Τελικά αν κρίνω από αυτά που βλέπω γύρω μου, πρέπει να είναι πολύ σπάνιο. Ούτε κι εγώ το είχα ποτέ ως τώρα.
Αλλά παραμένω αισιόδοξη, κάποια στιγμή θα μου τύχει. Να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα σε μια σχέση για όλα, ακόμα και για τα δυσάρεστα. Και ο άλλος να ακούει τόσο τις λέξεις όσο και τα νοήματα και συναισθήματα πίσω από αυτές, να με νιώθει.
Πραγματικά, με λυπεί αφάνταστα και αναστατώνομαι όταν σχετίζομαι με ανθρώπους που αγνοούν βασικές αρχές της ανθρώπινης επικοινωνίας. Όπως επίσης, με απωθεί να προσπαθεί κάποιος να προβάλλει πάνω μου και να με κατηγορεί για δικά του θέματα. Ή μην μπορώντας να με αντιμετωπίσει με επιχειρήματα και νιώθοντας άβολα με το αντικείμενο προς συζήτηση να υπεκφεύγει με φασιστικό τρόπο επικαλούμενος θέματα υγιείας τα οποία υποτίθεται ότι δημιουργεί η επικοινωνία μαζί μου.
Τότε τί στο καλό θέλει να είναι στη ζωή μου;
