Πήγα και είδα ένα μεσίτη σήμερα που έχει διασυνδέσεις με την ομογένεια. Σκεφτόμουν εδώ και βδομάδες ότι εφόσον πουλάω το σπίτι μου κυρίως λόγω της κρίσης- προκειμένου να αυτοχρηματοδοτηθώ επιχειρηματικά- θα μου άρεσε η ιδέα να το πουλήσω σε Έλληνες. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα νιώθω ότι υποκύπτω στα σχέδια των δανειστών για εξαγορά της ιδωτικής περιουσίας των Ελλήνων από ξένους κοψοχρόνια.
Τώρα μπορεί να πει κάποιος ότι ακόμα και ομογενής αν το πάρει, πάλι θα μου κάνει παζάρι και ποιος μου λέει ότι εκείνος θα το δει πατριωτικά. Εξάλλου μπορεί να μην έχει καν ελληνικό διαβατήριο. Σωστό κι αυτό. Ωστόσο, ειναι μια ελπιδοφόρα σκέψη η ιδέα ότι μπορεί και να περάσει στα χέρια κάποιου με ελληνικές ρίζες που αγαπά την Ελλάδα πραγματικά.
Καθώς συζητούσαμε και αφού του είχα αναφέρει τα σχέδια μου για μια καινούργια επιχειρηματική αρχή με κοιτάει και μου λέει: "Μην ανησυχείς για το επαγγελματικό σου. Με τον δικό σου αέρα και την δική σου παρουσία μπορείς να κάνεις ένα σωρό δουλειές."
Το έχω ξανακούσει αυτό και ίσως όσοι το λένε το εννοούν κολακευτικά. Προσωπικά με θλίβει. Είναι σαν να μην ακούν καθόλου αυτό που τους λέω για τα δημιουργικά μου όνειρα. Είναι σαν να μου λένε ότι λόγω εξωτερικής εμφάνισης και τρόπου ομιλίας, άνετα μπορώ να γίνω μια αξιοπρεπέστατη ιδιαιτέρα γραμματέας.
Δεν θέλω να μειώσω καθόλου μια τέτοιου είδους εργασία. Αλλά πότε θα καταλάβει ο κόσμος γύρω μου το όραμα μου... Πότε γαμώτο...
