Καθώς γυρνούσα σπίτι από τον μεσίτη σκεπτική όπως ήμουν με όσα είχα συζητήσει μαζί του, περνούσα έξω από μια πολυκατοικία με κάμποσες ταμπέλες επαγγελματιών. Ανάμεσα τους και μια που άνηκε σε ένα γραφείο συνοικεσίων. Κοντοστάθηκα. Στην αρχή μου φάνηκε αρκετά αστείο. Αλλά καθώς ήμουν έτοιμη να φύγω ξαφνικά ξεπήδησε μέσα στο κεφαλάκι μου μια πρωτόγνωρη σκέψη "Και γιατί όχι;"
Για ένα τόσο ρομαντικό πλάσμα όσο εγώ κανονικά τέτοιες σκέψεις είναι απαγορευτικές. Αλλά δεν με επαινούν για την αναλυτική μου σκέψη χωρίς λόγο. Εκεί στη μέση του δρόμου, άρχισα ένα εσωτερικό διάλογο που εξελίχθηκε κάπως έτσι:
"Για δυο λεπτά, πόσα χρόνια βρίσκεσαι σε αυτόν τον πλανήτη;"
"39"
"Wow... Μπράβο σου που υπομένεις ακόμα... Και τί θεωρείς το πιο θεσπέσιο συναίσθημα στο Σύμπαν;"
"Τον Έρωτα. Τον μεγαλειώδη εκείνο Έρωτα που ανατρέπει τα πάντα, που φέρνει τα πάνω κάτω."
"Και τον βρήκες;"
"Νόμιζα αλλά άστα να πάνε..."
"Γιατί, τί έγινε;"
"'Αστα σου λέω..."
"Τι, δεν έκανε αυτός ο άντρας τίποτα τόσο μεγαλειώδες για σένα; Δεν ένιωσες τόσο μοναδική όσο θα ήθελες;"
"Επόμενη ερώτηση"
"Μήπως τελικά η λύση είναι κάτι λιγότερο μεγαλειώδες αλλά πολύ πιο σταθερό;"
"Σταμάτα!!! Δεν τα μπορώ εγώ αυτά τα χλιαρά..."
"ΟΚ. Να στο θέσω αλλιώς. Μήπως ψάχνεις σε λάθος μέρη;"
"Λες...; Δεν ξέρω. Κανονικά δεν πρέπει να ψάχνεις καθόλου αλλά να έρχεται να σε βρίσκει από μόνος του ο Έρωτας..."
"Ε, εντάξει, τώρα, αφού είναι κάτι που επιθυμείς διακαώς, μόνο και μόνο αυτή η επιθυμία σε βάζει σε search mode!"
"ΟΚ, ΟΚ, που το πας;"
"Δεδομένου ότι δεν είχες και τα φοβερά αποτελέσματα με τις δικές σου μεθόδους..."
"Μα σου είπα, δεν πήγα βάσει σχεδίου, ούτε μεθόδου!!!"
"Ε, αυτό λέω... Μήπως θα 'πρεπε;..."
"Δεν εννοείς αυτό που νομίζω ότι εννοείς..."
"Τί νομίζεις ότι εννοώ;"
" Ξέρεις εσύ!"
"ΟΚ, λοιπόν, αυτό ακριβώς. Πες μου, και τί έχεις να χάσεις;"
Με τα πολλά επείσθην να ανέβω στο γραφείο. Αλλά μονο για να ρίξω μια ματιά.
Με υποδέχθηκε αμέσως η υπεύθυνη αν και δεν είχα ραντεβού. Προφανώς και η κρίση τους έχει ρίξει κι αυτούς σε αναδουλειές...
Η συζήτηση ήταν πολύ πιο στοχευμένη απ' ότι περίμενα. Με ρώτησε αμέσως πόσο χρονών είμαι, της είπα και μου απάντησε αυστηρά "Αν και δεν σου φαίνεται, συνειδητοποιείς ότι έχεις αργήσει υπερβολικά;"
"E... ναι... πως... το συνειδητοποιώ..." αποκρίθηκα σκεπτόμενη ότι καλύτερα να πάω με τα νερά της εφόσον έτσι κι αλλιώς η επίσκεψη μου ήταν καθαρά ακαδημαική.
"Έχεις καθόλου σχέση αυτή τη στιγμή;"
"Όχι"
"Επαφές με πρώην;"
"Όχι"
"Πολύ ωραία! Είσαι βλέπω αποφασισμένη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζεις ότι εδώ έρχονται μόνο συνειδητοποιημένα άτομα. Ξέρουν τί θέλουν. Δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση για παιχνίδια."
Τώρα μεταξύ μας αυτό μου άρεσε. Ειναι ωραίο να γνωρίζεις τέτοιους άντρες ακόμα κι αν δεν βγει κάτι από αυτό.
Της έκανα νεύμα ότι συμφωνούσα.
"Τί ηλικίες σε ενδιαφέρουν;"
"... Δεν θα ήθελα μεγάλη διαφορά ηλικίας... Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσει η ιδέα να είμαι με κάποιον συνομήλικο μου"
"Εντάξει, αλλά δώσε μου κάποιο περιθώριο"
"Μέχρι 45 θα ήταν ΟΚ... Όχι δηλαδή ότι θα ήταν τρομερό αν ήταν 46 εφόσον ταιριάζαμε..."
"'Ετσι μπράβο! Και να ξέρεις έχω πολλούς σε αυτή την ηλικία! 4.000 ενεργά μέλη!"
"Α, μάλιστα... ΟΚ, και πόσο θα μου κοστίσει να γίνω κι εγώ μέλος;"
"Μόνο 700 Ευρώ. Εφάπαξ!"
"Α, ωραία..." αποκρίθηκα χαμογελαστή
Σκέφτηκα προς στιγμήν να της πω ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν αλλά από το ύφος της κατάλαβα ότι δεν θα είχε νόημα. Προφανώς τα 700 Ευρώ είναι πολλά, ειδικά στην Ελλάδα του '13. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είχε πειστεί ότι είχε βρει στο πρόσωπο μου υποψήφια πελάτισσα και δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να της φύγει.
Μου άσκησε ιδιαίτερη πίεση να κάνω άμεσα εγγραφή. Και φυσικά να πάρει άμεσα τα χρήματα(μετρητά βεβαίως βεβαίως!)
Στο τέλος, προκειμένου να ελιχθώ, της είπα ΟΚ, θα μπορούσα να περάσω την Παρασκευή να κάνω την εγγραφή και να πληρώσω.
Και κάπως έτσι, όπου φύγει, φύγειν.
(Θα πρέπει αύριο να πάρω τηλ να ακυρώσω το ραντεβού που μου έκλεισε)
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όλο το σκηνικό, κατανοώ πλήρως γιατί υπάρχουν τα γραφεία συνοικεσίων και γιατί τόσος κόσμος καταφεύγει σε αυτά. Αλλά και τον τρόπο της υπευθύνου. Στο κάτω κάτω, έκανε απλά την δουλειά της. Και τελικά, ίσως τα 700 Ευρώ δεν είναι τόσα πολλά. Ποτέ δεν ξέρεις ποιον/α μπορεί να γνωρίσεις μέσω μιας τέτοιας υπηρεσίας. Υπάρχουν και τα τυχερά στη Ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν δεν το σκέφτομαι. Άλλωστε ετοιμάζομαι και για το ταξίδι μου μέσα στο Σαββατοκύριακο. {'Ασχετο, αλλά πως τα καταφέρνει ο κόσμος με μια και δυο βαλίτσες; :( Ποτέ μου δεν θα το καταλάβω...!}
Οπότε ας γυρίσω με το καλό και... ΟΚ, είναι κι αυτό μια άποψη. Θα την επεξεργαστώ με την ησυχία μου και ποιος ξέρει, ίσως τελικά το δοκιμάσω.
Ίδωμεν~!
