Δεν έχω ιδέα. Αυτή την στιγμή, ούτε να μείνω μόνη μου θέλω, ούτε να πρέπει να πιεστώ να χαμογελάω και να είμαι μες την καλή χαρά αφού δεν είμαι.
Αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν νιώθω και καμιά οξεία κατάθλιψη ώστε να μην θέλω να δω άνθρωπο. Αυτό το απόλυτο ψυχοπλάκωμα το ένιωσα τις προηγούμενες μέρες αλλά σήμερα είμαι σε μια demi κατάσταση.
Παρόλο που ξύπνησα πιασμένη και με ένα απροσδιόριστο άγχος το οποίο τις τελευταίες μέρες με πιάνει και με αφήνει, κάπου βαθιά μέσα μου νιώθω μια εγκλωβισμένη χαρά. Μια χαρά που μου ανήκει δικαιωματικά αλλά κάποιος την κλείδωσε σε κλουβί και πέταξε το κλειδί.
Τώρα θα βγει ο Papa Freud να πει ότι εγώ την κλείδωσα. Ναι, καλά, Φρουδάκο, μας τα 'παν κι άλλοι...
Ένα αντικλείδι, γαμώτο μου...
