποια άτομα με μάτιασαν.

Και επειδή έτυχε να νιώθω πολύ ευάλωτη εκείνη τη μέρα, επηρεάστηκα τόσο πολύ.

Κάπως έτσι σκέφτηκα ότι σε τέτοιες περιόδους που βιώνω μια κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία, καλό είναι να προστατεύομαι παραπάνω. Και φυσικά σκέφτηκα και το blog μου.

Τυχαίνει και νιώθω πολλές φορές κάποια έντονα φαινόμενα στην αύρα μου. Δεν έχω πάντα την ίδια ψυχική διαύγεια αλλά κάποιες φορές είναι τόσο έντονο το βίωμα που ξέρω τί σκέφτεται κάποιος για μένα έστω κι αν είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Και επειδή με το να γράφω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου εδώ, δίνω το δικαίωμα σε όσους διαβάζουν να με κρίνουν στο μυαλό τους και αρνητικά κάποιες φορές, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να μην γράφω καθόλου για όσο καιρό νιώθω ευάλωτη.

Πιθανόν θα σκεφτεί κάποιος ότι εφόσον ασχολούμαι με εναλλακτικές θεραπείες θα μπορούσα να τις χρησιμοποιήσω με τέτοιο τρόπο ώστε να ισχυροποιώ την αύρα μου. Εννοείται ότι το κάνω συχνά. Αλλά κάποιες φορές δεν βοηθά όσο θα το ήθελα. Είναι και φυσικό όμως. Όταν νιώθουμε μια υπερευαισθησία, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ψυχοσυναισθηματικό μπλοκάρισμα, καμιά φορά η αιτία παίρνει τo χρόνο της να θεραπευθεί. Ή και εμείς οι ίδιοι δεν νιώθουμε όρεξη για θεραπεία.

Σημασία έχει να είμαστε τουλάχιστον ενσυνείδητοι της όποιας κατάστασης μας απασχολεί. Και να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τα αίτια και όχι απλά το σύμπτωμα. Γι αυτό και δεν παίρνω φάρμακα  γενικά. Ούτε για πόνους σωματικούς, ούτε για ψυχικούς. Προτιμώ να δουλεύω το ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο. Αλλιώς οι καταστάσεις διαιωνίζονται.

Οπότε άλλαξα γνώμη. Το blog αυτό δεν θα μπει αναγκαστικά σε χειμερία νάρκη. Θα γράφω όποτε νιώθω ότι θέλω να γράψω, μπορεί καθημερινά, μπορεί όχι. Σίγουρα μπορώ να βρω το χρόνο όσο κι αν θέλω να επικεντρωθώ σε άλλα πράγματα που έγραφα χθες( διάβασμα, γράψιμο κλπ).

Τώρα αν θέλει κάποιος να διαβάζει όσα λέω εδώ και ύστερα να με σκέφτεται αρνητικά και να μου στέλνει αυτή την ενέργεια(συνειδητά ή ασυνείδητα)... ΟΚ, δικαίωμα του. Και πρόβλημα του. Στο κάτω κάτω, το σημαντικό για μένα είναι να ζω ελεύθερα. Αν επηρεάζομαι από την αρνητική ενέργεια κάποιων, μπορώ να το χρησιμοποιώ αυτό σαν ευκαιρία για να ισχυροποιώ τις άμυνες μου κι έτσι να γίνομαι ως άτομο πιο δυνατή.

Παρεμπιπτόντως

Και μιας και αναφέρθηκα σε διαλείμματα, να πω κι αυτό: αποφάσισα να κάνω κι ένα διάλειμμα από το blogging, μερικών βδομάδων τουλάχιστον. Θέλω να επικεντρωθώ στην καθημερινότητα του οδοιπορικού, το διάβασμα και το γράψιμο.

Εις το επανιδείν!