...Προχθές πήρα τηλέφωνο ένα γνωστό μου να τον ρωτήσω αν το κίνημα στο οποίο ήταν ιδρυτικό μέλος θα κατέβαινε στις δημοτικές. Λίγο πριν είχα διαβάσει για πιθανούς υποψήφιους από κάποια μνημονιακά κόμματα και το στομάχι μου είχε αρχίσει να ανακατώνεται.
Ο γνωστός μου μου ανέφερε μια συνάντηση που θα λάμβανε χώρα χθε και στην οποία θα μπορούσα να γνωρίσω μια καινούργια κινηματική προσπάθεια ενεργών πολιτών στην οποία θα λάμβανε κι ο ίδιος μέρος.
Πήγα. Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση από πολύ ενδιαφέροντες συμπολίτες μας.
Αν και ουρανοκατέβατη στην τακτική τους συνέλευση, είπα κι εγώ την άποψη μου κάμποσες φορές. Κάποια στιγμή μάλιστα διαφώνησα με έντονο τρόπο.
Γι αυτό και μου προξένησε έκπληξη όταν δέχθηκα στο τέλος πρόταση να λάβω μέρος στον συνδυασμό τους ως υποψήφια.
Αυτή θα πρέπει να είναι η πέμπτη φορά που μου γίνεται πρόταση να συμμετέχω ενεργά σε κίνημα. Ή μήπως η έκτη;
Το 'χει η μοίρα μου φαίνεται...
Προς το παρόν αντιστέκομαι. Χθες τους ευχαρίστησα αλλά επιφυλάχθηκα.
Θα ήθελα να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ αλλά δεν ξέρω αν θέλω να ενταχθώ σε ένα κίνημα.
Ακόμα πιο σημαντικό, δεν ξέρω αν θέλω να θυσιάσω την ανωνυμία μου.
Θα μου πεις ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος ο κίνδυνος αυτός δεν είναι και τόσο μεγάλος. Ακόμα κι αν εκλεγόμουν, και πάλι η εκθεση δεν είναι τόσο ιδιαίτερη.
Σίγουρα... Αλλά πέρα από αυτό, με ενοχλεί η ιδέα των καθημερινών συγκρούσεων που θα έφερνε η προσπάθεια να υλοποιήσω το όραμα μου. Κι ύστερα, πόσοι το ασπάζονται αυτό; Αλήθεια, σε ένα πλανήτη 7,000,000,000, πόσοι ταυτίζονται με τις ιδέες μου;
7;
Μπα, σαν πολλοί μου φαίνονται...
