"Ποιος χρόνος;" την κοίταξα με απορία
"Ο χρόνος που έχεις διαθέσιμο για να φτιάξεις οικογένεια!"
Τα πετάει κάτι τέτοια άσχετα η γνωστή μου. Εννοώ άσχετα με το θέμα προς συζήτηση στην δεδομένη στιγμή.
"Όχι, δεν με απασχολεί. Δεν θέλω να κάνω παιδιά. Και γενικά δεν με απασχολεί ο χρόνος όπως πιθανώς τον αντιλαμβάνεσαι εσύ."
Μιλιά η γνωστή μου. Περίμενε φαίνεται να με πιάσει τρέμουλο μόνο και μόνο στο άκουσμα της λέξης "οικογένεια".
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, ο αριθμός των γυναικών που επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά έχει αυξηθεί. Μιλάμε για συνειδητή επιλογή κι όχι βεβιασμένη απόφαση λόγω οικονομικής κρίσης ή οποιουδήποτε άλλου εμποδίου.
Για πολλούς αυτό είναι ένδειξη της κοινωνίας μας που παρηκμάζει σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρη.
Εξαρτάται πως το βλέπεις.
Υπάρχουν πολλοί που λένε "Μα φυσικά και δεν θέλω να φέρω παιδιά σε ένα τέτοιο κόσμο!"
Και φυσικά θα συμφωνήσω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Υπάρχουν άλλοι που θα σου πουν "Απλά δεν νιώθω την ανάγκη να φροντίζω ένα μωρό. Μου αρέσει να φροντίζω ανθρώπους αλλά όχι αναγκαστικά μωρά. Δεν αντέχω την ιδέα ότι θα πρέπει να το φροντίζω και όλες εκείνες τις στιγμές που ίσως να μην θέλω γιατί θα επιθυμώ να κάνω άλλα πράγματα. Και δεν αντέχω μετά από χρόνια να καταλήξω ένα πλάσμα γεμάτο απωθημένα."
Κι εδώ θα συμφωνήσω.
Ύστερα υπάρχουν κάποιοι που είναι τόσο αφιερωμένοι στην τέχνη τους ή στην επιστήμη/έρευνα που νιώθουν πλήρης δημιουργικά και δεν τους βγαίνει το μητρικό με τον τρόπο που βγαίνει σε άλλους ανθρώπους. Και ποιος θα διαφωνήσει με αυτό; Ποιος έχει το δικαίωμα να τους κρίνει ως "εγωιστές" ή οτιδήποτε όταν επιλέγουν αυτό που τους φέρνει την περισσότερη χαρά;
Και φυσικά ποιος μπορεί να τους κρίνει όταν πολύ συχνά τέτοιοι άνθρωποι προσφέρουν τα μέγιστα με την δραστηριότητα τους στο κοινωνικό σύνολο;
Αλλά έτερον εκάτερον. Το βασικό είναι πως ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ευτυχία. Εϊναι ίσως το πιο ευγενικό καθήκον που μπορεί ο καθένας από μας να αναλάβει. Γιατί εστιαζόμενοι σε αυτό που μας προσφέρει χαρά γινόμαστε μια χαρούμενη κοινωνία. Και μια χαρούμενη κοινωνία είναι μια υγιής κοινωνία.
Κι ύστερα υπάρχουν και τα μεταφυσικά πιστεύω του καθενός. Πολλοί άνθρωποι δεν έκαναν οικογένεια γιατί προτίμησαν να αφιερωθούν στον διαλογισμό, την προσευχή και την αναζήτηση της Αλήθειας. Θέλησαν να φτάσουν την Φώτιση. Και κάποιοι σαν να φαίνεται ότι τα κατάφεραν. Πώς είναι δυνατόν να θελήσει κάποιος να κατακρίνει μια τέτοια στάση ζωής;
Προσωπικά, αν και πάντα υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, θεωρώ τη Ζωή στον πλανήτη Γη έναν συνεχή συμβιβασμό στην καλύτερη περίπτωση. Στην χειρότερη, μια φυλακή.
Φυσικά και υπάρχουν στιγμές ηδονής αλλά έρχονται και φεύγουν. Για να φτάσεις σε αυτό που η δική μου ψυχή λαχταρά, μια αέναη κατάσταση Αρμονίας και Ευτυχίας, ο μονος τρόπος είναι να ακολουθήσεις το μονοπάτι που οδηγεί στην Φώτιση. Και πάλι μπορεί να σου πάρει πολλές ζωές.
Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι οι ψυχές προυπάρχουν της σύλληψης και γέννησης σε ανθρώπινο σώμα. Οπότε καμιά ψυχή δεν χάνεται αν δεν γεννηθεί μέσα από το δικό μου σώμα.
Άσε που βρίσκω εντελώς αφύσικη την όλη διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Και ναι, αντιαισθητική.
Γενικά, βρίσκω αφύσικα πολλά πράγματα σε σχέση με τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την Ζωή στον πλανήτη Γη.
Δεν νιώθω ότι τα παιδιά είναι πιο αθώα από τους μεγάλους, ούτε πιο τρυφερά αναγκαστικά. Θεωρώ ότι οι ψυχικές αυτές ποιότητες(αθωότητα, τρυφερότητα, αυθεντικότητα, ομορφιά κλπ) ενυπάρχουν στο ακέραιο βαθιά μέσα στις ψυχές όλων των έμβιων όντων. Απλά πολλοί ενήλικες τις έχουν αποκυρήξει, απωθήσει, απορρίψει. Όχι όμως όλοι μας. Και συνεπώς, ίσως αυτοί που νιώθουν μεγαλύτερη ανάγκη να κάνουν παιδιά είναι εκείνοι που προσπαθούν να επανακτήσουν και να βιώσουν ξανά αυτά τα χαρακτηριστικά που έχουν θάψει βαθιά στην ψυχή τους.
Επίσης, δεν κατανοώ την αναγκαιότητα για αρρώστειες, πόνο, γηρατειά, θάνατο.
Καταλαβαίνω ότι η ψυχή τα χρησιμοποιεί όλα αυτά για την συνεχή της ανέλιξη. Αλλά δεν βλέπω το λόγο που θα έπρεπε να είναι αναγκαία "εργαλεία".
Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να εξελιχθεί ένα πλάσμα μέσα από την Χαρά και τη Δημιουργία;
{Από μικρή θυμάμαι να διαβάζω Ελληνική Μυθολογία και να νιώθω αποστασιοποιημένη από την όποια μου σύνδεση με τα ανθρώπινα και ψυχικά πολύ πιο κοντά στους Ολύμπιους στην πιο αγνή τους έκδοση-κι όχι σε αυτή που παρουσιάζονται σε διάφορους μύθους αμφιβόλου προελεύσεως.
Τώρα αυτό μπορεί να ακούγεται αστείο σε πολλούς. Αν ήταν στην θέση μου, θα κατανοούσαν πόσο αστεία μου ακούγονται πολλά άλλα...!}
Και τελοσπάντων, ακόμα κι αυτή η θεωρία της εξέλιξης της ψυχής είναι σχετικότατη. Παραδείγματος χάριν, πολλοί άνθρωποι θρήσκοι αντιλαμβάνονται την φύση τους ως ατελή και συνεπώς μέσω της πνευματικής εξέλιξης θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν ή έστω να αγγίξουν το Θείο.
Όμως σε τέτοιες στιγμές ξεχνούν αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν, ότι δηλαδή ο Δημιουργός τους, αυτό το Τέλειο Ανώτερο Ον, τους έφτιαξε κατ' εικόνα και καθ΄ομοίωσιν.
